Χριστούγεννα χωρὶς Χριστό, σὲ μία παραμορφωμένη Ἑλλάδα

Γράφει ὁ μοναχὸς Μωυσῆς, Ἁγιορείτης

Ὁ Χριστὸς γίνεται ἄνθρωπος, γιὰ νὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος Θεός. Ὁ ἄνθρωπος δίχως τὸν Χριστὸ γίνεται ἀπάνθρωπος. Ὁ χριστιανισμὸς γέννησε τὸν ἀνθρωπισμό. Ὁ ἀνθρωπισμὸς παραμυθεῖ τὴν ἀνθρωπότητα. Ὁ Χριστὸς ἦλθε στὸν κόσμο γυμνός, ὅπως ὁ κάθε ἄνθρωπος, ποὺ ὅμως δὲν τὸ συλλογιέται καλά. Αὐτό, φρονοῦμε, εἶναι τὸ μήνυμα τῶν Χριστουγέννων Ὁ νεοελληνικὸς βίος θέλει νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸν Χριστό. Θεωρεῖ ὅτι περιορίζεται, ὅτι ἀσφυκτιὰ ἡ ζωή του μὲ τὸν Χριστό. Ἔτσι, ἐλεύθερος ὑποδουλώνεται σὲ διάφορα εἴδωλα. Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν μιλᾶ πιὰ στὴν καρδιὰ τοῦ Νεοέλληνα. Τὴ γέννηση τοῦ Θεανθρώπου ἑορτάζει στὴ Β. Εὐρώπη ἢ στὴν Ἄπω Ἀνατολή.

 

Ἡ Εὐρώπη κι αὐτὴ ἀποχριστιανισμένη. Ὁ ἀνθρωπισμὸς ἔγινε ἀπανθρωπισμός.Ἡ ἀνθρωπιά, ἡ ἀλληλεγγύη, ἡ ἀσκητικότητα, ἡ οἰκολογία, ἡ μετὰ θάνατον ζωὴ συζητιοῦνται μὲ πολλὰ εἰρωνικὰ χαμόγελα. Λησμόνησε ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος καὶ τῆς Νότιας Εὐρώπης ὅτι εἶναι θνητός, ὅτι ὅλοι εἴμαστε μελλοθάνατοι. Νομίζουμε ὅτι εἴμαστε μόνιμοι οἰκήτορες τοῦ παρόντος κόσμου καὶ ὄχι διαβάτες καὶ μουσαφίρηδες. Ἡ αἴσθηση τῆς ἐπίγειας ἀθανασίας ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὸ ἀσταμάτητο κυνηγητὸ τῆς ἡδονῆς, ἀπὸ τὴ σάρκα, τὸ χρῆμα καὶ τὴ δόξα. Συχνὰ τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ὀδυνηρό, μὰ ὁ ἄνθρωπος δὲν τὸ βάζει κάτω. Ὁ Χριστὸς ἦλθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ μᾶς ἀνασηκώσει καὶ νὰ μᾶς πεῖ πὼς εἴμαστε παρεπίδημοι. Τυφλωμένος καὶ ἀχόρταγος ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὶς ἀπολαύσεις, ἔτσι ἑορτάζει καὶ τὶς χριστιανικὲς ἑορτὲς καὶ τὰ Χριστούγεννα.

Ἀμφισβητώντας, ἀγνοώντας ἢ ἀπορρίπτοντας τὸ ἐπέκεινα, ὁ ἄνθρωπος ἀφοσιώνεται ὅλος στὸ ἐνθάδε, στὴ μοναδικότητα τοῦ παρόντος, στὴν ἀπόλαυση τῆς ζωῆς. Ἡ καθαρὰ αὐτὴ ὑλιστικὴ θεώρηση τῆς ζωῆς δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι μία ἀποτυχία τοῦ χριστιανισμοῦ, ποὺ ποτὲ κανέναν δὲν μπορεῖ νὰ ἐξουσιάσει, ἀλλὰ μία ἐλεύθερη ἐπιλογὴ τοῦ ἀνθρώπου στὰ γήινα, πρόσκαιρα καὶ φθαρτά. Ἡ συρρίκνωση τοῦ ὀρθόδοξου βιώματος ἔκανε καὶ…

τοὺς Νεοέλληνες νὰ ἑορτάζουν τὶς ἑορτὲς ἀνεόρταστα. Ἡ ἀγορά, ἡ κατανάλωση, ἡ διαφήμιση, ἡ μόδα, ἡ διατροφή, ἡ ἐνδυμασία, ἡ ἀπόλαυση ὅλων τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν ἄφησε ἄχαρη τὴν ψυχή.

