Μιχάλης Χαλκιάς: Ένας γνήσιος και αυθεντικός Έλληνας! Που πόνεσε και λάτρεψε την Ελλάδα!

ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ – ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ! 

Με τον αξιομνημόνευτο Μιχάηλ Χαλκιά με   τον οποίο μας συν ένωναν πάρα  πολλά κοινά: Η Ελλάδα. Η Ιστορία της ο Πολιτισμός της. Οι Περιπέτειες της ανά τους αιώνες.  Η Γλώσσα που υπέρ αγαπούσε και λάτρευε κυριολεκτικά κάθε της Λέξη. Η Παιδεία της. Οι τελευταίες οικονομικές της περιπέτειες από το 2010 και εντεύθεν.  Πολλά. Πάρα πολλά στα χρόνια αυτά που πέρασαν  μας   συνέδεσαν. Μας έδεσαν με δεσμούς και εμπειρίες ζωής.   Δράσεις και πρωτοβουλίες (άλλες φανερές άλλα “μυστικές” δηλ. για μη παρεξηγηθώ κιόλας από τους γνωστούς “καλοπροαίρετους”) πρωτοβουλίες  για το μέλλον της Πατρίδας και του Ελληνικού Έθνους.   Από όσα παραθέτω, ακόμα και αν “ξεφεύγω” λίγο και βάζω “εμβόλιμα”  και άλλα πολλά “άγνωστα” αλλά “ανέκδοτα γεγονότα”  μέσα σε τούτα τα κείμενα μου δεν το κάμω τυχαία…

Ο Μιχάλης Χαλκιάς ήταν μια ζωντανή αληθινή  εμπειρία Ζωής.   

Έμαθα πολλά από τον Μιχάλη. Πάρα πολλά. Βιώματα και εμπειρίες ζωής. Μου άνοιγε την καρδιά του… Δεν ξέρω γιατί μα το έκαμε συχνά. Πολύ συχνά.  Αρκετές φορές είχαμε και εντάσεις. Διαφωνούσαμε. Του την έλεγα που ήταν πλούσιος. Αλλά οι απαντήσεις του ήταν, η κάθε μια ολόκληρο βιβλίο… Ειλικρινά. Τον θαύμαζα για όσα είχε βιώσει και όσα είχε περάσει. Καμιά φορά όταν τα καλοκαίρια έρχονταν στην Ελλάδα λάτρευε να πηγαίνουμε είτε στον Πειραία που είχε παιδικές αναμνήσεις είτε για βιβλία. Το μεράκι και η μεγάλη του αγάπη. Τα βιβλία. Η γνώση.  Διασταύρωσαν τους δρόμους και την κοινή μα και παράλληλη πορεία μας,  τα προβλήματα της Ελληνικής κοινότητας στην Νέα Υόρκη αλλά και σε όλη την Αμερική. Καμιά φορά μου έδειχνε μέσα στο “ακατάστατο” γραφείο του την αλληλογραφία που ελάμβανε τα check που έστελνε δώθε κείθε, για να στηρίξει ότι μπορείς να φανταστείς. Ώρες ατέλειωτες στο γραφείο του… Η Αλίκη ένιωθα μας βαριόταν ίσως γιατί νόμιζε ότι τον απασχολούσα από τις δουλειές του αλλά εκείνος με κρατούσε… Έκανα να φύγω μετά από κανά 12ωρο και τον άκουγες να λέει “μα από τώρα θα φύγεις; “… “Θέλω να δεις αυτό να μου πεις την γνώμη σου…” και όλο και κάτι είχε τυπώσει από τα ατελείωτα μαιλς που ελάμβανε… Παρ όλο που όταν μας άκουγαν νόμιζαν ότι διαφωνούσαμε επί παντός, εντούτοις,  και παρά τα δια φαινόμενα, συμφωνούσαμε σε πολλά  και “Κοινωνούσαμε” του ιδίου Πικρού Ποτηρίου… Του Ποτηρίου της Ζωής και του Πόνου. Του Κοινού Ποτηρίου που ξεδιψά την δίψα για Ελλάδα. Μιλούσε για την  Ελλάδα και ήταν σαν να “κοινωνούσες Ελλάδα”. Μιλούσε παντού στους ξένους φίλους του μόνο για την Ελλάδα. Μιλούσε  Για την  Γλώσσα. Για την  Ιστορία μας. Για την  Ελληνική Παιδεία.  Αχ…και τι δεν έκαμε ο αλησμόνητος Μιχάλης Χαλκιάς για τα ελληνικά γράμματα και την Ελληνική Γλώσσα.

Καμιά φορά μου έλεγε ” σε παρακαλώ θέλω να κάτσεις να μιλήσεις με την Στέλλα…Είναι αξιολάτρευτη. Γιατί την “πειράζεις” {σ.σ. εννοούσε τις έγραψα σκληρή κριτική ως προέδρου της Ομοσπονδίας των Διδασκάλων ο  “Προμηθέας” } και τα είχε καταφέρει… Να με κάμψει. Να με μαλακώσει.. και για ποιόν δεν έπιανε να μου πει; Μια καλή κουβέντα. Και ως γνώριζε πως είχα δίκιο…  Διάβαζε τα “σεντόνια” μου  έτσι έλεγε τα τεράστια κείμενα μου, και ήξερε και την παραμικρή λεπτομέρεια. Αφού  έπιανε το γραφτό μου κάποιες φορές εκτυπωμένο όπως το έπαιρνε στο μαιλ του και μου το έδινε όταν πήγαινα γεμάτο κοκκινάδια. Το είχε καταδιορθώσει με κόκκινο στυλό μάλιστα.

Ο Μιχάλης Χαλκιάς είχε ένα ανεξάντλητο κεφάλαιο στην ζωή του,  όπως ξανά έγραψα  επί τη αναγγελία της Προς Κύριον  Εκδημίας του, προηγούμενο  σημείωμα μου , τον Πόνο.

Και οι Άνθρωποι -κατά τω Άνω Θρώσκω – που έχουν πονέσει πολύ έχουν και αυθόρμητο πηγαίο και ανεξάντλητο χιούμορ. Ο Μιχάλης Χαλκιάς ήταν ολόκληρος ένα ζωηρό γεμάτο ειλικρινές Χαμόγελο Ζωής. Αγαπούσε την Ζωή για αυτό και πίστευα η δύναμη του και η αγάπη του για την Ζωή  ήταν εκείνη που τον κράτησε έστω λίγες ημέρες παρ όλο που το τέλος ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένο και ίσως και προκαθορισμένο…  Τώρα πια μόνον εκείνος και ο Θεός γνωρίζει.

