Μιχάλης Χαλκιάς: Άνθρωπος. Φιλάνθρωπος. Έλληνας. Φιλέλληνας. Ευεργέτης. Ευπατρίδης.

Τον Μιχάλη Χαλκιά, εκ Καρδάμυλων Χίου, τον έζησα από πολύ  κοντά τα τελευταία χρόνια ζώντας στην Νέα Υόρκη  Σχεδόν, απρόσκοπτα, και σε μόνιμη επικοινωνία επί καθημερινής βάσεως τα τελευταία χρόνια από το 2008 εως ότου εισήχθη στο Νοσοκομείο στα μέσα Απριλίου του 2020*.   Λίγο πριν εισαχθεί -για εξετάσεις ρουτίνας υποτίθεται όπως είχε πει εκείνη την ημέρα… Μπήκε και δεν βγήκε…   Μιλούσαμε μονίμως και διαρκώς  για τι άλλο;  Την Ελλάδα. Αυτή η Πατρίδα ήταν η μεγάλη του αγωνία.  Αγωνιούσε για  τα Ελληνικά Γράμματα. Βίωνε  τον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό και επένδυε με 10αδες χιλιάδες δολάρια σε μικρές υποθέσεις που αφορούσαν την διάσωση αρχαίων κειμήλιων. Επένδυε στα  γράμματα. Στις τέχνες.  Στην Ελλάδα γενικότερα….

Η Μεγάλη του Αγάπη. Η Ελλάδα.  Έρωτας κανονικός. Έρωτας χωρίς λύτρωση…    Τα λόγια και οι λέξεις φτωχές για να περιγράψουν το μέγεθος του Ανδρός.  Οι λέξεις δεν περισσεύουν για να σκιαγραφήσουν έστω το περίγραμμα του Ανθρώπου. Άνθρωπος κατά το άνω Θρώσκω…

Μου τηλεφωνούσε -συχνά πυκνά – και μου έλεγε : “τι κάνουν οι Έλληνες με τούτη την κατάσταση; έχεις νέα; κάτι καλό; ή πάλι θα μου μαυρίσεις την καρδιά; ” Έλεγε και μου έλεγε πολλά. Οι δεσμοί πλέον ακατάλυτοι. Φίλος πραγματικός. Οικογενειακοί δεσμοί. Ανιδιοτελής.

Θα μπορούσαν να γραφούν  και να ειπωθούν πολλά. Αλλά ούτε της ώρας, τώρα που ο πόνος και η οδύνη κυριαρχούν, αλλά ούτε της παρούσης είναι… Τώρα είναι ώρα περισυλογής. Ώρα ευθύνης. Όταν φεύγουν  τέτοιοι Άνθρωποι που προσφέρουν αληθινά ανιδιοτελώς στην Πατρίδα και εν γένει το Έθνος είναι, ώρα ευθύνης.

Ο Μιχάλης Χαλκιάς, επ΄10ετιες υπήρξε “παρών” σε κάθε μεγάλη εθνική προσπάθεια. Στήριξε κάθε προσπάθεια. Ανιδιοτελώς. Ήταν αθόρυβος. Εργάτης.  Ανύστακτος. Πληθωρικός σε καλοσύνη και Αξιοπρεπής. Φιλότιμος. Αριστοκράτης εως την τελευταία στιγμή.  Η επιτομή του Αριστοκράτη. Η προσωποιήηση της Αξιοπρέπειας.  Με χιούμορ. Αστείρευτο.  Σε έκανε να χαμογελάς ακόμα και αν δεν μπορούσες. Άνθρωποι με χιούμορ λένε οι περιηγειτές και ερευνητές του ανθρωπίνου είδους, κρύβουν  ένα πλούσιο κόσμο. Άνθρωπος ζυμωμένος με τον Πόνο. Η ζωή του υπήρξε μόνον ένα μείγμα αγώνα, αγωνίας και πόνου, αλλά επιτυχίας  και με πολλές χαρές. Η Ζωή του ανταπέδωσε. Προσέφερε και για αυτό και Έλαβε. Πλούσια χαρίσματα. Αναζητούσε τις Αρετές. Έψαχνε στον Αριστοτέλη. Τον Πλάτωνα. Τους μεγάλους Πατέρες και Γεννήτορες του Ελληνικού Έθνους. Βαθιά συνειδητοποιημένος Έλληνας. Αυτά όλα όμως θα λεχθούν στην ώρα και την στιγμή που θα είναι κατάλληλη. Όχι τώρα…

Η Αλίκη, σύντροφος και Φίλη αχώριστος ερωτευμένος μαζί της μέχρις τελευταίας πνοής, του χάρισε μια πανέμορφη πλούσια σε ψυχικά αποθέματα, οικογένεια. Οικογένεια γεμάτη βιώματα. Βιώματα ζωής. Ήθελε κάθε καλοκαίρι ή δυνατόν να φέρνει τα εγγόνια στην Ελλάδα. Να μάθουν κανονικά Ελληνικά. Το έκανε αρκετές φορές. Τελευταία φορά ήταν το 2017 που ήρθαν όλοι μαζί.  Του άρεσε να φτιάχνει παρέες νέων. Να τους συνενώνει. Να τους ενισχύει. Με κάθε τρόπο. Να τους ενθαρύνει όχι μόνο στα λόγια αλλά και εμπράκτως.  Θα μπορούσα να γράφω ώρες ατέλειωτες για τον Φίλο Μιχάλη Χαλκιά. Μα δεν είναι η ώρα…

Τώρα είναι η στιγμή της Οδύνης, του Πόνου  και της Χαρμολύπης. Από εκεί ψηλά που είναι και ταξιδεύει προς την Ουράνια Πατρίδα και “βλέπει και ξέρει και διαβάζει”. Του άρεσαν οι λέξεις. Το μεγαλείο που κρύβουν μέσα τους. Οι περιέργες λέξεις. Τον εξιτάριζαν. Χαρμολύπη… Είχαμε μιλήσει αρκετές φορές κάθε φορά που την συναντούσε στα μακροσκελή κείμενα μου για τα οποία πάντα είχε μόνον καλόπιστη γόνιμη και παραγωγική κριτική να καταθέσει. Καλόπιστα. Καλοπροαίρετα. Λέγαμε πολλά. Πάρα πολλά. Μου αποκάλυπτε και του αποκάλυπτα. Σχέση αλληλοσεβασμού και αμφότερης εμπιστοσύνης παρά τους έντονους τσακωμούς μας. Αλλά και αυτοί οι “τσακωμοί” μόνο για καλό ήσαν. Ποτέ δεν υπέκρυπταν ιδιοτέλεια. Μου έλεγε πολλά…Συχνά πυκνά επαναλάμβανε κάθε φορά που ανέβαιναν οι τόμοι μεταξύ μας… “παρά είσαι αυστηρός. δεν κάνει. Είσαι στον κόσμο. Μη ανοίγεις μέτωπα. Δεν είσαι τόσο δυνατός…” και όταν η συζήτηση κορυφώνονταν στο δικό μου (ή το δικό του) πείσμα φώναζε τις “μεγάλες δυνάμεις. Την Πυροσβεστική”   “Αλικάκι ακούς ; τον ακούς; πάλι τι λέει; τι μολογάει… τι θα κάνουμε με τούτον που μπλέξαμε…” Παρασύρθηκα… Σταματώ εδώ. Καμιά φορά η θλίψη ή αντίστοιχα η χαρά ή άλλα συναισθήματα καθοδηγούν το χέρι και χτυπά “αδόκιμα” το πληκτρολόγιο… Ας είναι. Καλόταξιδος ας είναι και ας εύχεται από εκεί που θα μας βλέπει για την συνένωση των Ελλήνων. Τον πονούσε ο μεταξύ μας  διχασμός. Τον είχαν πληγώσει τώρα τελευταία δυο περιστατικά με δυο ανθρώπους τους οποίους του γνώρισα και τους εκτίμησε αρκετά παρά τους ενδοιασμούς και τις αρχικές ενστάσεις του -και για τους δυο για τον κάθε ένα βέβαια για διαφορετικό λόγο και αιτία αλλά συνεχώς με συνεβούλευε… Είχε όντως στεναχωρηθεί με όσα είχε μάθει τώρα τελευταία ειδικά για τον νεότερο που είχε γνωρίσει. Ας είναι. Όλα για κάποιο λόγο συμβαίνουν.  Μάλιστα για τον έναν…τον πολύ και μέγα καθηγητή είχε παλαίψει σχεδόν ένα ολόκληρο καλοκαίρι…το 2019, να κάμψει τον απίστευτα αδικαιολόγητο εγωισμό του αλλά εις μάτην εκοπίασε… Απογοητεύτηκε. Απλά. Πικράθηκε.   Τέλος πάντων στην ώρα που πρέπει θα ειπωθούν και θα γραφούν εκείνα που πρέπει. Κια όσα χρειάζεται ο ιστρικός του μέλλοντος μας.

