Η Ελλάδα υποχρεούται να αλλάξει τα πάντα! Στρατηγική. Σχέδια. Γεωπολιτικό προσανατολισμό. 

Η Ελλαδα οφείλει να αναθεωρήσει το αξιακό πολιτικό της σύστημα!

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ / ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ Και τι δεν είδαμε επί 12 μήνες από τον Δεκέμβριο του 2017 εως και τον Ιανουάριο του 2019  από «μπουμπουλίνες» και  fake «μακεδονομάχους» με το βλέμμα τους στα πορτοφόλια των ΕλληνοΑμερικανών- όχι πως είναι άμοιροι εθυνών και εκείνοι- μέχρι επαγγελματίες που κατά αποκοπή στήνανε βιομηχανία δικαστηρίων αφενός για να βγάζουν τα μικρό έξοδα τους κάποια από τα παράβολα και τα λοιπά συναφή μέχρι, μέχρι  τους επαγγελματίες πατριώτες  στα πρωινάδικα επί 12 μήνες. Μετά όλοι τους έκαμαν και από ένα κόμμα! Και πήραν ότι τους άξιζε….

Την περιφρόνηση του Έλληνα. Του κανονικού Έλληνα. Εκείνου που πονάει και πεινάει. Χρόνια τώρα.  Μα παρ όλα αυτά ο Έλληνας που μάχεται κόντρα σε εκείνον που έχει παραδώσει τα πάντα στην καλοπέραση και την ικναοποίηση του εγώ και του  προσωπικού θελήματος του, της καλοπέρασης του. Μια χιλιοματωμένη  εικονική και πρόσκαρη  virtual  “καλοπέραση” μόνο για τον ίδιο όμως αλλά με μια αδιαπέραστη πια εθνική αλοίωση!   Σε αυτόν τον Έλληνα απευθύνονται σήμερα όσοι προ ετοιμαζουν το κλίμα για την λεγόμενη διαπραγμάτευση με την Τουρκία. Λίγο πριν ή μετά την μεγάλη Εθνική καταστροφή. Που έρχεται… Σε αυτή την αλοιωμένη εθνική συνείδηση απευθύνονται οι κυβερνώντες σήμερα. Ξεχνούν όμως ότι κάπου στα έγκατα της Κοινωνίας των Πολιτών υπάρχει μια μικρή «κρίσημη μάζα» Ανθρώπων- κατά το Άνω Θρώσκω- που λειτουργούν με την λογική του απελεύθερου Ραγιά, οπότε και ίσως κάπου να έχουν στήσει και μια μικρή φιλική εταιρία που κινείται ίσως και πολλά χρόνια αφυπνίζοντας τον Έλληνα. Τον Έλληνα που υπό κανονικές συνθήκες και χωρίς να είχαν μεσολαβήσει όλα τούτα τα τραγικά θα είχε ορθώσει ανάστημα.  Όχι ότι δεν το προσπάθησε. Πολλές φορές. Και ακόμα το προσπαθεί. Όμως ο αντίπαλος είναι ο ίδιος του εαυτός και τα πολλά πλεονεκτήματα που πρέπει να ιεραχίσει για να αποδίδουν και το ένα μέγα του τραγικό οδυνηρής εξέλιξης μειονέκτημα που εξελίσεται σε εθνική κατάρα. Το ΕΓΩ. Η έπαρση. Η αλαζονία. Και εν τέλει ο διχασμός. Έτσι, προτιμά την προσωπική του βόλεψη, διαπράτωντας το «δεύτερο μεγάλο εθνικό έγκλημα». Φωλιάζει στο καναπέ και το εγώ του. Και άμα του δοθεί και η ευκαιρία κάνει και καμιά κουτουράδα. Ειδικά αν βλέπει ότι μπορεί να έχει και μικρά αλλά πρόσκαιρα ιδιωτικά οφέλη.  Έτσι η συλογικη΄εθνική συνείδη χάνει έδαφος διαρκώς.

Με αλοιωμένη την εθνική του συνείδηση. Μια συνείδηση που τον μαθαίνει για όλα, ακόμα και όταν νομίζει ότι μάχεται για Ελλάδα, Πατρίδα και Έθνος στο τέλος να περιμένει στο λογαρισμό του το μπαξίσι και το αντίτιμο της «μάχης». Αχ βασανισμένε Έλληνα και πονεμένε  Ραγιά

Μια εξουσία με όλες τις μορφές και παραμορφωμένες μεταλάξεις της εκάστοτε εξουσίας  μεταβάλλεται αναλόγως των οικογενειών που λαμβάνουν τα κλειδιά της εξουσίας χέρι με χέρι. Από γενιά σε γενιά γενιά. Από οικογένεια σε οικογένεια. Διαρκώς μετασχηματίζεται.