Σε τούτο το οφειλόμενο “μικρό αφιέρωμα” μερικοί θα γίνουμε σοφότεροι και μερικοί ακόμα πλουσιότεροι σε συναισθήματα και βιώματα. Σε εμπειρίες. Ανοίγουν άγνωστες σελίδες, των τελευταίων ετών της κοινής μας πορείας με τον Μιχάλη Χαλκιά και αποκαλύπτονται άγνωστα ίσως ακόμα και στην οικογένεια του ακόμα και από την λατρεμένη  Αλίκη του.

Άλλωστε γνώριζε η καλή Αλίκη ότι είχαμε πολλά που κάμαμε.  “Μικρά μυστικά”…  Άλλα της τα έλεγε άλλα τα άφηνε για την κατάλληλη στιγμή… Άλλα τα κρατούσε μόνο για εκείνον.

Ο Θεός λοιπόν , που τόσο Τον αναζητούσε, -υπήρξε μεγάλος “αμφισβητίας”  αλλά παράλληλα και συνειδητοποιημένος Πιστός στο Θέλημα του Θεού – όχι όμως με την έμφαση που δίδουν οι γνωστοί λαϊκίζοντες αμόρφωτοι και Θεολογικά απαίδευτοι Θεολόγοι.  Παρ όλο που είχε πολλές αντιρρήσεις για τον τρόπο άσκησης διοίκησης της Διοικούσας Ορθόδοξης  Εκκλησίας, εν τούτοις ελάχιστοι γνώριζαν ότι υπήρξε φανατικός αναγνώστης και μελετητής του πατήρ Ιωάννη  Ρωμανίδη, ενός και των τελευταίων στοχαστών της Ζώσας  Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας.

Μπορεί εξ ανάγκης και λόγω συνθηκών να σπούδασε Θεολόγος αλλά κάποιες στιγμές Θεολογούσε εν πλήρη γνώση του.  Τώρα λοιπόν εκεί που οδεύει προς την Ουράνια Πατρίδα και μόνιμη Κατοικία Του,  θα έχει το χρόνο και να “βλέπει”… και  να ακούει αλλά κυρίως να  Τον ρωτά (τον Θεό)   ότι θέλει!  Όπως και 1000αδες άλλοι Μεγάλοι Μύστες και  Παιδαγωγοί  της Ανθρωπότητας . ο Μιχάλης Χαλκιάς υπήρξε αληθινός Παιδαγωγός. Παιδαγωγός για την Ελλάδα. Αληθινός και μόνιμος άμισθος πρεσβευτής της Ελλάδος.  Όπου και αν ταξίδεψε έπιανε φίλους και έκαμε γνωριμίες για να μιλήσει για την Ελλάδα. να διαφημίσει την Ελλάδα. Τα μνημεία της. Τις τέχνες της. Τα γράμματα και τον Πολιτισμό μας.  Θα έχει λοιπόν ίσως την μοναδική εμπειρία να ξεδιαλύνει πολλά πράγματα για όσα τον απασχολούσαν και όσα βίωσε εξ αφορμής της πορείας του  από το “μικρό,  και πρόσκαιρο, ίσως και μάταιο”,  τούτο κόσμο κατά την διάρκεια  αυτού του  “μικρού  ταξιδιού  της Ζωής” του   εδώ σε τούτη την  μικρή  στάση… Στάση  προς την Μεγάλη Πορεία προς   Την Αιωνιότητα.

Για αρχή σε τούτο το μικρό αφιέρωμα θα παραθέσω λοιπόν μια “μεγάλη” σε έκταση  συνέντευξη του. Που ειλικρινά αξίζει να διαβαστεί. Να αναδημοσιευθεί. Να προωθηθεί παντού (σ.σ και όσοι με αντιπαθείτε και καλά κάμετε έτσι πρέπει βγάλετε το όνομα μου αλλά δώστε την συνέντευξη ολόκληρη όπου μπορείτε ειλικρινά αξίζει!

Κυριολεκτικά μιλάει  επί παντός θέματος που απασχολεί τον απανταχού Ελληνισμό.

θα την δημοσιεύσω σε τρία μέρη.  Επίσης ένα αδημοσίευτο άρθρο του καθώς και μια σειρά από άγνωστα ντοκουμέντα που πρέπει να δημοσιοποιηθούν όσο ζω και εγώ… Γιατί ποιος γνωρίζει τι μπορεί να συμβεί… Οπότε ας δώσουμε μια “μικρή γεύση” για μια άλλη διαφορετική πτυχή του Μιχάλη Χαλκιά. Γιατί οι περισσότεροι τον θαύμασαν για τα έργα και τις ημέρες του στο επιχειρείν και στις business ή έστω για την φιλοξενία και την αγωνία του για τον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό. Πιστέψτε με ο Μιχάλης Χαλκιάς όπως και ο Νικόλαος Καζαντζάκης είχαν πολλά κοινά στοιχεία. Πάρα πολλά. Δεν είναι τυχαίο ότι εκ των καλυτέρων Φίλων του υπήρξαν οι Μητροπολίτες Ατλάντας  Αλέξιος με τον οποίο μιλούσε συχνότατα αλλά και Ευάγγελος (μητροπολίτης Νέας Ιερσέης) και αρκετοί ακόμα κληρικοί. Στο αφιέρωμα θα δείτε πολλά που δεν θα πιστεύετε… Κάποιοι ίσως και να κλονισθείτε. Αλλά υπάρχουν όλα τα ντοκουμέντα -και όχι μόνον φωτογραφικά…

Για να μη γίνεται κουραστικό ως κείμενο και ξέρω δεν θα το ήθελε και εκείνος έτσι μεγάλο… Παρ όλο που λάτρευε να διαβάζει. Τα πάντα. Ακόμα και τα δικά μου “σεντόνια” ή άλλως “μπέν χούρ” όπως περιπεκτικά σχολίαζε τα κείμενα μου. Τα οποία επαναλαμβάνω διάβαζε απνευστί. Πολλές φορές μάλιστα, επειδή μέσα σε μια πρόταση βάζω ίσως παρενθετικά και καμιά 10αρια άλλες μικρές παρενθετικές προτάσεις,  με αποτέλεσμα και να κουράζει και κάποιες φορές ο αναγνώστης να χάνεται μέσα σε αυτό τον ” λαβύρινθο” λέξεων και νοημάτων πολλές φορές και “ατάκτως συντεταγμένα ασύντακτα”…  Μέθοδο για την οποία συχνά, παρ όλο που ταλαιπωρούνται μέχρι να βγάλει νόημα αλλά και δίδαγμα -ναι ήθελε να του γράφω με δυο παραγράφους το δίδαγμα προφανώς για να το έχει εύχερο…

Το ίδιο μου ζητούσε να κάμω  και για κείμενα των Γεωργίου  Κοντογιώργη, του καθηγητή κ.  Ιωάννη Μάζη -που γνώρισε το 2018- του Γεώργιου Φίλη (παρ όλο  που τούτος ο νεαρός διδάκτωρ  δεν γράφει…) του   Κωνσταντίνου Πλεύρη, του Νικόλαου Γεωργαντζά -φίλος καθηγητής που του γνώρισα από το πανεπιστήμιο του Fordham University of NY,   και 10αδων άλλων.