Στο τέλος μόνον του κειμένου αυτού θα  αναφέρω,  δυο άγνωστα αδημοσίευτα ανέκδοτα περιστατικά,  παρμένα από το  υπό έκδοση βιβλίο μου, που είναι καταχωρημένα αυτά και πολλά άλλα (…) εντελώς  άγνωστα  γεγονότα και περιστατικά,   σε ένα ειδικό και πολύ  ξεχωριστό κεφάλαιο αφιερωμένο εξαιρετικά στον Έλληνα, Ευπατρίδη,  Μιχάλη Χαλκιά με αναφορές  στο έργο και την  “κρυφή αθόρυβη, συνεχή και άοκνη αποστολή” του υπέρ του Έθνους και της Πατρίδος μας.

Ωστόσο, τούτες τις ώρες, που ακόμα η Γης δεν έχει δεχτεί την Σωρό του, δεν έχουν γίνεει ούτε οι απαραίτητες σπονδές και προσφορές,  δεν θα ήθελα να πω περισσότερα. Δεν χρειάζεται.  Δεν είναι η στιγμή… Ήδη είναι αρκετά όσα μαρτυρώ…

Και υπάρχουν πολλά να καταθέσω ως βίωμα ζωής και εμπειρίας από την σχέση Φιλίας και  συναλληλίας, αλλά και συνεργασίας σε επί μέρους τομείς  που είχα με τον Χιώτη, Μιχάλη Χαλκιά  όλα αυτά τα χρόνια. Ο Θεός να τον αναπαύσει…

Η παρέα μαζί με τον Μιχάλη Χαλκιά  εκτός από Γνώση ήταν αληθινό βίωμα ζωής. Του οφείλω πολλά. Πάρα πολλά… Πριν σας παραδώσω σε ένα κείμενο που μας ταξιδεύει στην πολυκύμαντη ζωή του,  όπως ο ίδιος μου την διηγήθηκε βαθμηδόν και σταδιακά από το 2010 εως και  λίγο προ του τέλους, το καλοκαίρι του 2019, τελευταία φορά που ήρθε στην Ελλάδα Αύγουστος- Σεπτέμβριος  2019, θα ήθελα να καταθέσω, στο τέλος του κειμένου αυτού,   μόνο δυο ανέκδοτα  αληθινά περιστατικά. Δυο περιστατικά που μαρτυρούν και σκιαγραφούν το μέγεθος του Ανδρός.

Δίνουν σε αχνές γραμμές, έστω, το περίγραμμα του Μιχάλη Χαλκιά. Δυο μικρά, ίσως και ασήμαντα,  σήμερα πια καθώς έχουν μεσολαβήσει πολλά αναφορικά με τους “πρωταγωνιστές” των δυο περιστατικών που αποκαλύπτω, αλλά έχουν την δική τους  σημασία τους  για την νεότερη και ζώσα  ιστορία της Ελλάδος αλλά και του Ελληνισμού γενικότερα.

Δυο αδημοσίευτα περιστατικά  που ουδείς γνωρίζει(…)  και αποκαλύπτονται για πρώτη φορά στο παρών σημείωμα, αλλά σε ολόκληρη την έκταση τους παρουσιάζονται, όπως και πολλά άλλα(…) όπως τα έζησα και τα βίωσα επί σειρά έτων στην Νέα Υόρκη, με τα περισσότερα έτη δίπλα στο ζεύγος Μιχάλη και Αλίκης Χαλκιά,  στο υπό έκδοση βιβλίο μου με τίτλο εργασίας :

” Ο  Άλλος  Ελληνισμός της Αμερικής” και υπότιτλο: Οι άγνωστοι “μικροί και μεγάλοι”  ήρωες του πραγματικού υπαρκτού και αληθινού Greek Lobby”

Τα καταθέτω αυτά τα δυο  περιστατικά καθώς είναι πολύ πρόσφατα και νωπά στη μνήμη μου και επειδή το κάθε ένα από αυτά άφησε κάτι… και σε εκείνον και σε εμένα…ανεξίτηλα.

Τα αποκαλύπτω, αν και ο ίδιος ξέρω διαφωνεί σφόδρα, όμως η δουλειά του ερευνητή και του ιστορικού τούτη είναι, να προσθέτει ψηφίδες της ιστορίας, με γεγονότα αληθινά, γεγονότα και καταστάσεις αληθινές, ώστε και η αλήθεια να καταγράφεται αλλά  και να ερευνάται από τους ιστορικούς τους μέλλοντος μας,  αλλά και διότι του το οφείλω καθώς  και ταπεινός υπήρξε,  παρά το μεγαλείο της Ψυχής του,  αλλά και για να το πω πιο απλά, τα αποκαλύπτω,    έτσι για να σκιαγραφηθεί το μέγεθος και η Προσωπικότητα  Ανδρός  Επιφανούς.

Ανθρώπου βαθιά συνηδειτοποιημένου πρωτίστως κανονικού  Έλληνα και μετά πατριώτη…   Τα αποκαλύπτω ως οφείλω καθώς έχω χρέος στην ιστορία. Αλλά και για να καταδείξω  και την βαθιά και μεγάλη και συνάμα λιτή Πολυσχιδή γνήσια και ατόφια Ελληνική Προσωπικότητα του Χιώτη αειμνήστου  Μιχάλη Χαλκιά. Ο Θεός ας τον αναπαύσει και ας τον τάξει εν Σκηναίς Δικαίων.  Καλό Ταξίδι καλέ μου Φίλε αξομακάριστε Μιχάλη. Καλό ταξίδι. Καλήν αντάμωση… (Μάιος 2020)

*(εκ παραδρομής  είχε γραφεί 2019)

Του Αλέξανδρου Στεφανόπουλου

Η ζωή του Ομογενή  Μιχάλη Χαλκιά είναι βγαλμένη σαν μέσα από ταινία. Έχει τα πάντα  μέσα. Σκηνές βγαλμένες από τον Ελληνικό κινηματογράφο των δεκαετιών του 1950 και του 1960 ζωντανεύουν μπροστά μας καθώς μου διηγείται μερικά στιγμιότυπα της ζωής του. Όσο τον άκουγα να μου ανοίγει με απλότητα χαμόγελο, αυτοσαρκασμό, χιούμορ- αλλά και συναισθήματα που το ένα διαδέχονταν το άλλο  μια – μια τις σελίδες της ζωής του τόσο βεβαιωνόμουν ότι άκουγα άλλη  μια ιστορία που αξίζει να γίνει βιβλίο. Ένα βιβλίο που θα μας δείχνει και θα δείχνει σε όλες τις επόμενες γενιές των Ελλήνων  για το πώς και με ποιο τρόπο θα συνεχίσουν αυτή την συνεχή αέναη, άοκνη και ανύσταχτη αταλάντευτη πορεία επιβίωσης, συνέχειας αλλά και επικράτησης  του Ελληνισμού στα πέρατα της οικουμένης  και στους επόμενους αιώνες.  Όπως, ένα ξεχωριστό  βιβλίο αξίζει να γίνει η κάθε ιστορία του κάθε έλληνα-επώνυμου ή «ανώνυμου»- μετανάστη που έφυγε για άλλη γη και άλλα μέρη κυνηγώντας το όνειρο και την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή.  Και τελικά  μέσα από συντρίμμια  όλοι τους είτε γνωστοί είτε «άγνωστοι» στο ευρύ ελληνικό κοινό κατάφεραν να δημιουργήσουν μια νέα ζωή. Μια ζωή   γεμάτη ελπίδα. Μια καλύτερη ζωή. Αλλά και  μια ζωή γεμάτη πόνο. Στερήσεις. Θυσίες. Δάκρυα πολλές φορές και αίμα. Στοιχεία με τα οποία είναι καμωμένη και πλασμένη γενικότερα  η ιστορία του Ελληνισμού και ειδικότερα η ιστορία του Ελληνισμού της διασποράς σε όλες τις εκφάνσεις του.  Μια ζωή γεμάτη οδύνες αλλά και χαρές. Νίκες αλλά και ήττες.  Μια ζωή γεμάτη δημιουργία. Δύναμη. Τόλμη και παρρησία όπως είναι η ζωή του Χιώτη Μιχάλη Χαλκιά όπως και η ζωή  πολλών άλλων Ελλήνων της Αμερικής που συνειδητοποιημένα επιλέγουν να μένουν στην αφάνεια και πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας, προσφέροντας όπως αυτός ο αληθινά βαθιά συνειδητοποιημένος  Έλληνας και γνήσιος  πατριώτης ο  Μιχάλης Χαλκιάς. Στην Αμερική δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος, από αυτό που ονομάζεται δημόσιος βίος, «παράγοντες» και παράγοντες,  ηγέτες και ηγετίσκοι που να μην γνωρίζουν τον Μιχάλη Χαλκιά. Να μην γνωρίζουν  το έργο και την συνεχή αθόρυβη προσφορά του σε κάθε επίπεδο.  Η ζωή του Μιχάλη Χαλκιά  είναι η ζωή ενός ακόμα Μεγάλου Έλληνα που δημιούργησε. Που έχτισε. Που οικοδόμησε όχι μόνο για τον εαυτό και την οικογένεια του, όπως αρκετοί άλλοι που χρόνια τώρα αυτοπροβάλλονται ως ηγέτες και δυστυχώς για εκείνους όσο τους πλησιάζεις και τους μελετάς τόσο αποδεικνύονται κύμβαλα αλλάζοντα… Αντιθέτως η ζωή του Μιχάλη Χαλκιά είναι ένας φάρος φωτεινός που  μεγαλούργησε και αξίζει να  καταγραφεί και να μένει στην ιστορία και στα γραπτά ως  script a manent  με διαχρονική και ιστορική  αξία   για να παραδειγματίζει τις επόμενες γενιές των Ελλήνων. Να παραδειγματίζει και να οδηγεί τις επόμενες γενιές Ελλήνων που ζουν σε ξένη χώρα και ξένη γη συνεχίζοντας αυτό το μεγάλο ταξίδι στην ιστορία του Ελληνικού Πολιτισμού που πάντοτε μεγαλούργησε μέσα από τέτοιες προσωπικότητες που για τον ένα ή τον άλλο λόγο έφυγαν ή διώχθηκαν από την πατρώα γη όπως συνέβαινε αρκετές φορές με τους αληθινά μεγάλους Έλληνες από τα χρόνια του Σωκράτη μέχρι και τις ημέρες μας. Έφευγαν και όπου και αν πήγαιναν ρίζωναν και κατόρθωσαν  πολλά και δημιούργησαν. Κατάφεραν και έφτιαξαν. Έχτισαν και οικοδόμησαν εκτός από το δικό τους βιός και την δική τους φαμίλια που έπρεπε πρώτα να στεριώσουν, μετά έχτισαν και τις κοινότητες τους. Και οι πιο τρανοί και αληθινά μεγάλοι είναι αυτοί που έδιναν είτε από το υστέρημα, όπως συνέβη τα πρώτα χρόνια των μεταναστευτικών κυμάτων του 18^ου αιώνα και αντίστοιχα του 19ο^υ με αποκορύφωμα αυτά τα δυο μεγάλα  μεταναστευτικά κύματα  20^ου αιώνα το 1922 και το την 10ετια του 1950, είτε από το περίσσευμα τους όπως συμβαίνει το τελευταίο ¼ του 20^ου αιώνα. Σε αυτό το  μεγάλο μεταναστευτικό κύμα ανήκει και ο Ελληνό Αμερικανός Μιχάλης Χαλκιάς.

