Μετρώντας το ψέμα απέναντι στην αλήθεια

* Στην παρούσα περίοδο, ο υπογράφων το editorial, Αλέξανδρος Στεφανόπουλος βρίσκεται σε άδεια και η στήλη φιλοξενεί επώνυμα άρθρα άποψης.

Γράφει ο Κωνσταντίνος

Μετρώ τα βήματά μου μέσα στην μέρα… και βλέπω πως με πηγαίνουν πίσω…

Μετρώ τις λέξεις που κάθε μέρα χάνω και νιώθω την ομίχλη που μου κρύβει το πριν και το μετά…

Μετρώ όλα εκείνες τις σκέψεις που γεννιούνται ή που χάνονται μέσα στην καταιγίδα
Μετρώ τα κύματα της θάλασσας και την αξία της γης που ακόμη με ανέχεται να την αποκαλώ πατρίδα…

Μετρώ όλα ετούτα και τα βάζω δίπλα στα διατάγματα των αρχόντων και βρίσκω μεγάλη διαφορά αναμεταξύ τους…

Πώς να μετρήσεις την πατρίδα ετούτη που πλήρωσε την λευτεριά και τ’ όνομά της, με τα κάλπικα νούμερα των κάλπικων διαφεντάδων της;
Πώς να βρεις τα ίσια και όμοια, ανάμεσά τους;

Μετρώ και πάλι και σκέφτομαι «δεν μπορεί, θα κάνω λάθος, δεν μπορεί να με γελάσανε εκείνοι που ορκιστήκανε «να φυλάττουν πίστην εις την πατρίδα»… δεν μπορεί να βάλανε στο καντάρι του συμφέροντός τους ετούτον τον ουρανό, ετούτη τη γη, ετούτη την ιστορία και την φυλή που είναι γεμάτη με ήρωες και αγίους, για να πληρώσουν γραμμάτια και χρέη που κανένας μέχρι τώρα δεν τα ήξερε και που οι ίδιοι οι άρχοντές μας εκάνανε…»!!!

Μετρώ τους γέροντες που δεν έχουν φάρμακα…
Μετρώ τα παιδιά που πέφτουν λιπόθυμα μέσα σε παγωμένες σχολικές αίθουσες…
Μετρώ τους άνεργους και τους απελπισμένους…
Μετρώ την εξαθλίωση που μπήκε στην ζωή όλων μας…    

Όλα τα μέτρα, όλα τα σταθμά, όλα καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα. Όλες οι λογικές κι οι αριθμοί, βγάζουνε το ίδιο πράγμα. Και με κοροϊδέψανε και με κλέβουν για να με σώσουν…! Αλλά τώρα δεν μου κλέβουν τα κάλπικα νομίσματα που μονάχοι τους εδώσανε αξία, αλλά μου κλέβουνε το βιός, μου κλέβουνε την ιστορία, μου κλέβουνε την γη, τον ουρανό και την θάλασσα… Σαν λιμασμένοι πέσανε οι λιμοκοντόροι, σαν αγέλη που ορέχτηκε αίμα, πέσανε επάνω μου για να με λιανίσουν…

Και δώστου να μετράνε τις δικές μας ζωές, με το δικό τους χρέος…
Και δώστου να παραδίνουν την δική μας αξιοπρέπεια για να πληρώσουν τις δικές τους ατιμίες…
Και δώστου να μιλάνε για εμάς, χωρίς εμάς κι άλλες φορές να μας φοβερίζουνε κι άλλες πάλι να θέλουν να μας χαϊδέψουν…
Κι όσο περνάει ο καιρός, όλο και παίρνουν από τα δικά μας κι όλο περισσότερα κάνουν τα δικά τους…!
Κι όσο περνάει ο καιρός, τόσο οι αλυσίδες της σκλαβιάς μου φαίνονται και περισσότερο…
Κι όσο περνάει ο καιρός, τόσο και βγαίνουν τα ψέματα στην επιφάνεια και τα καλύπτουν με άλλα, νέα, ψέματα…

Κι εγώ μετρώ μαζί σου το χθες για να μπορέσω να κοιτάξω στο αύριο…
Κι εγώ μετρώ μαζί σου αυτά που μας απέμειναν μέχρι να μας τα πάρουν όλα…
Κι εγώ μετρώ μαζί σου κι αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που στο τέλος θα μείνει…
Οι πραματευτάδες μας έχουνε βγάλει στα παζάρια για να μας δώσουνε όσο-όσο, ο χρόνος τρέχει και τα λόγια μοιάζουν χαμένα εκτός… αν εσύ κι εγώ κάνουμε κάτι και αποφασίσουμε να μην είμαστε εμπόρευμα προς πώληση, αλλά άνθρωποι που νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλο…

Αρκετά σταθήκαμε άπραγοι. Ήρθε η ώρα να κάνουμε εκείνο το σπουδαίο βήμα προς τα εμπρός, για να μετρήσουμε στην πράξη αυτά που κληρονομήσαμε με αυτά που μας φόρτωσαν…Και σε αυτό το μέτρημα, όλοι μας ξέρουμε ποιό θα είναι το αποτέλεσμα…