Τα παραθέτω αυτά για να γίνει εμπράκτως κατανοητό το βάθος της προσωπικής και συνάμα ανθρώπινης σχέσεως που είχαμε αναπτύξει.    Μάλιστα,  όταν με “μάλωνε”, παρ όλο που μου ζητούσε να κάμω μια  μικρή περίληψη είτε δικών μου κειμένων είτε άλλων…αλλά  πάλι ξεχνιώμουν… παρασυρόμουν και “ξέφευγα”  σε πολλές  λέξεις…  Με αποτέλεσμα τι άλλο την μεταξύ μας καλή νοουμένως επικοδομητική “γκρίνια”. ένθεν κακείθεν.

Μετά λοιπόν  για να “χρυσώσει το χάπι” αλλά και για να με ξανά πειράξει πάλι…  έλεγε επειδή και εκείνος γνώριζε τις δικές μου ρίζες και καταβολές,  αλλά και  τις βαθιά πνευματικές σχέσεις με την Ορθοδοξία καθώς  και τους Πατέρες της Εκκλησίας, μου  έλεγε λοιπόν  :  ” έλα ένα αστείο σου είπα…  μη φωνάζεις και τσιρίζεις…  είσαι και εσύ απόγονος δικός μας (σ.σ εννοούσε των Αρχαίων Ελλήνων) και μου επεξηγούσε  – δηλ από εκείνον το έμαθα κι αυτό όπως και πολλά άλλα…)  ότι αυτή η μέθοδος γραφής ήταν και παραμένει το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα των Αρχαίων Συγγραφέων από τα χρόνια του Ομήρου έως και άλλων πολλών νεότερων. ΤΟ λέω αυτό και το τονίζω γιατί -και τούτο το γνωρίζουν αρκετοί φίλοι και κάπως στενότεροι συνομιλητές του Ο Μιχάλης Χαλκιάς στήριξε με πολλούς τρόπους κάθε τι που τον άγγιζε από τον Αρχαίο Ελληνικό Κόσμο ακόμα και αν κατά βάθος και σε αρκετές των περιπτώσεων έπεφτε ή οι εκείνοι νόμιζαν ότι τον κορόϊδεψαν με τα ποσά που έστελνε για την συντήρηση μικρών αρχαίων μνημείων σπηλαίων και ότι δήποτε άλλο είχε σχέση με τον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό, εκείνος και γνώριζε και επίγνωση είχε του τι έκαμε. Αρκεί να έβλεπε έστω και μια μικρή πρόοδο στο οποιοδήποτε έργο υποστήριξε οικονομικά. Αλλά αν άθροιζες το τελικό ποσό για το κάθε “μικρό” ευεργέτημα που έκαμε το αποτέλεσμα ήταν κάποιες πολλές χιλιάδες δολάρια. Το ίδιο ίσχυε για τα πάντα που χορηγούσε και είχε μια μάλλον αλάνθαστη θεωρεία για όλα τούτα τα μικρό ευεργετήματα. Αλλά πάλι ξέφυγα… Επιστρέφω στην συνέντευξη που υποσχέθηκα.

Έτσι λοιπόν  το  κείμενο της συνέντευξης το έχω σπάσει σε τρία μέρη.  Για να γίνει εύληπτο και ευρύτερα κατανοητό.

Σπάνια έδιδε συνεντεύξεις. Το απέφευγε. Άλλωστε όση δημοσιότητα ήθελε την είχε. Όποτε και όπως ήθελε. Το λέγει άλλωστε.  Κρατούσε για τον Εαυτό του τις βαθύτερες σκέψεις του. Αλλά όταν μιλούσε έλεγε αλήθειες! Και τούτο είχε κόστος! Τεράστιο και στην δουλειές του. Έτσι πολύ γρήγορα όπως εξηγεί σταμάτησε να μιλά δημοσίως.

Έπρεπε κατά την διάρκεια του reperaze  (δημοσιογραφικής έρευνας και  προετοιμασίας για ένα θέμα ) να μιλήσεις αρκετά μαζί του. Να σκάψεις βαθιά μέσα του να φτάσεις εως «μυελού οστέων» και καταφέρεις μόλις να υφ΄ αρπάξεις από την γνώση που είχε εγκολπωθεί.

Διάβαζε. Πολύ. Μανιοδώς. Του άρεσαν και τον γοήτευαν οι σπάνιες και σχεδόν πια αχρησιμοποίητες λέξεις στην καθομιλουμένη μας κακοποιημένη Δημοτική.

Κάθε φορά που έρχονταν στην Ελλάδα αγόραζε μανιοδώς βιβλία. 10αδες τόμους. Τις εκδόσεις Γεωργιάδη τις είχε κυριολεκτικά  «ξεσκονίσει», αφήνοντας 10αδες χιλιάδες δολάρια στα ταμεία των εκδόσεων. Επί χρόνια.  Όταν κάποιο βιβλίο του άρεσε πολύ αγόρασε καμιά 10αρια από το ίδιο. Να κάνει δώρο και σε φίλους. «Θες και εσύ ένα»; Μου έλεγε κάθε φορά που πηγαίναμε για αγορά και ανάγνωση βιβλίων, «μπα και να το πάρω που θα βρω χρόνο»; Και πριν το πάρω είδηση το είχε προμηθευτεί και με έφερνε πάντα προ τετελεσμένων. Το έβγαζε και το μου το προσέφερε πριν από κάθε (μικρό και προσωρινό) αποχωρισμό μας, ή πότε προλάβαινε δεν ξέρω το “έχωνε” κρυφά στην τσάντα μου.  Ατέλειωτες ώρες συζητήσεων. Δαιδαλώδεις συζητήσεις και ανεπανάληπτοι διάλογοι. Όχι μόνον με εμένα αλλά και με 10αδες άλλους Φίλους του. Ο Μιχάλης Χαλκιάς  ήταν αφιερωμένος στον Διάλογο. Διάλογο που ήταν αποτέλεσμα Γνώσης. Γνώση που συγκέντρωνε μονίμως και διαρκώς. Μάζευε. Μάζευε. Φυλλάδια. Βιβλία. Τα πάντα. Διάβαζε ότι του έπεφτε στα χέρια.