Ο Μιχάλης ο Χαλκιάς από οικογένεια λευιτική(οικογένεια κληρικών), γεννήθηκε στο Pittsburgh στην Πενσυλβάνια και δυο  ετών εντελώς ξαφνικά και απροσδόκητα  βρέθηκε στην Ελλάδα στα Καρδάμυλλα της Χίου με τον πατέρα του, χωρίς την μητέρα του και μια αδελφούλα. Βρέθηκε στην Ελλάδα, στον Πειραιά  εν μέσω πολέμου πείνας λοιμών και στερήσεων όταν έγινε ο Β’ παγκόσμιος  πόλεμος.

Ο πατέρας του αποφασίζει  να φύγει από τον Πειραιά και κατευθύνεται στην πατρώα γη προς  την Χίο στα Καρδάμυλα.  Κυνηγημένος ο πατέρας του από τους Γερμανούς  μετά από λίγο βρέθηκε στο Χαλέπι στην Συρία. Εκεί μείνουν για  τέσσερα χρόνια.  Με το τέλος του παγκοσμίου πολέμου έρχονται πάλι  στην Ελλάδα και το ’56 πια  νεαρός ακόμα αποφασίζει να  επιστρέψει στην Αμερική, όπου είχε γεννηθεί. Πίσω στην Αμερική βρίσκει την μητέρα του και την αδερφή του. Αμέσως αποφασίζει να σπουδάσει τελειώνει το γυμνάσιο στο Pittsburgh. Αμέσως μετά  πήγε στην θεολογική σχολή της Βοστώνης.  Απεφοίτησε το ’64 και από εκεί αρχίζει το δεύτερο μεγάλο κεφάλαιο της ζωής όπου μετά την αγωνία της επιβίωσης ξεκινά ο μαραθώνιος της ζωής. Της κοινωνικής καταξίωσης. Του γίγνεσθαι. Της πρώιμης αναγνώρισης και  της πνευματικής και οικονομικής καταξίωσης. Οι σελίδες της ζωής του Μιχάλη Χαλκιά τρέχουν μια – μια γρήγορα όσο οι ώρες και οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια που τον φέρνουν πολύ υψηλά στην κοινωνική καταξίωση. Θα κάνει τα πάντα για να επιβιώσει αλλά και για να οικοδομήσει. Από τα χρόνια ακόμα της φοιτητικής ζωής στην Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού της Βοστόνης βρίσκει τρόπους όχι μόνο να επιβιώνει αλλά και να βοηθά άλλους. Να στηρίζει. Αρχίζει να οικοδομεί και να γίνεται ένας μικρός πετυχημένος επιχειρηματίας μέχρι που «σκανδαλίζει» και προκαλεί το κατεστημένο της εποχής.

Υπήρξε ψάλτης, δάσκαλος και έκανε κάθε τι άλλο για να ζήσει και να επιβιώσει ως νέος μετανάστης. Εργάστηκε με πάθος και αυταπάρνηση  όπου και αν θήτευσε. Με ότι και αν καταπιάστηκε  όλα τα χρόνια μέχρι την μεγάλη οικονομική καταξίωση. Έκανε όλα αυτά που κάνανε όλοι οι Έλληνες της περιοχής  στις διάφορες κοινότητες του Pittsburgh  την ίδια πορεία ακολούθησε όταν αργότερα μετά την αποφοίτηση του έφτασε  και εδώ στην Νέα Υόρκη. Από μικρή ηλικία είχε έντονο το επιχειρηματικό δαιμόνιο και γρήγορα αναδεικνύεται σε έναν πετυχημένο  επιχειρηματία. Συνέχισε σε πολλές  δουλειές.  Χρειάστηκε για να επιβιώσει να κάνει  αρκετές δουλειές και όπως μας λέει «ουδέποτε αισθάνθηκα ντροπή για καμία δουλειά πάντα εργαζόμουν και αυτό έμαθα να κάνω. Να εργάζομαι και να συνεργάζομαι για να μπορούμε να προοδεύουμε όχι μόνο ως οικογένεια αλλά και ως κοινότητα. Αυτό μπορούμε να κάνουμε καλά οι Έλληνες να εργαζόμαστε και μέσα από την εργασία μας να προοδεύουμε»

-Το ερώτημα που προκύπτει είναι πώς είναι δυνατό κάποιος που ξεκίνησε από την θεολογία να ασχοληθεί με το management. Τι ήταν αυτό που σας έκανε να πάτε στην θεολογική σχολή της Βοστώνης και να μην σπουδάσετε Διοίκηση επιχειρήσεων τον ρωτώ;

-Πολύ σωστή η ερώτηση. Ο παππούς ήταν παπάς στα Καρδάμυλα της Χίου και ήταν βέβαια η επιθυμία της οικογένειας κάποιος να γίνει ιερωμένος και έτσι από μικρός το άκουγα… Μεγάλωσα στις εκκλησίες στον Πειραιά, στον Αγ. Νικόλαο, στον Αγ. Βασίλειο, στον Αγ. Νείλος, στον Αγ. Κωνσταντίνο, και ήμουν αυτό που λένε  παιδί της Εκκλησίας. Έτσι μεγαλώνοντας και ερχόμενος στην Αμερική, τελειώνοντας στο Γυμνάσιο, πήγα στην θεολογική σχολή της Βοστώνης. Και σπούδασα μέχρι το ’64. Ήταν μια φυσική συνέπεια των πραγμάτων, αλλά ταυτόχρονα είχα επιχειρηματική σκέψη. Τελείωσα την θεολογική σχολή, βρέθηκα στο Pittsburgh και έπιασα δουλειά εκεί με την εκκλησία το Holy Cross, και έπαιρνα 300 δολάρια το μήνα (το ’64).

Το σκάνδαλο της… «κάλπικης λύρας»

Αυτή η ταχύτατη οικονομική ανάπτυξη του γρήγορα τον θέτει στο στόχαστρο της κατώτερης καθεστηκυίας εκκλησιαστικής τάξης και βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα…»σκάνδαλο» που τον αναγκάζει να απομακρυνθεί από το Πίτσμπουργ. Ποιο ήταν το σκάνδαλο; Ως νεαρός επιχειρηματίας καταφέρνει και ενοικιάζει  ένα μικρό κινηματογράφο στην περιοχή. Προβάλλει ταινίες ελληνικές για να διασκεδάζει τους έλληνες της περιοχής με εισιτήριο ελάχιστα cent του δολαρίου. Αυτή η πρώιμη οικονομική ανάπτυξη ενοχλεί και ενοχλεί πρώτα την ενορία της σχολής και έτσι ο παπάς που λίγα χρόνια αργότερα έμελε να πέσει στο ίδιο αδίκημα και το ίδιο «σκάνδαλο»… αποφασίζει να στοχοποιήσει τον νεαρό Θεολόγο και νεότευκτο επιχειρηματία.  Αιτία;

Η προβολή της ταινίας η πετυχημένη και διδακτική ταινία   «κάλπικη λύρα» που πρωτοπαίχτηκε στον Ελληνικό κινηματογράφο και έγινε πολύ γνωστή  από τον Δημήτρη Χόρν και την Έλλη Λαμπέτη. Η ταινία σκηνοθετήθηκε ως μια ηθογραφία   το 1955 και παίχτηκε  από τον Βασίλη Λογοθετίδη και   σκηνοθετήθηκε από τον Γιώργο Τζαβέλα. Μια ταινία πετυχημένη και χιλιοπαιγμένη και αναγνωρισμένη στην Ελληνική κοινωνία από την πρώτη στιγμή στην Αμερική του 1960 στάθηκε η αφορμή για να διωχθεί και να κυνηγηθεί ένας νεαρός Θεολόγος επειδή την πρόβαλλε στους Έλληνες μετανάστες της περιοχής του Πίτσμπουργ της Βοστόνης.