Ὁ Νεοέλληνας σφυρίζει ἀδιάφορα καὶ ἀρκεῖται σὲ καλὸ φαΐ καὶ κρασί, τηλεόραση, καναπὲ ἢ πολυθρόνα καὶ γλυκά.

Τὸ νήπιο Ἰησοῦς ἀπορεῖ γιὰ τὴν κατάντια τοῦ μεγάλου θαύματος, τοῦ ἀνθρώπου.

Ποῦ πιστεύει σὲ ὅ,τι βλέπει καὶ πιάνει. Παραμελεῖ τὴν ψυχή του. Ἀδιαφορεῖ γιὰ τὰ ἐρωτηματικά της συνειδήσεώς του. Ἀπάνθρωπος βίος, ἀγενὴς συμπεριφορά, ἀτομισμὸς καὶ ἀδιαφορία.

 

Γιὰ ποιοὺς σαρκώθηκε ὁ Χριστός; Γιὰ ὅλους.

Οἱ περισσότεροι τὸν περιφρονοῦν ἐπιδεικτικά.

Δηλαδὴ ἀπέτυχε; Νομίζω ἐμεῖς ἀποτύχαμε καὶ ἀκόμη δὲν ταπεινωθήκαμε. Δὲν καταλάβαμε ὅτι δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ δικηγόρους ὁ Χριστός. Ἀπὸ νωρὶς κυνηγήθηκε ὁ Χριστὸς καὶ ἔφυγε γιὰ τὴν Αἴγυπτο.

 

Ἡ ἐξουσία φοβήθηκε τὴν παρουσία του καὶ κύλησε στὸ αἷμα τὰ νήπια καὶ γέμισε ἀπὸ θρήνους μητέρων ἡ Σιῶν. Νομίζουμε πὼς κάτι εἴμαστε καὶ κάτι κάνουμε. Δὲν καταλάβαμε πὼς ὡς τιποτένιοι, ἀπορριμμένοι καὶ ταπεινοὶ κάτι κάποτε μποροῦμε νὰ κατορθώσουμε. Ἂς διακόψουμε τὰ πολλὰ λόγια καὶ ἂς ἀφήσουμε νὰ μιλήσει τὸ παράδειγμα. Ἔχουμε μεγάλη ἀνάγκη σήμερα ἀπὸ συμπεριφορὲς καὶ ὄχι ἀπὸ ὁμιλίες.

 

Τὸ νήπιο Χριστὸς στὴ φάτνη τῆς Βηθλεὲμ εἶναι σιωπηλὸ κι ὅμως διδάσκει περίτρανα τὴν ταπείνωση. Οἱ νεοέλληνες χριστιανοὶ ὀρθόδοξοι ἔχουν μεγάλη τὴν ἀνάγκη τῆς γνήσιας μετάνοιας καὶ τῆς ἀληθινῆς ταπείνωσης. Οἱ καιροὶ εἶναι δύσκολοι, μὰ μὴν τοὺς κάνουμε δυσκολοτερους.

Ὁ νεοελληνικὸς προκλητικός, ὑπερκαταναλωτικὸς βίος καταντᾶ ἀπαράκλητος καὶ ἄχαρος. Τῶν Ἑλλήνων οἱ κοινότητες κατὰ τὸν Δ. Σαββόπουλο ἀξίζει νὰ ξαναθυμηθοῦν τὴν ὀμορφιὰ τῆς συντροφιᾶς, τὴ χάρη τῆς παρέας, τὴν ὡραιότητα τοῦ καλαμπουριοῦ.

 

Καὶ κατὰ τὸν Κ. Τσιρόπουλο τὴν εὐγένεια τοῦ πνεύματος ποὺ δίδαξαν μὲ τὸ βίο τοὺς οἱ ἅγιοί μας. Παρ’ ὅλα αὐτά, ἀγαπητοί,

“Χριστός γεννᾶται δοξάσατε, Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν ἀπαντήσατε, Χριστὸς ἐπὶ γὴς ὑψώθητε, ἄσατε τῷ Κυρίω ἄσμα καινὸν καὶ ἐν εὐφροσύνη ἀνυμνήσατε λαοὶ ὅτι δεδόξασται”.

Ἐμεῖς ἐδῶ στὸ Ἅγιον Ὅρος θὰ γιορτάσουμε Χριστούγεννα μεθαύριο