Ακόμα και όταν αποφάσισα να επιστρέψω Ελλάδα, (στα τέλη του 2012) για τις ανάγκες μιας μεγάλης προσπάθειας που και την γνώριζε και συγκοινωνός υπήρξε,   και  έτσι πήγα ένα πρωί τον Ιούνιο του 2012 και του το ανακοίνωσα,  και φυσικά  δεν με πίστεψε,  άλλωστε  ήταν ο μόνος που το γνώριζε, αν και διαφωνούσε σφόδρα διότι πίστευε ακράδαντα καθώς έλεγε  ότι “η θέση και η αποστολή σου Αλέξανδρε μου είναι   εδώ!  Καημένε  μου. Βάλε το στο μυαλό σου η δουλειά σου  είναι να παραμείνεις εδώ να ψηθείς λίγο ακόμα… να σε σουβλίσουμε σαν τον Αθανάσιο Διάκο… Να σε μακελέψουμε μπας και βγάλεις κι άλλα βρόμικα στην φόρα…” έλεγε συχνά πυκνά… Σοβαρεύοντας με ύφος ξανά έλεγε… “Σε χρειάζεται  λίγο ακόμα η Νέα Υόρκη,  έχεις πολλά ακόμα να κάνεις… κάτσε μη γυρεύεις παρακάλια!”

Αν και Εκείνος γνώριζε πολύ καλά τους λόγους που έπρεπε αν μη τι άλλο να επιστρέψω στην Ελλάδα ύστερα από τόσα χρόνια, τουλάχιστον  για κάποια μεγάλα  διαστήματα έπρεπε να βρίσκομαι  στην Πατρίδα.  Έστω και προσωρινά, αλλά πάντως γνώριζε και στο τέλος συμφωνούσε…Γιατί ο σκοπός ήταν και μεγάλος και καλός αλλά και για κάποιους ίσως και ιερός…

Εν τούτοις  με τα πολλά  συγκατάνευσε, συμφώνησε, ήξερε ότι η απόφαση είχε ληφθεί,  αλλά εκ τότε καθημερινά τηλεφωνούσε, και σχολιάζαμε τα δρώμενα. Την επικαιρότητα. Σχεδιάζαμε. Μιλούσαμε. Ανοίγαμε τις καρδιές μας. Ρωτούσε για τα πάντα. Ακόμα και όταν διαφωνούσαμε ρωτούσε.  Ακόμα και αν γνώριζε εκ των προτέρων την απάντηση (μου) ρωτούσε. Ζητούσε πληροφόρηση. Ενημέρωση. Ολημερίς καθόνταν στο γραφείο του και διάβαζε μπροστά στο κομπιούτερ του. Λάμβανε 100αδες μαιλς -άσχετα με την επιχειρηματική δραστηριότητα του – που τον ενημέρωναν και τον συμβουλεύονταν για τα πάντα!

Ένας καλός κοινός μας φίλος που του είχα γνωρίσει προ 10ετιας μου έλεγε προ ημερών «να τα γράψεις όλα αυτά…Αλέξανδρε…  πρέπει να μαθευτούν. Να μαθαίνουν οι επόμενες Γενιές. Να δουν πως χτίζεται ο Ελληνισμός στην Αμερική. Με ποιους κόπους και πόσες αγωνίες. Πόσες θυσίες χρειάζονται.  Δεν πρέπει να είναι ένα απλό άρθρο αλλά βιβλίο για να μείνει και στις επόμενες γενιές…» Είπε ο καλός καθηγητής Γιώργος Κ.

Δεν θα πω περισσότερα. Και πάλι πολλά είπα.

Σε τούτο το σημείωμα. Θα σας γυρίσω 10 χρόνια πίσω. Σε μια μεγάλη συνέντευξη που κατάφερα να λάβω ύστερα από δυο χρόνια επιμονής και επιμονής.

Τότε, -Ιούλιος του 2010 –, σε ένα πρώτο δημόσιο σημείωμα μου στο greekamericannewsagency, για τον αείμνηστο Μιχάλη Χαλκιά,     σημείωνα με έμφαση τα εξής:

«Τον άκουσα για πρώτη φορά να μιλάει σε ανοιχτή εκδήλωση που οργάνωσε ο καθηγητής Νικόλαος Γεωργανζτάς τον περασμένο Ιούνιο(2010) στο πλαίσιο της ομάδας ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ ΕλληνοΑμερικανών Πολιτών. Όλο το ακροατήριο αν και μικρό, αλλά αυστηρά επιλεγμένο, τον ακούει με μεγάλη προσοχή. Σχεδόν με δέος –και δεν υπερβάλλω- ακριβώς γιατί όλοι εκείνοι ξέρουν και ποιος είναι και πόσα έχει-και συνεχίζει να- προσφέρει στην λεγόμενη οργανωμένη ομογένεια.  Όλοι τον ξέρουν πολύ καλά και τον ακούν με όση προσοχή διαθέτουν αφού αυτό που τους έχει προκαλέσει εντύπωση είναι το γεγονός ότι είναι εκεί στο Σταθάκειο. Φέρονται λές και είχε χρόνια να πατήσει… Όπως τελικά θα αποδειχθεί από την συνέχεια και το ρεπορτάζ που κάναμε για το ποιος είναι αυτός ο  αληθινά μεγάλος–κατά το Άνω Θρώσκω-   Άνθρωπος. Θα έλεγα ηγέτης και δεν θα ήταν υπερβολή, αν αναλογιστώ όσα πρόλαβα να μάθω για την συνεχή, αθόρυβη, ανύστακτη και άοκνη προσφορά του. O ίδιος είναι σεμνός, λιτός απλός και αληθινά μεγάλος  όσο και τα νοήματα του Λόγου που χρησιμοποιεί.  Ο λόγος του διαφορετικός. Δεν έμοιαζε με κάνεναν από  όσους ομογενείς, έχω ακούσει ή έχω συναντήσει μέχρι σήμερα,,  που ασχολούνται με τα κοινά και εδώ και 15 χρόνια που τους παρακολουθώ εκ του σύνεγγυς.   Εκφέρει και εκφράζει  Λόγο Γνήσιο. Αληθινό. Λόγο που περιέχει έννοιες όπως Ψυχή. Θεός. Δύναμη. Ενότητα. Ομόνοια. Συνεργασία. Ελληνισμός.  Δείχνει, με όσα λέει  να πιστεύει με πάθος όσα πρεσβεύει και όσα διακηρύττει με Λόγο  γνήσιο. Λόγο  καθαρά πατριωτικό, όχι με την έννοια του πατριδοκάπηλου, του εθνικιστή  ή ακόμα χειρότερα,  λόγο σαν αυτόν που εκφέρουν  όλοι   εκείνοι-και δυστυχώς είναι πολλοί-  που έχουν αυτο αναγορευθεί, μέσα από κάλπικες και νώθες διαδικασίες   σε  «πρόεδρο», παράγοντα και παραγοντίσκο ή ακόμα χειρότερα σε «ηγέτη» της ομογένειας.  «Ηγέτη»  έτοιμο να υποσχεθεί τα πάντα, χωρίς αντίκρυσμα  ως άλλος ηγετίσκος που μιμείται τον πολιτικό της γενέτειρας  Ελληνικής γης.