Τον ακούω να μου διηγείται την ζωή του και προσπαθώ να θυμηθώ την ταινία αυτή που άφησε εποχή στον Ελληνικό κινηματογράφο…

«…είχα καινούργιο αυτοκινητάκι και έπρεπε να το πληρώνω. Τι να κάνω λοιπόν; Άρχισα να προωθώ  και να προβάλλων ελληνικές ταινίες, ένα δράμα και μια κωμωδία, όπως γινόταν στην Νέα Υόρκη και στην Βοστώνη, και έτσι μπορούσα να κάνω επιπλέον χρήματα για τα έξοδα μου. Όπως και στην θεολογική σχολή που ήμουν, ήμουν ο μόνος που συνδύαζε σπουδές και δουλειά. Ήμουν ο κουρέας της σχολής. Ο σχολάρχης ήταν πελάτης μου, οι καθηγητές μου ήταν πελάτες μου, οι συμμαθητές μου το ίδιο. Όλοι μου χρωστούσαν χρήματα καθότι ήμαστε ελεύθεροι να βγούμε έξω μια Κυριακή απόγευμα και μια Πέμπτη και πού να τρέχουνε για κούρεμα, ερχόντουσαν σε μένα λοιπόν, στο Mike’s Barbershop, και έτσι όλοι μου χρωστούσαν χρήματα και πάντα η τσέπη μου ήταν γεμάτη. Στο Pittsburgh που ήμουν πήρα έναν κινηματογράφο και ενώ ήμουν δάσκαλος και ψάλτης και γραμματέας στον Τίμιο Σταυρό, ταυτόχρονα κάθε Σαββατοκύριακο, και δεύτερη Δευτέρα και Τρίτη είχα τις ταινίες. Είχα μεγάλη επιτυχία καθότι υπήρχαν πάρα πολλοί Έλληνες στα διάφορα χωριά τριγύρω. Η γεωγραφική τοποθεσία είναι τέτοια με βουνά, λαγκάδια και μεγάλες διαδρομές, κοντά όλοι αλλά περίεργη η τοποθεσία. Έτσι έβγαλα όλους τους παππούδες και τις γιαγιάδες από τα σπίτια τους με τα παιδιά τους να έρθουν να δουν μια ελληνική ταινία αλλά και να κάνουν κάτι τα παιδιά με τους παππούδες, να γελάσουν μαζί και να κλάψουν μαζί. Αυτό το ’64-’65-‘66.

Μετά;

Ο παπάς εκεί ήθελε να ξέρει πόσα λεφτά έκανα και εγώ καθότι πονηρό παιδί από καρβουνιάρικα από τον Πειραιά είχα μια απλάδα(απλότητα). Όποτε με ρωτούσε «έκανες χρήματα;», «ναι» του απαντούσα «έκανα 1200 δολάρια καθαρά στην τσέπη μου». Πάει το λέει στον παπά τον Χιώτη και ο παπάς έσκασε ότι έβγαλα 1200 δολάρια σε δυο βράδια, ενώ ήμουν δάσκαλος στο σχολείο –την Δευτέρα και την Τρίτη δίδασκα- και στις 7 πήγαινα στον κινηματογράφο που είχα τις ταινίες και περνούσαν χίλιοι άνθρωποι, να με χαιρετίσουν και να δουν τον σπουδαίο νεαρό που τους έβγαλε όλους από τα σπίτια τους και τους έκανε να έρθουν να δουν ελληνική ταινία  να διασκεδάσουν».

Τον ακούω με προσοχή. Σταματά να διηγείται. Σκέφτεται… τον ρωτώ «μετά τι έγινε…»; παραμένει σκεφτικός. Προβληματισμένος.. δεν απαντά… Να τολμήσω να φανταστώ; Ο Μιχάλης Χαλκιάς προτίμησε την σιωπή…μια κραυγαλέα σιωπή…

Ε λοιπόν να σας πω μετά τι έγινε; Με απλά λόγια  ο παπάς έσκασε, διότι ο Μιχάλης Χαλκιάς  μάζευε  τότε  αρκετά χρήματα και άρχισε να τον κυνηγά.

Συνεχίζει την διήγηση… «ακούστε αγαπητέ Αλέξανδρε  θέλανε να χτίσουν ένα καινούργιο κτίριο, έναν καινούργιο ναό και γω πήγα πέντε τετράγωνα πιο πέρα, πήρα με ενοίκιο έναν κινηματογράφο Δευτέρα και Τρίτη και μπόρεσα να έχω μια μεγάλη επιτυχία.»

-και αυτό ενόχλησε;

Δεν απαντά και συνεχίζει να διηγείται…

«…Οπότε, τελικά, δεύτερη, τρίτη φορά «πόσα έκανες, Μιχάλη;», «έκανα τόσα», «μα κάνεις πολλά…». Είχα μια ταινία την «Κάλπικη Λίρα» και με τσακώνει ο παπάς και λέει «ακούστε, αγαπητέ, η «Κάλπικη Λίρα» είναι μια ανήθικη ταινία  που την βάζετε εδώ και –ξέρετε- θα γράψω στην Αρχιεπισκοπή και δεν θα σας χειροτονήσει, διότι δεν ενεργείτε σωστά, ως απόφοιτος της θεολογικής σχολής». «Μα» του λέω «πάτερ, δεν νομίζω ότι η Κάλπικη Λίρα είναι ανήθικη». Και όμως τελικά  αυτή η διάσημη και προβεβλημένη  ταινία του Γιώργου Τζαβέλα στάθηκε η αφορμή και η αιτία για την αλλαγή πορείας της ζωής του Μιχάλη Χαλκιά. Τότε άλλαξαν όλα! Έγινε η μεγάλη στροφή. Ο Μιχάλης Χαλκιάς τελικά δεν χειροτονείται κληρικός όπως συνέβαινε με το μεγαλύτερο ποσοστό των σπουδαστών της σχολής. Αποφασίζει να αλλάξει και να κάνει στροφή. Στρέφεται προς το επιχειρείν και πετυχαίνει όπως έδειξαν τα χρόνια και η συνέχεια της ζωής του. Μια ζωής γεμάτη επιτυχίες.  Ο Θεός όμως που έβλεπε και είχε το δικό σου σχέδιο –όπως έχει το δικό του σχέδιο για τον κάθε ένα από εμάς για αυτό και χαμογελά όταν μας ακούει να σχεδιάζουμε…-  «Πλήρωσε» με την ίδια κάλπικη λύρα τον κληρικό εκείνο που ουσιαστικά πλήγωσε και στάθηκε ο ηθικός αυτουργός για να μη  χειροτονηθεί κληρικός και που ίσως είναι η μεγάλη αιτία αυτής της επιτυχίας του Μιχάλη Χαλκιά  ο οποίος αντί να γίνει ένας ακόμα κληρικός έγινε ένας μεγάλος αναγνωρισμένος επιχειρηματίας. Ένας επιχειρηματίας που εν συνεχεία βοήθησε την Ελληνική κοινότητα.  Και να λοιπόν πως ήρθαν τα πράγματα μετά από πολλά χρόνια. Ο Μιχάλης Χαλκιάς πετυχημένος πια μεγάλος και τρανός όπως θα λένε οι απλοί συμπολίτες και συμπατριώτες του βρίσκεται στην μεγαλούπολη. Στην πόλη των Πόλεων. Στην πρωτεύουσα την Νέα Υόρκη όπου μάζευε τον Ελληνισμό. Ο Χρόνος –και  ο Θεός που έβλεπε από εκεί που είναι θα προσθέσω – τα έφερε αλλιώς….και «η κάλπικη λύρα» που κάποτε στάθηκε η αφορμή και η αιτία όχι μόνον να αλλάξει η ζωή του Μιχάλη Χαλκιά και να αποτελέσει «σκάνδαλο» ανηθικότητας σήμερα χρόνια μετά αυτή η ίδια ταινία μαζεύει κόσμο στο υπόγειο ενός ναού στην Νέα Υόρκη και η προβολή της όχι μόνον διασκεδάζει αλλά και ενισχύει οικονομικά τον αυτό τον ιερό ναό… Σημασία έχει όμως ποιος κληρικός ήταν εφημέριος  σε αυτό  ιερό ναό; Αυτός ο ίδιος κληρικός που τότε, το 1964 ουσιαστικά  εδίωξε και επέπληξε  με το αιτιολογικό ότι  αυτή η θαυμάσια ταινία ήταν ανήθικη και προκαλούσε «εκκλησιαστικό σκάνδαλο» επειδή ήταν φοιτητής της Θεολογικής Σχολής στην Βοστόνη και προέβαλε αυτή την ιστορική ταινία για να διασκεδάσει τους έλληνες της περιοχής. Αυτή η ίδια ταινία  που στάθηκε η αιτία να αλλάξει η ζωή του Μιχάλη Χαλκιά, και να διωχθεί,    χρόνια αργότερα την δεκαετία του 1980 ήταν η ταινία που διασκέδαζε τους πιστούς του Ιερού Ναού στην Νέα Υόρκη… Και ενώ  για τον Μιχάλη Χαλκιά ήταν σκάνδαλο για τον κληρικό  επειδή την προέβαλε εκείνος ήταν ηθική! Η ταινία προβαλλόταν σε γνωστό ενοριακό ναό στο Brooklyn  της ΝΥ για τους Ικαριώτες και ο Θεός τα έφερε  έτσι που σε μια από εκείνες τις εκδηλώσεις που προβάλλοταν ταινίες προς διασκέδαση και οικονομική ενίσχυση του ιερού ναού και  της ανοικοδόμησης του   προσκλήθηκε  και ο Μιχάλης Χαλκιάς. Πετυχημένος πια. Αναγνωρισμένος δωρητής των κοινοτήτων. Τα βλέμματα αστράφτουν. Το βλέμμα του κληρικού μόλις ανάβουν τα φώτα μετά την προβολή της ταινίας πέφτουν στο Μιχάλη Χαλκιά… Τα συναισθήματα ανάμεικτα και για τους δυο… Τον κληρικό που κάποτε επέπληξε και ουσιαστικά εδίωξε τον Μιχάλη Χαλκιά όχι για την προβολή της ταινίας αλλά επειδή έβγαζε αρκετά χρήματα! Αυτή ήταν η μοναδική αλήθεια. Να όμως που άλλα σκέπτεται ο άνθρωπος και άλλα έρχονται στην ζωή… Τα πράγματα ήταν αλλιώς. Οι ρόλοι διαφορετικοί. Τώρα ο κληρικός αυτός ζητούσε βοήθεια και στήριξη από τον νεαρό που κάποτε επέπληξε και βρήκε ως πρόσχημα αυτή την ιστορική αριστουργηματική ταινία του Γιώργου Τζαβέλα η «κάλπικη λύρα». Τα βλέμματα μοιραία  συναντήθηκαν. Οι ματιές άστραψαν… Ο κληρικός και Μιχάλης Χαλκιάς.    Ουδείς μπορεί να δει στην ψυχή εκείνη την χρονική στιγμή αυτού  του κληρικού που αποτελεί πια μια θλιβερή ανάμνηση για τον Μιχάλη Χαλκιά. Το ερώτημα που προκύπτει είναι   ήταν ηθικό για τον Fr…  να δείχνει την «Κάλπικη Λίρα» στο υπόγειο του Τιμίου Σταυρού στο Bay Ridge, αλλά δεν ήταν ηθικό για τον Μιχάλη Χαλκιά να δείχνει την κάλπικη λύρα το 1964 στο Pittsburgh;  Νομίζω ότι ο κάθε ένας από εσάς που διαβάζεται αυτή την μικρή ιστορία το έχετε βγάλει ήδη…