Αλλά ο  Έλληνας εξακολουθεί να επιμένει από την μια όπως περιέργραψα και από την άλλη αυτός ο ίδιος Έλληνας εξακολουθεί  να   διάχαζεται! Να ματώνει. Να  αιματοκυλιέται. Η Ελλάδα  πέφτει. Σηκώνεται για λίγο. Και ξανά στην λάσπη. Στο βούρκο του διχασμού.  Γιατί τα λέγω και τα σημειώνω τούτα; Το μήνυμα στέλνεται αγωνιωδώς προς κάθε κατεύθυνση και ειδικά προς ολους  εκείνους που ξαφνικά άλλοι επαγγελματικό τω τρόπω και άλλη από θέσεως και πάντα  με ιδιοτέλεια, αναλώνονται σε ανούσιες αναλύσεις επί αναλύσεων ομφαλοσκοπώντας χωρίς να αγγίζουν καν την πληγή του Έθνους. Μια μεγάλη χαίνουσα πληγή. Που διαρκώς ματώνει στα εσώτερα της ψυχής του Έλληνα. Ένας υιός που κατατρώγει στα σωθικά του.   Ένα είναι το μικρόβιο. Μια η παθογένια. Μια η μεγάλη και βασική αιτία όλων των δεινών του έθνους μας αιώνες τώρα. Οι διχασμοί. Μικροί και μεγάλοι. Προσωπικοί και διασυλλογικοί. Παράγωγα ολοι οι διχασμοί εμφύλιοι και τα συνεπακόλουθα τους που είναι οι αδελφοκτονίες και πατροκτονίες, μιας και μόνης γεννεσιουργού αιτίας. Του ΕΓΩ! Του εγωισμού!  Μια τεράστια  παθογένεια.  Γεννεσιουργός  αιτία και πηγή όλων των προβλημάτων του έθνους μας. Ο εγωισμός. Ο άκρατος ατίθασος εγωισμός.  Μόλις κάποιος μας δώσει λίγο ένα τι να βγάλουμε τα κεφάλι παραπάνω  από την ιδιωτικότητα και την προσωπική μας εγωκεντρικότητα, την «αυτόφωτη» καλοπέραση μας αμέσως ιπεύουμε το άτι και τρέχουμε!

Πόσες φορές δεν το είδαμε τούτο το μικρόβιο να διαλύει την συνοχή του Έθνους μας από κτίσεως και ιδρύσεως του ιστορικού μας έθνους από τα χρόνια της Α  Αρχαίας Ελληνικής Δημοκρατίας εως την ύστερη ιστορική περίοδο. Τα ίδια και τα κατά την 1123 χρονη Βυζαντινή περίοδο, όταν πήραμε τα ηνία του κράτους στα χέρια μας από τους Βυζαντινούς -Ρωμαίους,   πάλι οι Έλληνες δηλ το Γένος, οι Ορθόδοξοι Ρωμιοί  διχαζόμασταν στην αυλή του παλατιού. Το ίδιο μικρόβιο και στην κοινωνίας μας αιώνες τώρα.    Όμορφες παρέες, διαλύονται. Οικογένειες  οικογένειες το ίδιο.  Κοινές συλλογικές ομαδικές πρωτοβουλίες σκοντάφτουν στα αρχηγηλίκια. Ακόμα και  εθνικές  προσπάθειες κινδύνεψαν και κινδυνεύουν. Για αυτό και οι Φιλικοί έστησαν έτσι την Εταιρία που ουδείς γνώριζε τα κομμάτια του πάζλ. Και έτσι οδήγησαν το σκλαβωμένο Έθνος των Ρωμιών Ορθόδοξων Ελλήνων το Γένος στη Ελευθερία για του Χριστού την Πίστη την Αγία. Αλήθειες απαράγραπτες.     Πρόσφατο ιστορικό παράδειγμα  ενός ακόμα  διχασμού,  που άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια του στο Σώμα του Έθνος των Ελλήνων, ο Μεγάλος Εθνικός Διχασμός(Ελ. Βενιζέλος / Βασιλιάς Κωνσταντίνος -Βενιζελικοί – Αντιβενιζελικοί- Βασιλικοί 1914-1936).  Ιστορικό αποτόκο του οποίου και ο μετέπειτα αιματηρός    εμφύλιος, λίγα χρόνια αργότερα και επί μακρόν επίσης ταλαιπώρησε την Ελλάδα εντός και εκτός συνόρων ( Δεξιοί  -Αριστεροί 1946 -1986).   Αιώνες τώρα. Το ίδιο πρόβλημα.  Χιλιάδες χρόνια το ίδιο πάθημα αλλά χωρίς μάθημα. Ο αχαλίνωτος εγωισμός μας.  Που μετά έρχεται και αναζωπυρώνει μίση και πάθη. Παλαιά και νέα. Ή δημιουργεί άλλα χειρότερα. Κρίμα…

Ο μεγαλύτερος εχθρός του Έθνους μας.  Η φιλαυτία. Η έπαρση. Η αλαζονία. Αυτό είναι το μικρόβιο που μας κατατρώγει  τις σάρκες αιώνες τώρα. Δεν το βάζει τυχαία ο εθνικός μας ποιητής μέσα στο αγωνιώδες λυρικής υπόστασης ποιήμα του Διονύσιος Σολωμός: « … η διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή στον κάθε ένα χαμογελά πάρτο λέγοντας και εσύ…». Τούτο το υιογενές και παθογόνο μικρόβιο είναι η αδυναμία του Γένους. Η Ευλογία αλλά και η μεγάλη αιώνια  κατάρα  που μας κατατρώγει ως έθνος.  Έθνος ανάδελφον. Σε επόμενη φάση, όχι πολύ αργά θα γράψω επ αυτού και θα αποκαλύψω αλήθειες που πονούν…

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