Ο Πρωταγωνιστής και σημερινός προσκεκλημένος μου εκφέρει Λόγο  μεστό. Λόγο  πλήρη νοημάτων. Λόγο  ρηξικέλευθο. Λόγο Θεού μετά σεβασμού και γνώσεως. Βαθύς γνώστης ο ίδιος και μελετητής της ελληνικής γλώσσας σε  όλες τις εκφάνσεις της. Προσέχει  στην χρήση του Λόγου του. Απευθύνεται στο ακροατήριο-ή τον εκάστοτε συνομιλητή του- και όλοι αποσβολομένοι τον ακούμε. Όλοι σαν κάτι να γνωρίζουν που δεν ξέρω  κάτι ψιθυρίζουν γιατί τον ξέρουν εκείνοι  αρκετά καλά. Δίπλα μου ακούω να λένε « πως και ήρθε σήμερα ; τι τον έφερε εδώ; Είχε να φανεί χρόνια…»   Στα πίσω καθίσματα όσοι τον γνωρίζουν –και φαίνεται να τον ξέρουν πολύ καλά- τρέχουν να τον χαιρετίσουν υποκλινόμενοι μάλλον στα χρήματα που διαθέτει… και όχι τόσο –και ας με συχωρέσει για την κυνικότητα μου-  γιατί ξέρουν την μεγάλη αξία του ως Προσωπικότητα….

Τα μέλη του τότε Διοικητικού Συμβουλίου της Ομοσπονδίας  αλλά και οι αντιπρόσωποι των συλλόγων που παρίστανται σε αυτή την  εκδήλωση τον ακούν με απόλυτη προσοχή δείχνοντας να τον ξέρουν πολύ καλά.

Σε μένα, μέχρι εκείνη την ημέρα  ήταν άγνωστος  αν και πολύ διαφημισμένος και ίσως ο πιο αναγνωρίσιμος στην Ελληνική κοινότητα λόγω της συχνής, για περισσότερο από 30 χρόνια παρουσίας του στην Αμερικανική τηλεόραση μέσω των διαφημίσεων του πλέον γνωστού Hall στο Brooklyn της Νέας Υόρκης, το Grand  Prospect Hall. Έχει δώσει διαφημίσεις σε όλα τα ελληνικά  τοπικά ομογενειακά ΜΜΕ σε κανέναν δεν έχει αρνηθεί άσχετως αν του αποδίδουν κάτι ως μέσα επιρροής προβολής και διαφήμισης της εταιρίας του, το κάνει όμως  για να στηρίξει τα, αν και μικρής και με ανύπαρκτη εμβέλεια και επιρροή τοπικά ομογενειακά  ΜΜΕ, γιατί είναι βαθιά Έλληνας!

Προσφέρει χωρίς να το διατυμπανίζει. Προσφέρει  ανιδιοτελώς όσο ελάχιστοι στην Ελληνική Κοινότητα. Προσφέρει  όπου και αν του ζητήσουν και κυρίως προσφέρει –αφού ερευνήσει και καλά κάνει με όσα έχουν δει τα μάτια του…-  χωρίς να φωνασκεί ή να θορυβεί  ως κύμβαλλον αλλαλάζων… Πρόσφατα, αρχές Φεβρουαρίου,  οργάνωσε και χρηματοδότησε, μη φειδόμενος κόστους και χρόνου,  μια εκδήλωση υπέρ της διάσωσης ενός ιστορικού σπηλαίου στην Ελλάδα με ένα αρκετά μεγάλο και  όχι ευκαταφρόνητο ποσό.

Ο σημερινός προσκεκλημένος μου όπως -ίσως λίγοι στην Ελλάδα αλλά σχεδόν όλοι την Ομογένεια των ΗΠΑ- θα καταλάβατε είναι ο Μιχάλης Χαλκιάς.

Ένας Άνθρωπος, που αν και πολυάσχολος με μια σειρά επιχειρηματικών δράσεων που είναι να απορείς αν αναλογιστείς τον χρόνο που χρειάζεται για να αφιερώσει στην κάθε επιχείρηση ξεχωριστά, εν τούτοις βρίσκει χρόνο να ενημερώνεται να διαβάζει και να μελετά επί παντός επιστητού.  «Έχω τίμιους και ικανούς συνεργάτες. Η σύζυγος φίλη και συνεργάτης  μου η Αλίκη είναι αυτή που συμπληρώνει τα πάντα. Ξέρει τι θέλω και πως να το κάνει. Με ολοκληρώνει και με συμπληρώνει. Έχω επίσης συνεργάτες μόνιμους για πολλές 10ετιες…» λέει και σκέφτομαι πως αυτό είναι προνόμιο μόνον ικανών και άξιων πετυχημένων επιχειρηματιών που ξέρουν να αμοίβουν σωστά και αναλόγως προσόντων και επιδόσεων  τους συνεργάτες τους πράγμα σπάνιο στην σημερινή υπερκαταναλωτική εποχή μας και εξαιρετικά σπάνιο για τους ΕλληνοΑμερικανούς επιχειρηματίες που μέχρι σήμερα ξέρουμε και έχουμε γνωρίσει…

Είμαι στο γραφείο του, μιλώ μαζί του αρκετή ώρα και παρατηρώ γύρω μου,  χαμένος μέσα στα νοήματα και  την φιλοσοφική διάθεση του Λόγου του, ότι υπάρχουν παντού χωμένα και παραχωμένα εδώ και εκεί σε τραπεζάκια και ράφια,  δεκάδες βιβλία. Εφημερίδες και περιοδικά σπάνιας  και ειδικής κυκλοφορείας. Γνώση που απαιτεί χρόνο κάποιος να κάνει απλά όχι μόνο την πρώτη ανάγνωση αλλά να την εγκολπωθεί όπως ο Μιχάλης Χαλκιάς που αν και οι εγκύκλιες σπουδές του  ολοκληρώθηκαν -τυπικά θα έλεγα γιατί ποτέ δεν έπαψε να μελετά ως σπουδαστής – με την τριβή και διατριβή του στην Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού της Βοστώνης.

Εν τούτοις ο συνομιλητής μου μοιάζει να ξεπηδά μέσα από  εκείνα τα χρόνια της Εκκλησίας του Δήμου όπου όλοι, πρεσβύτεροι και νεότεροι, για να παραστούν σε αυτό τον κύκλο γνώσης και διανόησης σε αυτά τα  φιλοσοφικά συμπόσια αναζήτησης Λόγου και Διαλόγου,  έπρεπε να είχαν μελετήσει σε βάθος το αντικείμενο τους. Και έπρεπε να είναι  ακόμα πιο μυημένοι βαθιά στο αντικείμενο τους  εάν επρόκειτο να αγορεύσουν.