Ο Μιχάλης Χαλκιάς από νεαρός ακόμα προκαλούσε έντονο θαυμασμό γιατί κατάφερε να καταξιώνεται οικονομικά και επιχειρηματικά τον καλούσανε να κάνει ομιλίες και να χαιρετίσει σε εκδηλώσεις που κοινός παρανομαστής ήταν κάποια δωρεά που στο τέλος ζητούσαν από τον πρώιμα πετυχημένο Χιώτη Μιχάλη Χαλκιά.

Μια από αυτές τις εκδηλώσεις που είχε προσκληθεί ήταν αυτό το υπόγειο του Ιερού ναού στον οποίο υπηρετούσε ο κληρικός εκείνος που επέπληξε τον Μιχάλη Χαλκιά. Σε αυτό το υπόγειο εκείνο το απόγευμα ήσαν  έλληνες νεομετανάστες από την Ικαρία, από την Πελοπόννησο, Βλαχοκερασιώτες,  Χιώτες που είχαν έρθει  να δουν αυτόν τον σπουδαίο επιχειρηματία που ήταν ψάλτης και δάσκαλος και έκανε τόσα χρήματα. Έρχονταν να δουν ποιο ήταν το θέμα. Προσβλήθηκαν  λοιπόν αυτοί οι πάμπλουτοι άνθρωποι της εποχής  με εστιατόρια, με μεγάλες επιχειρήσεις, με ξενοδοχεία,  που ήθελαν να γνωρίσουν τον μεγάλο επιχειρηματία, τον νεαρό Μιχάλη Χαλκιά. Ένα παιδί  βασανισμένο.  Βαθιά πονεμένο και στερημένο.

Τα γεγονότα που ακολούθησαν μετά την μοιραία επίπληξη εκείνου του κληρικού προς τον υπερήφανο Έλληνα νεαρό  Μιχάλη Χαλκιά  είχαν ως αποτέλεσμα την υποβολή της παραίτησης του και της απομάκρυνσης του από τον Pittsburgh.

{{Πηλό-καθαριστήρια, κοινώς καθαριστήρια καπέλων   Φιλαδέλφεια, Σικάγο, Κλήβελαντ }}

Εξ ανάγκης μετά όταν πια ήρθε στη  ΝΥ έκανε πάλι όλες τις δουλειές. Δεν υπήρξε δουλειά που να μην την έκανε προκειμένου να βγάλει τα προς το ζειν. Οι δουλειές που έκαναν τότε εκείνη την περίοδο όλοι οι Έλληνες ήταν οι μπογιές. Τα πιάτα. Οι οικοδομές. Οι  θείοι του και σχεδόν όλοι οι άντρες της οικογένειας αλλά και κάθε ελληνικής οικογένειας είχαν και από κάποιον που έκανε μια από αυτές τις δουλειές. Έτσι το ίδιο συνέβη  και με τον πατέρας του, όλοι πέρασαν από αυτή τη δουλειά. Διότι-όπως θα μας πει-  «πηδούσαν από τα πλοία σαν γάτοι και όπου πήγαιναν μετά, ή έπλεναν πιάτα ή θα μπογιατίζανε. Εγώ, λοιπόν, τελειώνοντας την θεολογική σχολή κάθε καλοκαίρι πήγαινα μετά τις 4 Ιουλίου στο Pittsburgh και όλες οι δουλειές ήταν πιασμένες. Τι να κάνω, λοιπόν; Η μόνη δουλειά που δεν πήγαινε κάνεις ήταν να είσαι μπογιατζής. Έτσι, λοιπόν, ήμουν τέλειος μπογιατζής. Αυτό ήταν το κατ’ εξοχήν επάγγελμά μου και αυτό με κάλυπτε και όταν ήρθα στην Νέα Υόρκη». Ο Μιχάλης Χαλκιάς όμως πολύ γρήγορα πέρασε και σε άλλα επαγγέλματα. Μοιραίο και αναπόφευκτο ήταν ένας πρώιμα πετυχημένος νεαρός να προκαλεί με την επιτυχία του. Έτσι πολύ γρήγορα όταν αποφάσισε να μετακομίσει στην ΝΥ δεν μπορούσε ένας τόσο ευφυής και περισπούδαστος  νέος να μην βρει εργασία αμέσως και πολύ σύντομα το 1967  προσλαμβάνεται στην τότε καταξιωμένη ημερήσια εφημερίδα Εθνικός Κήρυκας. Τον προσλαμβάνει ο γνωστός ομογενής δημοσιογράφος Μακριάς και τον ορίζουν υπεύθυνο των αγγελιών, στις μεταφράσεις και πολύ σύντομα αρχίζει να γράφει και ως σχολιογράφος.  Μόνος στην Νέα Υόρκη οι μοναδικοί γνωστοί που είχε ήσαν δυο κληρικοί ο ένας αργότερα χειροτονήθηκε Επίσκοπος και ο άλλος διορίστηκε σε μια πλούσια ενορία. Συνεχίζοντας την διήγηση του μου λέει:

«Είχα λοιπόν δυο φίλους εδώ. Όταν έμαθε λοιπόν ο Σεβ. ο Σίλας ότι ήμουν εδώ, με καλεί, και είχε μάθει ότι είχε μπει η Αλίκη στην ζωή μου, λέει «θα σου δώσω μια καλή κοινότητα, θα έχεις καλό σπίτι, θα έχεις αυτοκίνητο, θα έχεις χρήματα».