Ο Μιχάλης Χαλκίας όταν μιλά μοιάζει περισσότερο με δεινό αληθινό Ρήτωρα, όχι από εκείνους που έχουμε συνηθίσει στην Ομογένεια που πιάνουν το μικρόφωνο και δεν το αφήνουν έχοντας καταπιεί μέσα στον καταπιώνα τους όχι μόνο το μικρόφωνο αλλά και ολόκληρη την μικροφωνική εκγκατάσταση, αλλά Ρητώρ με την Αρχαία Ελληνική έννοια του όρου  όπου ο Ρήτωρ πρώτα ξέρει να ακούει και να μαθαίνει και μετά να αγορεύει «…τις βούλεται…».

Ο Μιχάλης Χαλκιάς αν και θεολόγος κατά το σπουδαστικό δίδαγμα, το απόσταγμα της βαθιάς και συνεχούς  γνώσης του αντλείται καθημερινά  εκτός από την συνεχή ενημερώση του για τα σημερινά δεδομένα της εποχής μας αλλά κυρίως συνδυάζεται με την τριβή της Ελληνικής γλώσσας και της Φιλοσοφίας των προγόνων μας. Τρίβεται και εμβαθύνει δεισδύοντας σε  όλους εκείνους που μας κάνουν διπλά  και τριπλά  περήφανους,   και που εν μέρη μετά τους Άραβες,  διέσωσαν  από το μένος των θρησκόληπτων πρωτοχριστιανικών χρόνων και μας μετέδωσαν μέσα από τα κείμενα τους  οι μεγάλοι Πατέρες της Ορθόδοξης  Εκκλησίας ο Μ. Βασίλειος και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος ο Ιωάννης Χρυσόστομος και δεκάδες  άλλοι εκείνων των αιώνων της ακμάζουσας Ελληνικής  Ορθόδοξης Θεολογίας.

Ο Μιχάλης Χαλκιάς δεν είναι υπερβολή να  πούμε πως είναι γνήσιος Λόγιος,  καθαρός γόνος και απόγονος του Περικλή και του Ισοκράτη. Του Παρμενίδη και του Πλάτωνα. Του Θουκιδίδη και του Σόλωνα. Του Ομήρου και του Αριστοφάνη.  Του Αισχύλου και του Ηράκλειτου του Αναξίμανδρου και του Αναξιμένη. Του Λουκιανού και του Ηρώδοτου, του Ησίοδου και του Θεμιστοκλή.

Περισσότερο δείχνει να τον εκφράζει όλη αυτή η Λογία και η Χωρεία των Ποιητών και Φιλοσόφων αυτής της πρώιμης εποχής των πρωτοχριστιανικών ετών  παρά ο εκβαρβαρισμένος Χριστιανισμός των Σταυροφοριών, του Πάππα  και των συνεχών αλεπάλληλων διωγμών του Ελληνικού Πνεύματος.

«…πιστεύω ότι σήμερα η Ορθοδοξία χάνει έδαφος  με το να κυνηγά και να μάχεται –όχι τους γραφικούς και αρρωστημένους αρχαιοελληνιστές που και αυτοί χρειάζονται για να επιβεβαιώνεται το αληθές και το γνήσιο με την αντιπαραβολή των δεδομένων –αλλά όλο εκείνο το κίνημα υποστήριξης και αναγέννησης  του Αρχαιοελληνικού πνεύματος. Ένα κίνημα που έχει ξυπνήσει στις ΗΠΑ έντονα αλλά και στην Ευρώπη. Κίνημα μελέτης και προσέγγισης του αρχαιοελληνικού πνεύματος που αναζοπυρώνει την αγάπη στους προγόνους μας και τολμώ να πω και προγόνους της Ελληνικής  Ορθοδοξίας. Φέρονται βλακοδώς όσοι πολεμάνε τους προπάτορες μας. Εκείνους που μας γέννησαν και δάνεισαν τον Λόγο και τα υπέρτατα νοήματα της Ελληνικής γλώσσας για να γραφεί και διαδοθεί  το Ευαγγέλιο»  μου λέει και συχνά συγκινείται.

«Η Ορθοδοξία έχει κάθε λόγο να συνδιαλέγεται και να προβληματίζεται σήμερα όσο ποτέ άλλοτε  με τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη να ολοκληρώσει σήμερα πιο ώριμη μετά από 2000 χρόνια αυτόν τον διάλογο που άνοιξαν οι γεννήτορες και ηγήτορες Πατέρες της  Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας μας».

Τον ακούω με προσοχή και αποφέυγω να τον διακόψω. Νιώθω ότι παράγει λόγο όχι Θεού αλλά Λόγο σύγχρονης  Φιλοσοφίας και Ουσίας που γεμίζει τον συνομιλητή και εκάστοτε ακροατή του. Μου κάνει απίστευτη  εντύπωση που μετά από χρόνια περιπλάνησης μέσα στα σπλάχνα της Ελληνικής Κοινότητας των ΗΠΑ, της πιο ξακουστής και υποτίθεται δυναμικής  Ελληνικής κοινότητας, βρήκα –έναν μοναδικό – τολμώ να πω γνήσιο Έλληνα! Γνήσιο πατριώτη! Και έχει σημασία αυτή μου η επισήμανση ακριβώς γιατί δείχνει να μην έχει αλοτριωθεί από αυτό το απίστευτα  αρρωστημένο πνεύμα που κυριαρχεί της άποψης που ακούω γύρω μου και πληγώνομαι όχι μόνο προσωπικά  αλλά το ίδιο πληγωμένοι και απογοητευμένοι αισθάνονται  10αδες άλλοι νεοφερμένοι εξ Ελλάδος  τούτη την 10ετια όταν ακούνε σε συζητήσεις της καθημερινότητας στους κόλπους της Ομογένειας   ότι «εμείς είμαστε διπλά Έλληνες! Εμείς αγαπάμε πιο πολύ την Ελλάδα, εμείς προσφέρουμε κτλ..» και ένα σωρό άλλες  κούφιες, ανόητες  εκφράσεις που ταπεινώνουν τον αληθινό Έλληνα  και το ακόμα χειρότερο και που κάνει πιο δυστυχείς όλους αυτούς είναι ότι  μέσα σε ελάχιστα λεπτά διαλόγου και συνομιλίας μαζί τους διαπιστώνεις ένα  απύθμενο μίσος και εμπάθεια εναντίον της γης που τους γέννησε με φράσεις όπως «…ψωροκώσταινα…αυτοί  εκεί κάτω δεν τίποτα απολύτως….είναι τεμπέληδες… απατεώνες… δεν ξέρουν που πατάνε και που πηγαίνουν…» και άλλα τέτοια ευτράπελα που ακούς κυρίως από πρώην απατεώνες και νυν αποτυχημένους ηγέτες και ηγετίσκους κάθε λογής και διαλογής που άγονται, φέρονται και περιφέρονται ανά τις ελληνικές κοινότητες στις ΗΠΑ ή ακόμα και μέσω διαδικτύου μέσα από τις γνωστές μπουρδολογιες που πλασάρουν ως ενημέρωση και πληροφόρηση στην έντονη παραπληροφόρηση που σκορπούν μέσα στην άγνοια και την εμπάθεια τους… Ακούγωντάς τους όλους αυτούς και δυστυχώς είναι πολλοί,   αμέσως  ξέρουμε και καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για άτομα Α΄ γενιάς που διακατέχονται από έναν απίστευτο κομπλεξισμό και είναι αυτά τα ίδια άτομα που τρέχουν να βγάλουν φωτογραφίες με εκείνους τους πολιτικούς «…της ψωροκώσταινας και των τεμπέληδων…»

Ακούγοντας αντιθέτως  τον Μιχάλη Χαλκιά  πολλές φορές ρίγη συγκινήσεως με διαπερνούν. Σε κάποιο σημείο της συνέντευξης συζήτησης όταν πια το κλίμα έχει φορτιστεί και βλέπω τα δάκρυα του να τρέχουν στο καθάριο και κρυστάλινο Πρόσωπο κλείνω το κασετόφωνο.

«Με κάνετε να παραμιλώ…»   θα πει και σκύβει το κεφάλι του έμπλεος συναισθημάτων και φόρτισης που δύσκολα ελέγχεται… Για να αποφορτίσω την ατμόσφαιρα    τον ρωτάω  «μα πως βρίσκετε χρόνο να ασχοληθείτε με όλα αυτά; Πότε βρίσκεται χρόνο να  διαβάσετε όλα αυτά τα βιβλία που βλέπω; Όλη αυτή την αλληλογραφία πως την διαβάζετε και πότε προλαβαίνετε να απαντήσετε  με μια τέτοια επιχείριση που σας θέλει από πάνω τόσες ώρες»;

-«’Εχω κάποιον συνεργάτη μου για 30 χρόνια, άλλος είναι κοντά μας  για 15 χρόνια και ο νεότερος έχει 12 χρόνια μαζί μας…έτσι βρίσκω τον χρόνο που χρειάζομαι. Τους εμπιστεύομαι και με εμπιστεύονται… προχωράμε μαζί…είναι πρώτα φίλοι και μετά συνεργάτες..συμμερίζομαι  τις αγωνίες και τα προβλήματα τους… προσπαθώ να είμαι δίπλα τους και στα καλά και στα δύσκολα… » τον ακούω και σκέφτομαι πάλι πόσο σπάνιο είναι να βρεις τέτοιον εργοδότη σήμερα…

Ο Μιχάλης Χαλκιάς άριστος γνώστης της Ελληνικής γλώσσας και μάλιστα εκείνης της ελληνικής  που τείνει να ξεχαστεί τελείως, παρόλο που ζει στην Αμερική για πάνω από  50 χρόνια, μου μιλάει για όλους και για όλα. Δεν αφήνει να πέσει τίποτα κάτω. Σχολιάζει εύστοχα και με πάθος τα τελευταία  γεγονότα στην Ελλάδα. Μιλά για την Ελλάδα και δκαρύζει. Μιλάει για την ομογένεια και λέει το φοβερό που στα αλήθεια συγκινεί γιατί το εννοεί  όπως δείχνουν οι πράξεις και η μέχρι σήμερα πορεία του . «Θα έπρεπε κύριε Στεφανόπουλε να καλέσουμε τους επιστήμονες εμείς όλοι οι προύχοντες και δήθεν ηγέτες της ομογένειας εκλεγμένοι και μη και οι παριστάνοντες τους ηγέτες να ζητήσουμε συγνώμη από όλα αυτά τα νέα παιδιά. Από εσάς, και κάθε νέο άνθρωπο  και επιστήμονα που είναι χαμένοι μέσα στην αχανή ήπειρο της Αμερικής αλλά και της ΝΥ για  να σας  ζητήσουμε συγνώμη που ακόμα λίγοι και αγράμματοι θέλουν να διοικούν την ομογένεια».

Και τούτη η κουβέντα ήταν σήμα κατατεθέν για την μετέπειτα σχέση και συνοδοιπορία μας. Πράγματι με την δική του αθόρυβη συνδρομή και συνεισφορά  και χωρίς ποτέ να επιζητήσει το φαίνεσθαι και την δημοσιότητα ή την προβολή για ότι και αν έκαμε πάντα  σιωπηρώς,  “συνωμοτούσαμε” καθώς ήμουν κόκκινο πανί για τους πάντες, αλλά τούτο τον εξητάριζε, και έτσι   οργανώναμε και οργάνωνε και με αρκετούς  άλλους “επενδύοντας” στα γράμματα και τις επιστήμες, και  προσκαλώντας, κάθε φορά,  ιδίοις εξόδοις, με χρήματα δηλ   που τα “έχωνε” μέσα σε άλλα έξοδα της εταιρίας ή τα συγκάλυπτε κάτω από άλλες δωρεές για να μη φαίνεται ποτέ ο ίδιος. Αυτός ήταν ο Μεγάλος Άνδρας και αυθεντικός γνήσιος Έλληνας και Πατριώτης  Μιχάλης Χαλκιάς. 

Επιστρέφω στο κείμενο της συνέντευξης

Ρωτώ «σε ποιους αναφέρεστε»;

«Μα σε ποιους άλλους στην Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων εκεί που με γνωρίσατε. Είναι ντροπή να θέλουν οι αγράμματοι να ηγούνται των εγγράμματων και να διαβάζω στον τοπικό ομογενειακό Τύπο  «προτιμώ ένα αγράμματο πρόεδρο…από ένα γραμματισμένο…» όπως διάβασα κάπου… και όπως διαπιστώνω μετά από τόσα χρόνια πίκρας και απογοήτευσης στα κοινά της Ομογένειας αυτό δυστυχώς συμβαίνει…ηγούνται οι αγράμματοι και οι ολίγοι… οι ανύπαρκτοι ηθικά και πνευματικά λες και δεν έχουμε επιστήμονες…λες και δεν έχουμε νέα παιδιά.. κυριαρχούν τα μίση και τα πάθη η εμπάθεια και όχι η νομιμότητα… διαβάζω και όσο ενημερώνομαι στεναχωριέμαι για αυτό το κατάντημα….όταν άκουσα για την προσπάθεια την δική σας με τον καθηγητή  κύριο Νίκο Γεωργανζτά ήταν αυτό που με τράβηξε..είδα από τις ανακοινώσεις σας… ήρθα σας άκουσα και ξεχώρισα… διέκρινα ότι εδώ κάτι άλλο υπάρχει…κάτι άλλο γεννιέται…μακάρι να μην κάνω λάθος…για αυτό και ήρθα τότε σε εκείνη την εκδήλωση που γνωριστήκαμε..για να ακούσω αν υπάρχει ουσία και περιεχόμενο ή είναι άλλη μια από τα ίδια… για αυτό και δέχθηκα να συζητήσουμε για να δημοσιεύσετε ένα μόνον μέρος της συζήτησης μας γιατί πείσθηκα για την ουσία όσων λέτε και κυρίως όσων  πρεσβεύετε μέσα από τα κείμενα που διάβασα και τα άρθρα σας…»