Λέω «σας ευχαριστώ» και με έστειλε στον π. Τσελεντάκη, στο Queens για να κάνω το κήρυγμα το αγγλικό, γιατί ο πατήρ Τσελεντάκης δεν ήταν καλός στο αγγλικό κήρυγμα και να κάνω και το κατηχητικό.» Και εδώ όμως πάνω που είχε βρει μια δουλειά με ένα καλό εβδομαδιαίο εισόδημα η συνεχής πολυσχιδής  ενασχόληση του προκαλεί και πάλι και αυτή την φορά το έργο του ως Ιεροκύρηκα προκαλεί την διεύθυνση της εφημερίδας «εθνικός κήρυκας» και απολύεται με το αιτιολογικό ότι «αυτή η δουλειά του δημοσιογράφου δεν συνάδει με τον ρόλο του ως ιεροκήρυκα». Τότε πληρωνόταν με  70 δολάρια για πεντέμιση μέρες την εβδομάδα στον ιερό ναό για τις υπηρεσίες του ως ιεροκύρηκα και δάσκαλου στο κατηχητικό προκειμένου να στηριχτεί οικονομικά ο νεαρός Μιχάλης Χαλκιάς  του διασφάλιζαν  50 δολάρια την εβδομάδα.  Απηυδισμένος  και με τον άλλον    και φεύγει και από τον Εθνικό Κήρυκα. Την τελευταία ημέρα στην εφημερίδα κάποιος  τηλεφωνά στην εφημερίδα και το σηκώνει ο Μιχάλης Χαλκιάς από την άλλη γραμμή του ακουστικού ακούγεται μια μεστή με αποφασιστικότητα φωνή που λέει «θέλω έναν λεβέντη, θέλω να με βοηθήσετε, θέλω έναν διευθυντή για να ανοίξω ένα γραφείο ταξιδιωτικό.» Ήταν ο γνωστός  ταξιδιωτικός πράκτορας Γογολίδης. «Έχω γραφείο στην Αθήνα, την Μυτιλήνη, την Μελβούρνη, το Σύνδεϊ και θέλω να ανοίξω στην Νέα Υόρκη, στο Μόντρεαλ και το Τορόντο».  Στην γραμμή ο απολυμένος Μιχάλης Χαλκιάς ευφυής και εύστροφος του λέει «σας βρήκα τον κατάλληλο άνθρωπο. Τον θέλετε να είναι ξύπνιος, να μιλάει αγγλικά, να μιλάει ελληνικά, να είναι αλεπού. Να σας τον φέρω;». «να μου τον φέρεις». Τον ρωτάω «τι ώρα;», «στις 5». Την επομένη το πρωί συναντιούνται ο γνωστός ταξιδιωτικός πράκτορας με τον νεαρό  Μιχάλη Χαλκιά. Τέτ α  τετ οι δυο άνδρες και ο Μιχάλης Χαλκιάς.   «Στις 5 πάω στους 39 δρόμους στην 8^η λεωφόρο την ξακουστή  και ήταν εκεί το στέκι όλων των ελλήνων, με γνώρισε ο άνθρωπος, με προσέλαβε αμέσως. Αυτός ήθελε να φύγει, ήταν νέος με πολλά λεφτά, βαρέθηκε να βλέπει την Νέα Υόρκη της 8^ης Λεωφόρου και έτσι  έγινα διευθυντής στο πρακτορείο του Κογκολίδη  και χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα ως διευθυντής» Ο Μιχάλης Χαλκιάς όμως ανήσυχος  επιχειρηματικό πνεύμα καθώς ήταν μετά από έναν χρόνο είχε το δικό του πρακτορείο στους 43 δρόμους, το περίφημο  “Super jet travel” δραστηριότητα που συνέχισε για αρκετά χρόνια αργότερα και μέχρι πρόσφατα. Όμως ένα ανήσυχο πνεύμα όπως ο Μιχάλης Χαλκιάς δεν σταμάτησε την πρόοδο του επειδή απλά κέρδιζε χρήματα. Λόγιο και ανήσυχο  πνεύμα καθώς ήταν ζώντας στην Νέα Υόρκη αρχίζει να εκδίδει την δεκαετία του 1970  την εφημερίδα το “Greek American”  για επί πέντε συνεχή έτη. Καθώς μας διηγείται και ξεδιπλώνει τις σελίδες της ιστορίας της ζωής του μας λέει για αυτή την περίοδο της ζωής του « μετά ήρθε ο εβραίος ο καινούργιος ιδιοκτήτης του κτιρίου που στεγάζονταν η εφημερίδα μου   στους 43 δρόμους να μου πει ότι θα μου αυξήσει το ενοίκιο κατά τρεις φορές. Πήγα σους 42 δρόμους στο 251 και βρήκα έναν χώρο εκεί, τέσσερις φορές πιο μεγάλο, με τα μισά χρήματα    και  έτσι άνοιξα ένα γραφείο ευρέσεως εργασίας, είχα ήδη  το Superjet Travel, την εφημερίδα  και ταυτόχρονα είχα πάρει ένα μεγάλο τυπογραφείο στους 36 δρόμους που είχε χρηματοδοτηθεί με κάποιο ποσό  από την  τότε ελληνική κυβέρνηση για ημερήσια εφημερίδα, και έτσι  πήρα όλο το χώρο με τον εξοπλισμό. Λίγο αργότερα  για να μην μακρηγορώ, άνοιξα ένα μικρότερο τυπογραφείο στο χώρο που είχα στους 42, όπου είχα το ταξιδιωτικό γραφείο, το Eureka Employment Agency, είχα 500-700 ανθρώπους την ημέρα να παρελαύνουν για δουλειές και ταυτόχρονα είχα και την εφημερίδα» το σημαντικό για αυτή την εποχή το να είσαι εκδότης και μάλιστα νεαρός ήταν μέγα επίτευγμα και ακόμα μεγαλύτερο το να έχεις δική σου λινοτυπική μηχανή ακριβώς διότι κατέβαζε το κόστος εξόδων εκείνη την εποχή σε αντίθεση με την σημερινή που οικονομικά είναι ασύμφορη μια τέτοια επένδυση αν δεν χρησιμοποιείται και για άλλους επιχειρηματικούς σκοπούς εκδόσεις και εκτυπώσεις με επιπρόσθετες συναφείς δραστηριότητες. Αυτή λινοτυπική  ήταν που εξέδιδε την ομογενειακή αγγλόφωνη  εφημερίδα Greek American

Ποια χρονολογία είχατε την Greek–American;

Μετά το ‘70

Πόσο κράτησε αυτή η προσπάθεια;

Πέντε χρόνια περίπου

Από εκεί και έπειτα, μετά από αυτή την πολυσχιδή δραστηριότητα…

Είχε έρθει μια κυρά, μια λεβέντισσα, 7 ποδάρια ψηλή, γερμανίδα που είχε καταδιωχθεί από την κυβέρνηση, διότι έκανε παρέα με τους τραπεζίτες τότε που είχε γίνει ένα μεγάλο σκάνδαλο real estate στην Νέα Υόρκη, και την έβαλαν φυλακή και συνεργάστηκε με την κυβέρνηση –ήταν μια από τους τρεις συνεργούς κατά τους New York Times- και έβαλαν τους τραπεζίτες που ήθελε αυτή στην φυλακή. Τελικά για να βγει έξω, έπρεπε να πιάσει μια απλή δουλειά κάπου. Και ήρθε στο γραφείο μου ευρέσεως εργασίας και ζήτησε μια απλή δουλειά σε εργοστάσιο. Ήταν λίγο χοντρούλα και πολύ ψηλή και έρχεται η Αννούλα και μου λέει «Α. Κ. Χαλκιά, αυτή εδώ η χοντρούλα θέλει δουλειά, πώς θα χωρέσει μέσα εκεί για εργατική δουλειά;». Βλέπω το βιογραφικό της, βλέπω ότι είναι μορφωμένη, τις δίνω δουλειά και πράγματι ήταν εξαίρετη. Από εκείνη έμαθα πώς να αγοράζω και να πουλάω σπίτια και πριν το καταλάβω άρχισα να ασχολούμαι με το real estate.

Αυτά την δεκαετία του ’70;

Ναι

Πόσο καθίσατε στο real estate;

Ήμουν ιδιοκτήτης. Μετά πήρα real estate brokers license. Αλλά δεν είχα ανάγκη από αυτό. Είχα πολλά κτίρια δικά μου, μικρά και μεγάλα, και μετά πήγα σε πιο μεγάλα. Έτσι πούλησα το γραφείο ευρέσεως εργασίας, άφησα το πρακτορείο –είχα τρία γραφεία, ένα στο Pittsburgh, ένα στην 5^η Λεωφόρο και  στους 42 δρόμους-. Ήμουν πάρα πολύ απασχολημένος και η πολλή δουλειά με ευχαριστούσε και παράλληλα είχα και το ραδιόφωνο».

Αυτή όμως όλη η επιχειρηματική δραστηριότητα δεν πτοεί την αγωνιστικότητα και την πνευματική ανησυχία του Μιχάλη Χαλκιά.  Δεν του αρκούσε η έκδοση της εφημερίδας Greek American  αλλά και ως δεινός ρήτωρ καθώς ήταν  αποφασίζει να εκφράσει δημόσιο λόγο μέσα από το πρόγραμμα του Μιχάλη Μάνου. Έτσι την ίδια αυτή γόνιμη περίοδο ο Μιχάλης Χαλκιάς κάθε Τρίτη βράδυ έκανε εκπομπές  στο WEVD, του Μιχάλη του Μάνου το πρόγραμμα το οποίο και είχε αναλάβει.. Πολυσχιδής, ο Μιχάλης Χαλκιάς έτοιμος να προσφέρει  πάντα μπερδεμένος με τα ομογενειακά, «να βοηθήσουμε τους έλληνες…» όπως χαρακτηριστικά λέει γιατί ποτέ δεν ξέχασε πως τον ίδιο ουδείς τον βοήθησε. Αντιθέτως τον κυνήγησε το κάθε μορφής και λογής κατεστημένο. Εκείνος στάθηκε όρθιος και συνέχισε τον δρόμο της επιτυχίας.