Κάνω να τον ευχαριστήσω για την τιμή που κάνει να μου διαθέσει χρόνο και με διακόπτει   «…ξέρετε δεν έχω ανάγκη να βγω στα ΜΜΕ διότι είμαι άνθρωπος των ΜΜΕ. Σε νεαρή ηλικία ακόμα  την δεκαετια του 1970 είχα δική μου εφημερίδα και δικό μου ραδιοφωνικό πρόγραμμα για ώρες οπότε… Τα έχω κάμει όλα…εκτός από επιχειρηματίας και εργαζόμενος υπήρξα ας πούμε και ένας ερασιτέχνης δημοσιογράφος στην δική μου εποχή…τώρα είναι η ώρα η δική σας να δώσετε και να προσφέρετε… εμείς οφείλουμε να αποσυρθούμε και λυπάμαι που κάποιοι δεν τον κατανοούν…Μπορεί να μην εμφανίζομαι στα κοινά και δημόσια  αλλά πιστέψτε με μαθαίνω. Διαβάζω. Ενημερώνομαι για όσα περισσότερο μπορώ από όσα συμβαίνουν στην Ελληνική Κοινότητα της ΝΥ αλλά και γενικά την Ελληνική Κοινότητα των ΗΠΑ και στεναχωριέμαι για αυτό το κατάντημα και αυτή την κατάπτωση θεσμών και προσώπων έχουμε ευθύνες όλοι… » και δείχνει να εννοεί όσα λέει.

Όταν προχωρά η συζήτηση και  φθάνουμε στα της Ορθόδοξης  Εκκλησίας στην Αμερική  ο λόγος του γίνεται σκληρός μα και τολμηρά αποκαλυπτικός. Καταγγελτικός θα έλεγα για όσα συμβαίνουν στους κόλπους της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής,  και δυστυχώς όσο προχωρώ μαζί του αυτή την αποκαλυπτική συζήτηση συνέντευξη,  μοιάζουν με όσα έζησε ο  ίδιος στην δική του εποχή την 10ετια του 1960. Μου τα λέει και δακρύζει. Φορτίζεται συναισθηματικά. Οργίζεται. Θυμώνει. Και καταγγέλλει!»

Εκείνη η συνέντευξη που θυμάμαι είχε ξεσηκώσει θύελλα διαμαρτυριών και αντιδράσεων στην Νέα Υόρκη εκείνο τον Ιούλιο, (του 2010)   ήταν και η τελευταία του για την Ελλάδα. Τα κοινά και τα δημόσια.  Δεν ξανά μίλησε άλλοτε σε βάθος. Ποτέ και σε κανέναν! Τουλάχιστον Δημοσίως.  Διαβάζοντας την συνέχεια  θα καταλάβετε το γιατί…

Χαρακτηριστικά μου είχε πει ξεπροβοδίζοντας με μετά από ένα φοβερό diner ” με κατάφερες να σου μιλήσω γιατί θεωρείσαι από αρκετούς συναδέλφους σου αιρετικός. Μη συμβατός.  Αντισυστημικός.  Αυτό που λένε στην Ορθόδοξη  Εκκλησία σου εκτός κλίματος. Εξωκλιματικός. (σ.σ. Εξωκλιματικός θεωρείται και είναι στην Ορθόδοξη Παράδοση εκείνος που δεν ανήκει σε μια συγκεκριμένη Ορθόδοξη Επισκοπή/ Μητρόπολη/ Πατριαρχείο και άρα επομένως δεν δικαιούται για να μιλά πολύ περισσότερο να εκφράζει ή να προβαίνει στις όποιες  δραστηριότητες.) επομένως σου κόβουν ρόδα πικραμένα (σ.σ. κατά το ρόδα μυρωμένα). Δεν σε θέλουν δηλαδή. Δεν ανήκεις στην δική μας και την δική τους κοινότητα. Λένε.   Αν ήξευρες πόσοι μου τηλεφώνησαν, χαμός έχει γίνει από προ χθες,  να σε πετάξω έξω διότι “χίλια μύρια μύδια” αλλά μου έκανε εντύπωση το πείσμα σου, δυο χρόνια τώρα να μου πάρεις συνέντευξη. Ε το λοιπόν σου την έδωσα και να πάψεις να στεναχωριέσαι και να “κλαψουρίζεις”. Οι άνθρωποι έτσι είναι. Όσο πιο πολλά δίνεις τόσο λιγότερα θα λάβεις. Όλοι οι καλοί σου φίλοι που εσύ βλακοδώς τους θεωρείς φίλους σε θάβουν κάθε ημέρα! δεν φαντάζεσαι!  Ή ακόμα χειρότερα είναι λάθος να περιμένεις κάτι από κανέναν. Ουκ αν λάβεις δηλαδή παρά του έχοντος.  Και να θυμάσαι- που είμαι βέβαιος το ξέρεις και το γνωρίζεις πολύ καλά,   αλλά άκουσε το και από μένα κάτι θα ξέρω-  Ουδείς  ασφαλέστερος εχθρός και αντίπαλος από τον ευεργετηθέντα!  άντε τώρα τρέχα να προλάβεις το τραίνο θα φτάσεις ξημερώματα… ”  Και είχε δίκιο. Πολύ δίκιο…

Μου αποκάλυπτε τόσα πολλά που ειλικρινά αν τα έγραφα όλα τούτα δεν ξέρω τι θα γίνονταν. Άλλωστε στην ζωή μας είναι τόσα πολλά τε γεγονότα και τα βιώματα μας που άλλα γίνονται και λέγονται και άλλα ενώ γίνονται δεν μπορούν να λεχθούν…

Αύριο η συνέχεια και ολόκληρη η συνέντευξη του αειμνήστου  Μιχάλη Χαλκιά όπως είχε καταγραφεί τότε, 10 χρόνια πριν.

* πρέπει να σας αποκαλύψω κάτι ακόμα τον τρέλαναν τα ορθογραφικά και συντακτικά  λάθη μου! και όταν του αποκάλυψα τους λόγους, την τεχνική  που αυτό γίνεται μου είχε πει “μα είσαι απίστευτος!  Δαιμόνιος δεν μπορώ να σε αντικρούσω! ε τότε άστο! γέμισε το λάθη.“