Το 1981 αγοράζει το ιστορικό κτήριο του Prospect Hall(music hall)  στο Brooklyn της Νέας Υόρκης στην πιο ακριβή περιοχή  από τους Πολωνούς ιδιοκτήτες του και το μεταμορφώνει σε ένα πραγματικό ανάκτορο τέχνης και πολιτισμού. Ένας πολυχώρος τον οποίο μετονομάζει σε Grand Prospect Hall  όπου σήμερα έχει καθιερωθεί στην υψηλή  Αμερικάνικη κοινωνία.  Ένας χώρος  πασίγνωστος στην Αμερική και ειδικά στην Νέα Υόρκη όχι μόνον  μέσα από την συχνή τηλεοπτική διαφήμιση του  αλλά και διότι εδώ και 30 χρόνια τώρα καθιερώθηκε ως τόπος συνάντησης μεγάλων πολιτιστικών  γεγονότων. Ένας χώρος όπου διακεκριμένες οικογένειες αμερικανών εμπιστεύονται για τις πιο προσωπικές ευχάριστες στιγμές τους γάμους και δεξιώσεις. Αποφοιτήσεις και δεξιώσεις μεγάλων εταιριών.  Ένας χώρος που το ζεύγος Αλίκη και Μιχάλη Χαλκιά έχουν ανανεώσει και αναμορφώσει προσθέτοντας το έντονο ελληνικό στοιχείο χωρίς να αλλοιώσουν τον ιστορικό χαρακτήρα του βαρύ μπαρόκ τον οποίο μάλιστα τονίζουν με αρκετές παρεμβάσεις που κοστίζουν οικονομικά,  προσθέτουν ελάχιστες  πινελιές  προσδίδοντας  ένα ευρωπαϊκό και ελληνικό χαρακτήρα.  Το ρεπορτάζ όμως  Prospect Hall είναι ένα άλλο εξίσου μεγάλο ρεπορτάζ που θα δούμε σε επόμενο ρεπορτάζ μας.

Μια ολόκληρη πορεία γεμάτη εντάσεις. Δράσεις και πολυσχιδή επιχειρηματική δραστηριότητα που τον φέρνει, μαζί με 100αδες άλλους έλληνες της Αμερικής,  στην κορυφή της επιτυχίας. Μια επιτυχία που αποδέχτηκε με την ίδια ταπεινοφροσύνη,  σεμνότητα και την ίδια λιτότητα που διέκρινε πάντα τον Μιχάλη Χαλκιά. Μιχάλης Χαλκιάς μια προσωπικότητα συγκροτημένη και δομημένη μέσα στο αρχαίο ελληνικό ήθος και κάλλος. Ζυμωμένος με την Ορθοδοξία και τα εκκλησιαστικά κείμενα εκφέρει Λόγο ουσιαστικό χωρίς να φείδεται κριτικής. Οξυδερκής νους  καθώς είναι δεν διστάζει όπως είδαμε στην σημαντικότατη συνέντευξη που μας παραχώρησε μετά από χρόνιας αυστηρής σιωπής και συνεχούς περισυλλογής να καταγγείλει και να πει τα πράγματα με το όνομα τους αποζητώντας να αφυπνίσει όπως μας είπε με το φοβερό «Wake Up!   Ξύπνα. Αφυπνίσου. Αντιστάσου. Μείνε έλληνας. Κράτα τις παραδόσεις και τα έθιμα σου  Έλληνα Ομογενή πατριώτη μείνε Έλληνας» μια κραυγή αγωνίας που δεν πρέπει να μας αφήσει ασυγκίνητους. Αυτός είναι ο Μιχάλης Χαλκιάς. Απλός. Λιτός. Σεμνός. Ταπεινός. Με αυτοσαρκασμό και σκωπτικό χιούμορ που δεν περνά απαρατήρητο.  Ένας άνθρωπος που άγγιξε την κορυφή της επιτυχίας αλλά ποτέ δεν ξέχασε από πού ξεκίνησε. Και το κυριότερο ένας Άνθρωπος που ποτέ δεν αλλοτριώθηκε… Έμεινε Άνθρωπος και βαθιά Έλληνας. Γνήσιος πατριώτης που πρέπει να μάθουν την ιστορία του  και στην Ελλάδα αλλά που κυρίως εκείνο που αξίζει κάποιος να προσέξει δεν είναι μόνον  η ζωή και η δράση του ως ένα Έλληνα μετανάστη που πέτυχε όπως χιλιάδες άλλοι αλλά  οφείλει να παραδειγματίζει και να μας βάζει σε περισυλλογή είναι αν μη τι άλλο ο γνήσιος πατριωτικός και ειλικρινής  Λόγος του. Η έμπρακτη αγωνία του για την συνέχεια και διάδοση του Ελληνικού πολιτισμού και της Ελληνικής παιδείας στις ΗΠΑ.  Ένας λόγος που περισσότερο από ποτέ άλλοτε  πρέπει να  προβληματίζει τους εδώ ευρισκόμενους Έλληνες Α’,  Β’ και Γ’ γενιάς ελληνικής καταγωγής Αμερικανούς. Ο Λόγος του Μιχάλη Χαλκιά οφείλει  να μας αφυπνίζει. Να μας παραδειγματίζει.  Αυτή συνοπτικά και περιεκτικά μέσα σε ελάχιστες γραμμές ήταν η ζωή του Μιχάλη Χαλκιά. Του βαθιά αληθινού Έλληνα! Γνήσιου Ορθόδοξου, αλλά πρώτα και πάνω από όλα Έλληνα! Ένα είδος που συστηματικά χάνεται από τους κόλπους της ελληνικής κοινότητας των ΗΠΑ. Αυτό το είδος ανθρώπων ήρθε να μας θυμίσει η γνήσια, μετά από πολλά χρόνια, παρέμβαση του δημόσιου λόγου του Μιχάλη Χαλκιά.

(Ιούλιος 2010)

 

Μάϊος 2020:

Θα κλείσουμε τούτο το μικρό έκτακτο προλογικό σημείωμα αφιέρωμα μνήμης στον Μιχαήλ Χαλκιά με δυο,  αδημοσίευτα  ανέκδοτα περιστατικά  από τα 10αδες που περιλαμβάνονται στο υπό έκδοση βιβλίο μου. Αξίζουν τον κόπο να τα διαβάσετε γιατί αποτελούν μια ακόμα άγνωστη ψηφίδα, από τις 100αδες 1000αδες ψηφίδες που συναποτελούν τις πολλές άγνωστες και άγραφες σελίδες για την  μεγάλη και αέναη πορεία  του Ελληνισμού της Αμερικής στην Νέα Γη. Την Γη  των αγώνων του για Επιβίωση και Ύπαρξης Του μέσα στο χωνευτήρι της υδροκέφαλης Παγκοσμιοποίησης.  Παγκοσμιοποίηση εναντίον της οποίας ο Μιχάλης Χαλκιάς είχε να καταθέσει πολλά καθώς τα έβλεπε και τα ζούσε στα χρόνια που μεγαλούργησε στις ΗΠΑ.  

Ανέκδοτο αδημοσίευτο περιστατικό Πρώτο:

Ήταν Ιανουάριος του 2018. Του τηλεφωνώ:

-Τι κάνετε; τι θα κάνουμε  φέτος στην παρέλαση ; Θα κάμουμε κάτι που να έχει να δώσει στους  Έλληνες εκεί; ή μια από τα ίδια θα μοιράζεις 5000χιλιαρα λες και είναι μαρουλόφυλλα;  Πρέπει να το χρήμα να πιάνει τόπο. Να γίνεται σπόρος στις ψυχές των Ελλήνων. Να φυτρώνει.

-Καλώς τον που είσαι ; χάθηκες; Πάλι κάτι θα ζητήσεις μόνο τότε μας θυμάσαι… Έλα λέγε εσύ για να κάμεις τέτοια εισαγωγή πάλι κάτι γυρεύεις.., Λέγε άντε να δω πάλι τι μπελάδες θα βρούμε;

(Σιωπή…Παύση… από πλευράς μου…)

-κανένα μπελάς! θα δείτε  ίσως να έχετε και δίκιο έχετε αλλά πιστέψτε με αξίζει… Έχουμε κάνει κάτι μαζί που δεν άφησε “σημάδι”… ακούστε με πρώτα και θα δείτε

-Άντε λέγε… θα με σκοτώσει η κυρία Αλίκη (σ.σ. έλεγε μιλώντας   περιπεκτικά πάντα  όταν συνωμοτούσε μαζί μου…)  Λέγε να δω τι θες πάλι;

-Θα ήθελα να φέρουμε στην Νέα Υόρκη τον εξαίρετο καθηγητή Γεωπολιτικής Ιωάννη Μάζη.

-Τι είναι αυτός ; Για πες μου; “Τρώγεται” τι φρούτο καινούργιο είναι τούτο; για πες μου (σ.σ. είχε αστείρευτο χιούμορ. Πηγαίο Αληθινό χιούμορ.) αλλιώς τι με ξεσηκώνεις;

-δεν θα σας πω.. θα σας στείλω να δείτε και να διαβάσετε. Αλήθεια σας λέω αξίζει. Πρέπει να τον γνωρίσει η ομογένεια. Είναι αληθινός πατριώτης. Μη μου το χαλάς… Κοίταξτε το υλικό και μιλάμε, πάλι

-Καλά στείλε μου να δω και σου τηλεφωνώ…

-Κλείνω.

-Σε μια ώρα μου τηλεφωνεί: μα τι είναι αυτός; που τον έκρυβες τόσα χρόνια; Αυτά κάνεις…κρατάς για τον εαυτό σου τέτοια θησαυρίσματα… ΟΚ. Άντε λέγε τι θες.

-Να τον φέρουμε στην Παρέλαση. Και ποιος θα πληρώσει;

-Εσείς…

-Θα σε σκοτώσω… Καλά πάρε με πάλι να δω τι θα σκεφτώ… Μα θα τον θέλει ο Γαλάτουλας και όλοι οι άλλοι που ακούνε το όνομα σου βγάζουν κόκκινα και πράσινα σπυράκια; Εσείς είστε σκοτωμένοι με τον Πέτρο και τους άλλους και  Εγώ χωρίς τον Πέτρο δεν γίνεται να έχω καλή συνεργασία. Το ξέρεις.  Δεν θέλω να ανοίγω ιστορίες Αλέξανδρε μου.  Πάλι μπελάδες γυρεύεις…  Γιατί βρε Αλέξανδρε Γιατί με βάζεις σε περιπέτειες. Έλα να στα φτιάξω μαζί του να γίνετε φίλοι… (σ.σ. με τον Πέτρο Γαλάτουλα εννοούσε)

-Αυτά τα ζητήματα κύριε Μιχάλη δεν είναι δικές σου δουλειές. Θα έρθει η στιγμή αλλά τώρα δεν είναι η ώρα… Εσύ κανόνισε να έρθει ο κ. Μάζης που είναι απαραίτητο τούτη την στιγμή  και τα υπόλοιπα δική μου δουλειά.

-Ναι μα δεν γίνεται δουλειά έτσι… Ο Πέτρος είναι γάτος θα το καταλάβει… Θα έχουμε πρόβλημα.

-Ας το καταλάβει εμείς θέλουμε το σκοπό μας να πετύχουμε.  Θα κάμουμε την δουλειά μας και εκείνος την δική του.

Και για να κάνω την  ιστορία μικρή. Ο στόχος επετεύχθη. Ο Καθηγητής Ιωάννης  Μάζης, όχι μόνον  ήρθε στην Νέα Υόρκη, και άφησε το στίγμα του, με την ομιλία του στο Σταθάκειο και όπου αλλού εμφανίστηκε στα τοπικά ΜΜΕ και άλλες δημόσιες εκδηλώσεις  δημιουργώντας ακόμα μέχρι  και ομάδα φίλων και σχεδόν καθημερινών συζητητών του αλλά  και μαζί είχαμε κανονίσει να πάει να δώσει ακόμα μια διάλεξη στο Σικάγο… Το λοιπόν πέραν κάθε αντιξοότητας και στην Νέα Υόρκη  πήγε ο καθηγητής Ιωάννης Μάζης τον Απρίλιο του 2018 (όπως και άλλοι πολλοί στα χρόνια που πέρασαν και αναφέρονται στο υπό έκδοση βιβλίο μου)  και στο Σικάγο πήγε  και μίλησε ενώπιον  της Ομογένειας. Και  στην καθιερωμένη εκδήλωση στο Χίλτον της Νέας Υόρκης μίλησε  το Σάββατο ενώπιον 100αδων επιφανών ομογενών αφήνοντας το αποτύπωμα του… Έτσι δημιουργήθηκε μια ακόμα δυνατή φιλία. Μεταξύ Ιωάννη Μάζη και Μιχάλη Χαλκιά.  Του άρεσε του Μιχάλη Χαλκιά να ανοίγει ατέλειωτες  συζητήσεις και δημιουργικούς διαλόγους με ανθρώπους των γραμμάτων και των επιστημών. Από τέτοια περιστατικά 10δες έχω να καταθέσω… Εδικά για τον Μιχάλη Χαλκιά.   Άλλωστε αναφέρω 100αδες τέτοια παρόμοια ανέκδοτα μικρά ή μεγάλα  περιστατικά, κομμάτια ενός πάζλ,   στο υπό έκδοση βιβλίο μου  ” Ο  Άλλος  Ελληνισμός της Αμερικής. Οι άγνωστοι μικροί και μεγάλοι ήρωες του πραγματικού υπαρκτού και αληθινού Greek Lobby”

Ανέκδοτο Αδημοσίευτο Περιστατικό Δεύτερο

Φεβρουάριος 2019.

Βράδυ Παρασκευής 1η Φεβρουαρίου 2019.

Του τηλεφωνώ. Τον ζητώ. Λείπει σε κάποια εργασία στο Grand Prospect Hall

σε λίγα λεπτά μου επιστρέφει το τηλέφωνο.

Μιχάλης Χαλκιάς :Με πήρες… ακούω…

-δεν ακούγεσθε τόσο καλά…

-έλα καλέ  μου Φίλε λέγε μου και μη με παιδεύεις. Τι γυρεύεις πάλι…

-Να ξέρετε ήθελα να δούμε το ενδεχόμενο μήπως φέρναμε ένα νέο παιδί που αξίζει να έρθει στην Νέα Υόρκη…

-πάλι μπελάδες γυρεύεις ; Ξέχασες τα περσινά ; τι θες πάλι; Ποιος είναι άντε λέγε…;

-πρόκειται για τον νεαρό διδάκτορα γεωπολιτικής τον  Γεώργιο Φίλη…

-εκλεκτό παιδί! σωστό διαμάντι. Αξίζει κύριε Μιχάλη μου να έρθει. Να πάρει το πρώτο βάπτισμα… Του είπα και του αντέτεινα όταν τον είδα να προβληματίζεται.

-Βρε Αλέξανδρε γιατί σκαλίζεις; σε δουλειές θες να βρίσκεσαι; τι πας πάλι να κάνεις;

{…………………………………………………………………………………………………………………………}

-καλά εγώ θα σας στείλω να δείτε κάποιο υλικό και μιλάμε αύριο. Οκ;

-οκ. Κλείσε γιατί έχω ένα σωρό τρεχάματα. Στείλε μου και θα δούμε.

Μη τα πολυλογώ τώρα. Πάλι το ίδιο story. Τηλέφωνα. Προετοιμασίες. Τεχνικές λπετομέριες. Περνούν λίγες ημέρες και  γύρω στις 8 Φεβρουαρίου τα είχαμε κανονίσει πάλι όλα.

Ο νεαρός διδάκτωρ γεωπολιτικής Γεώργιος Φίλης βρέθηκε στην Νέα Υόρκη στον Μάρτιο του 2019. Είχε επαναληφθεί περίπου το ίδιο σκηνικό. Τηλέφωνα πέρα δώθε σε καθημερινή βάση. Επί τρεις μήνες εως ότου ολοκληρωθεί και η τελευταία λεπτομέρεια και αυτού του ταξιδιού…Μέχρι που όλα είχαν κανονισθεί. Και έτσι βρέθηκε στην Νέα Υόρκη και ο νεαρός Δρ. Γεωπολιτικής  Γεώργιος Φίλης. Όπως και αρκετοί άλλοι με την συνδρομή του Μιχάλη Χαλκιά τον οποίο πάντα έβαζα σε μπελάδες. Μπελάδες που τους γύρευε όμως γιατί αγαπά την Ελλάδα.

Άλλη μια γέφυρα είχε στηθεί μεταξύ Ελλάδος και Ομογένειας. Όπως 10αδες άλλες τέτοιες που η κάθε μια άφησε το δικό της αποτύπωμα στην Ελληνική Κοινότητα των ΗΠΑ και ειδικά στην πολύπαθη κοινότητα της Νέας Υόρκης.

Κάπως έτσι ήρθαν αρκετοί επιφανείς στην Νέα Υόρκη και με 10αδες άλλους είχε συναντηθεί στην Ελλάδα κάθε καλοκαίρι που έρχονταν  με μόνιμο θέμα αγωνίας του την Ελλάδα!

στο επόμενο μια συνέντευξη φωτιά που αξίζει να διαβαστεί(!) και άλλα ανέκδοτα αποσπάσματα που για την ιστορία και μόνον χρειάζεται ή μη και επιβάλλεται,  να δημοσιοποιηθούν. 

Αιωνία του η Μνήμη

ΘΑ ΑΞΙΖΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΕΔΩ