Η λύση του Ουκρανικού ζητήματος στα χέρια του Αρχιεπισκόπου κ.  Ιερώνυμου!

Ιστορική ευκαιρία η δήλωση της Ρωσικής Εκκλησίας.  Η Ελλαδική Εκκλησία οφείλει να πράξει τα δέοντα υπέρ της ενότητας των Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Η δήλωση της Ιεράς Συνόδου της Ρωσικής Εκκλησίας της 17^ης Οκτωβρίου 2019  με την οποία εξουσιοδοτείται ο Πατριάρχης Μόσχας κ Πασών των Ρωσιών  Αγιώτατος κ.κ. Κύριλλος να διακόψει μόνο το μνημσόσυνο του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερώνυμου,  εφόσον εάν και εφόσον,   Τούτος προβεί, υπό συγκεκριμένες συνθήκες -οι οποίες αναλύθηκαν διεξοδικούς και από αξιωματούχους της Ρωσικής Εκκλησίας-, παρά το βαρύ  κλίμα και την βαριά ατμόσφαιρα που αφήνει να αιωρείται στην ατμόσφαιρα της Παγκόσμιας Ορθοδοξίας, για διάχυση και εμβάθυνση του Σχίσματος Μόσχας / Κων/Πολεως, αφήνει πολλά (και ίσως τα περισσότερα από κάθε άλλη φορά) περιθώρεια διεξόδου από μεγάλο αδιέξοδο που έχει περιέλθει  Σύμπασα η Ορθοδοξία, μετά την επίδοση «Τόμου Αυτοκεφαλίας» σε  μια μερίδα σχισματικών της Ουκρανίας, και δει στον Επιφάνιο Dumenko. Ας δούμε τα δεδομένα.

Ουδείς, εκ των σοφρώνων και εχέφρωνων Ορθοδόξων, με Νουν και Διάκριση αλλά  και αν όχι βαθιά τουλάχιστον την τυπική  γνώση του Ιεροκανονικού (Εκκλησιολογικού έστω και Εθμικού)  Δικαίου,  αντιλέγει ότι η Ρωσική Εκκλησία, δια των αντιπροσώπων της, το ζήσαμε αυτό κατά την περίοδο των προσυνοδικών διασκέψων από την δεκαετία του 1990 που αναζωπυρώθηκε το όραμα για την σύγκληση, μετά από 1200 έτη,  της Αγίας και Μεγάλης Πανορθοδόξου Συνόδου με Οικουμενική διάσταση, ότι  εξέφραζαν τον παλιό ρωσικό ξεπερασμένο,  μεγαλοϊδεατισμό μέσα από την άσταση  θεολογικά και Αγιοπατερικά  ανιστόριτη θεωρεία της Τρίτης Ρώμης.

Το έβλεπες σε κάθε κείμενο προπαρασκευαστικό ή τελικό. Παντού άφηναν το ίχνος αυτής της περιπόθητης θεωρείας, περί τρίτης Ρώμης,  και τούτου του εκκοσμικευμένης προέλευσεως, αντορθόδοξου μεγαλοϊδεατισμού, εμφυλοχωρούμενο πάντα από μια άκρατη εκκοσμικευμένη αντίληψη περί της Ορθοδοξίας και τα της διοικήσεως της. Εκκοσμικευμένη αντίληψη που θέριψε μετά την εκλογή του Κύριλλου στον πρώτο θρόνο της Ρωσικής Εκκλησίας και κυρίως μετά την έξοδο της ρωσικής εκκλησίας από την μακρά περίοδο των διωγμών  που υπέστησαν οι Ρώσοι από το βίαιο και απάνθρωπο κουμουνιστικό καθεστώς  Βέβαια, για να λέμε  τα πράγματα ως έχουν, αν θέλουμε να μας σεβαστεί η ιστορία, ότι  το αληθές είναι ότι τούτο το πνεύμα της απολύτου εκκοσμικεύσεως, στα υψηλότερα στρώματα της Ορθοδοξίας,   αναζωπηρώθηκε το 1992 και στο Φανάρι με την εκλογή του από Χαλκηδώνος Βαρθολομαίου (Αρχοντώνη), στο Πρώτο Θρόνο της Εκκλησίας της Κων/Πολεως.

Ο ανταγωνισμός δηλ μεταξύ των δυο πρωτοκορυφαίων Εκκλησιών, η μια με το βάρος και το Θείο και Ιερό Κύρος που  της προσέδωσε και της προσδίδει το  ιστορίας αιώνων και η Καθολική Οικουμενική αναγνώριση  και Αποστολική διαδοχή του Πρωτόθρνου, η Εκκλησία δηλ της Κων/Πολης,  με την εκλογή του κ. Βαρθολομαίου ναι μεν βγήκε από την εσωστρέφεια που είχε επί Πατριαρχείας του Κυρού Δημήτριου, αλλά συνάμα έχασε και την απλότητα. Την αγιοπατερικότητα. Την αιτία που αναζητούσαν 100αδες χιλιάδες να προσέλθουν στην Ορθοδοξία από όλες τις παραφιάδες του Καθολικισμού και των καταλοίπων αυτού. Έχασε την μεγαλοπρέπεια της απλότητας. Ίσως ο ίδιος ο κ. Βαρθολομαίος ως χαρακτήρας, αλλά περισσότερα ως marketing πλέον και όχι εκ πεποιθήσεως απλότητα και Ορθοδόξη αγιοπατερικότητα, να έχει κρατήσει ορισμένα χαρακτηριστικά απλού ανθρώπου αλλά σταδιακά και με μέθοδο αυτό το μεγαλείο της Ορθοδοξίας μπήκε σε σε στεγανά υψηλών οικονομικοπολιτικών και γεωπολιτικών  συμφερόντων. Χρόνο με τον χρόνο το Φανάρι τύποις αλλά όχι ουσία περιείχε κάτι από το μεγαλείο της απλότητας και του μαρτυρίου των 17 αιώνων συνεχούς και αδιάλειπτους παρουσίας στο πλέον ισχυρό κέντρο του Μουσουλμανισμού, την Σκληρή νεοθωμανική Τουρκία του κ. Ερντογάν προσωπικού φίλου του προκαθημένου της Ορθοδοξίας. Το πνεύμα εκκοσμίκευσης περίληλθε παντού στην ζωή της Εκκλησίας της Κων/Πολεως. Σε κάθε πτυχή της ζωής της Εκκλησίας της Νέας Ρώμης.

Θα μπορούσαν να γραφούν -και οι ιστορικοί του μέλλοντος θα τις καταγράψουν σε τόμους – ολόκληρες σελίδες και βιβλία πως μεθοδικά και ίσως βάση σχεδίου, δεν το λέω μετά βεβαιότητας αλλά προκύπτει από το αποτέλεσμα, συγκεκριμένοι άνθρωποι μετέβαλαν την Ορθοδοξία και το Οικουμενικό της Κέντρο σε «καταφύγειο»  υλοποίησης γεωπολτικών συμφερόντων. Μέρα τη μέρα. Μήνα το μήνα. Χρόνο το χρόνο η Πατριαρχεία Βαρθολομαίου όσο έβγαινε από την «αγιοπατερική εσωστρέφεια» που περιήλθε με την εκλογή του, το 1972,  Αμειμνήστου Πατριάρχη  Κυρού Δημητρίου-αιώνεια η μνήμη και εις μνήμη του Οποίου   σήμερα 26 Οκτωβρίου 2019 που γράφεται τούτη η ανάλυση-  εισέρχονταν σε ένα κόσμο άγνωστο για την κατ αρχήν  μοναστική  αδελφότητα του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Στον κόσμο της απόλυτης εκκοσμίκευσης. Στον κόσμο της διαπλοκής της πολιτικής με την Θρησκεία. Κάτι που από πάντα υπήρχε και στα 1123 χρόνια του Βυζαντίου αλλά η πτώση της Βασιλεύουσας δεν ήταν άσχετη με τα λάθη και των προκαθημένων της Πρωτόθρονης και όντως  Βασιλεύουσας Εκκλησίας της Κων/Πολεως. Λάθη που πληρώθηκαν με την πτώση της Βασιλεύουσας την 29^η Μαϊου του 1453.  Αυτή η εκκοσμίκευση που από τα χρόνια των Αποστόλων απειλούσε και την τότε νέα μαρτυρική Εκκλησία, αυτή είναι που θριάμβευσε επί πατριάρχη Βαρθολομαίου! Δυστυχώς. Αυτή είναι η αλήθεια. Αυτό το μεγαλείο λανθάνουσας μορφής και ερμηνείας είχαν και ζήλεψαν οι ρωσικοί μεγαλοιδεατισμοί από τα χρόνια των τσάρων μέχιρ την μαρτυρική θυσία των ρωμανώφ.  Τόμοι έχουν γραφεί και για τον ρωσικό μεγαλοϊδεατισμό αλλά τα λάθη τους σε αντίθεση με την Εκκλησία της Κων/Πολεως που πολλά ακόμα δεν έχουν γίνει γνωστά.  Από την άλλη με την ανάνυψη της Ρωσικής Εκκλησίας το χρήμα εβασίλευε! Παντού. Η χλιδή. Ο χρυσός. Η αναζωπύρωση της θεωρείας της Τρίτης Ρώμης άρχισε να λαμβάνει σάρκα και οστά εντός της αχανούς και απέραντης Ρωσικής επικυριαρχίας και εκκλησιαστικώς. Οι εθνικισμοί ένθεν – κακείθεν άρχισαν να αναβιώνουν παλαιά μίση και πάθη εντός της Ρωσικής νοοτροπίας απ άκρης σ άκρη. Λάθη επί λαθών και στη  Ρωσική πλευρά. Τέτοια και τόσα που επίσης η Πατριαρχεία Κύριλλου θα αφήσει και εκείνη ένα ισχνό γκρίζο αποτύπωμα στην ιστορία της Ρωσικής Εκκλησίας. Η άνοδος του Κύριλου και εν συνεχεία η άκρατη αυτό προβολή Ιλαριώνα, τέκνο του Κυρίλλου Φύση και Θέση, οδηγούσαν επικοινωνιακά στο ένα λάθος μετά το άλλο.  Δηλώσεις που έριχαν λάδι στη φωτιά. Έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε.  Μπορούσαν να είχαν αποτραπεί πολλά από όσα έγιναν αν τον Ιανουάριο του 2016 στην Γενεύη είχαν αποφευχθεί ακρότητες και εγωισμοί ένθεν κακείθεν.  Μετά όταν κατήλθαν στην Κρήτη οι αντιπροσωπείες όλων των Εκκλησιών στην κοινή διαγραμματειακή, εκεί και αν έγιναν  πολλά λάθη. Το ένα μετά το άλλο. Κάποια στιγμή τα πράγματα, -για όσους παρακολουθούσαμε αναυδοι τα όσα διαδραματίζονταν- οδηγούσαν στο αναποφεύκτο. Όπερ και εγνέτο. Δεν προσήλθαν οι μεγαλύτερες Εκκλησίες. Η μια με το πρόσχημα της Εκκλησίας της Αντιόχειας ή άλλη με το άλλο κώλυμα και ούτω καθ εξής.  Εκ τότε ήταν θέμα χρόνου να σκάσει το Ουκρανικό παρά τις υποσχέσεις Βαρθολομαίου.. δυστυχώς. Αυτά έχουν και επισείουν οι Ρώσοι και δεν έχουν άδικο.

Στα χέρια τους η ενότητα της Ορθοδοξίας

Δυστυχώς όμως και η Πατριαρχεία Βαρθολομαίου άφησε το ισχυρό και γκρίζο αποτύπωμα της, και παρά τα περί τα αντιθέτου που θα γραφούν με την εις Κύριον εκδημία Του, εν τούτοις η ιστορία θα είναι και σκληρή μαζί Του. Έκανε πολλά καλά, αλλά πολλά -πάρα πολλά-   ασυχώρητα λάθη. Λάθη επί λαθών. Για τα καλά που έκαμε η εκλογή του και το έργο που αφήνει πίσω του, έχουν γραφεί τόμοι ήδη, ύμνοι και 100αδες διδακτορικά που έχει ήδη στο ιστορικό του να προσμετρούνται. Αλλά έκαμε πολλά λάθη. Πάρα πολλά το επαναλαμβάνω. Υπήρξα αρκετές φορές συνομιλητής του και είναι πράγματα που ο σεβασμό δεν επιτρέπει αλλά και η αξία του θεμσού που εκπροσωπεί και αντιπροσωπεύει, να ειπωθούν αφού πολλά έτυχαν υπό καθεστώς ιερής εκμύστρησευσης. Δεν θα πω εξομολογήσεως. Όχι αλλά αυτό που λέμε στην δική μας γλώσσα off the record στην γλώσσα της εκκλησίας και την πνευματικότητας ονομάζεται ακατάλυτη μερικές φορές  «πνευματική σχέση. Αυτό επομένως δεν σπάει. Δεν μπορεί να σπάσει.

Και αν κάτι μπορεί να του προσμετρήσει στα θετικά του είναι ότι  αληθινά και όχι καθ υποκρισία υπήρξε και είναι διαλογικός. Και με τους Ρώσους. Μέχρι εξαντλήσεως της υπομονής των ανθρωπίνων ορίων.  Έχει όταν θέλει και πνεύμα συνέσεως. Και διάκριση. Αλλά όταν θυμώσει τότε χάθηκες… Καλύτερα να μην είσαι μπροστά… Αυτά τα λάθη του είναι που έφεραν σε αυτό το αδιέξοδο την παγκόσμια ορθοδοξία σήμερα. Πολλά λάθη παρά τα περί του αντιθέτου που του λένε οι υποτακτικοί και αυλοκόλακες με το αζημιώτο βέβαια οι περισσότεροι εξ αυτών…  Από που να αρχίσει κάποιος και που μπορεί να σταματήσει; Να θυμηθούμε το Εσθονικό; Που τόσες φορές απείλησε να τινάξει την ενότητα της ορθοδοξίας στον αέρα.  Το ζήτημα της Εκκλησίας της Γεωργίας; Το ζήτημα της διακοπής Κοινωνίας με τον μακαριστό Χριστόδουλο; Και ουδείς μπορεί εμένα τουλάχιστον μπορεί να με κατατάξει σε εκείνους που βρέθηκαν δίπλα του ή άκομψα, κάποιοι εκ του στενού του περιβάλλοντος,  επιχειρούν να τον «αγιοποιήσουν», αποκρυπτωντας και ωραιοποιώντας τις πιο γκρίζες και σκοτεινές πτυχές της προσωπικής του ζωής ή τον ρόλο του στην υφαρπαγή του Πρώτου θρόνου της Ελλαδικής Εκκλησίας το 1998.

Άλλα, άλλο  αυτά που οι ιστορικοί τα έχουν καταγράψει και άλλο το γεγονός ότι -δεν ξέρω αν έγινε εν αδίκω και αν και κατά πόσο αποκαταστάθηκε το όλον ζήτημα -της επιβληθείσας εις εκείνον τον Μακαριστό Κυρό Χριστόδουλο επιτίμιο της Ακοινωνησίας. Λάθη και ως προς το ζήτημα διαχειρίσης της κρίσης με το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και τα έκτροπα που επακολούθεισαν τότε και σήμερα έχουμε δυο Πατριάρχες Ιεροσολύμων. Λάθη και στο διάλογο με τον Καθολική Κοινότητα λάθη και με άλλες χριστιανικές κοινότητες.

Επαναλαμβάνω, εαν θα ήθελα να έχω δίκαιη κρίση ενώπιον του Θεού η Ορθοδοξία του οφείλει και πολλά καλά του Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Επίσης πάρα πολλά.  Ένα από τα πολλά λάθη του λοιπόν και το λεγόμενο Ουκρανικό. Λάθος που τον έχει εκθέσει ανεπανώρθωτα.  Γιατί υπάρχουν γραπτά κείμενα. Επιστολές Του. Αποφάσεις Συνοδικές.  Σήμερα όσο το ένα λάθος οδηγεί στο άλλο, μοιάει με δύσβατο λαβύρινθο χωρίς διέξοδο. Λαβύρινθος που  σήμερα έχει οδηγήσει σε μέγα σχίσμα της Ορθοδοξία!

Βεβαίως πολλά και παρόμοια και τα λάθη του Κύριλλου και όσο υπάρχει ο Τύχων (Σεβκούνωφ) αυτά θα καταγράφονται διαρκώς. Υπάρχει. Καραδοκεί. Και ίσως διεκδικήσει να αποταμιεύσει αυτά τα λάθη διαχείρισης του Κύριλλου…   Επέδειξε και εκείνος απίστευτη ελαφρότητα σε αποφάσεις. Έπρεπε να είχε προσέλθει στην μεγάλη σύνοδο της Κρήτης. Το κέρδος θα ήταν επ οφελεία της ορθοδοξίας. Σήμερα ενδεχομένως να μην είχαμε αυτό το μέγα αδιέξοδο. Ίσως να μη είχαμε φτάσει στο σχίσμα.

 Δυστυχώς όμως όσο εμβαθύνουμε θα αναγκαζόμαστε να ανατρέχουμε σε γκρίζες και σκοτεινές πτυχές της νεότερης και ζώσας Ορθόδοξης Εκκλησίας. Και του ενός, Του Πατριάρχη Βαρθολομαίου και του Πατριάρχη Κύριλλου.   Το κάθε λάθος και του ενός και του άλλου οδήγησε σταδιακά στο σημερινό αδιέξοδο.

Σήμερα υπό τις παρούσες συνθήκες το κλειδί κρατά στα χέρια του ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος. Επανέρχομαι στην αρχική και εισαγωγική τοποθέτηση μου. Η δήλωση της 17^ης Οκτωβρίου της Ρωσικής εκκλησίας του δίδει το δικαίωμα να πράξει ότι είναι το δέον γενέσθαι, για την  ενότητα της Ορθοδοξίας.  Τι εννοώ; Η ρωσική εκκλησία εξετάζει πολύ σοβαρά πρόταση { από πρωτοβουλία που είναι εν εξελίξει, από το Σάββατο 12 Οκτωβρίου, 2019,  χάρη εις την οποία τα πράγματα μεταξύ των δυο εκκλησιών, Ελλαδικής και Ρωσικής Εκκλησίας, δεν οδηγήθηκαν  στα άκρα με μια διακοπή κοινωνίας.}

Από την άλλη ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος  το «προνόμιο» που του «παραχώρησε»  η ΔΙΣ του Αυγούστου(2019) αλλά δεν του το ανανέωσε η ολομέλεια της Ιεραρχίας της 12^ης Οκτωβρίου, δεν το έχει ενεργοποιήσει, δηλ να προχωρήσει σε μνημόνευση του Επιφάνιου Dumenko. Τα πράγματα δηλ βρίσκονται σε μια πολύ ευαίσθητη ακροβασία ισοροπιών. Ένθεν κακείθεν.   Σκέπτεται, λοιπόν  η Ρωσική Εκκλησία και εξετάζει πολύ  σοβαρά το ενδεχόμενο  να αποστείλει δηλ αντιπροσωπεία ρώσων επισκόπων της Ρωσικής συνόδου  να τον συναντήσει και να του εκθέσει -πάλιν και- πολλάκις τις θέσεις της Ρωσικής Εκκλησίας προς αποτροπή  και εμβάθυνσης του σχίσματος και με την Ελλαδική Εκκλησία με μια διακοπή μνημοσύνου και διαγραφή από τα δίπτυχα της Ρωσικής Εκκλησίας του Προκαθημένου της Ελαλδικής Εκκλησίας.

Από την  πλευρά του ο προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας Ιερώνυμος έχει στα χέρια του μια ιστορική ευκαιρία. Να φέρει τα δυο άκρα, την Ρωσική και την Εκκλησία της Κων/Πολεως κοντά. Να συνενώσει τα διεστώτα. Να συνθέσει.  Να δημιουργήσει νεά θετικά δεδομένα. Μια πανορθόδοξη Σύναξη των Προκαθημένων στην Αθήνα, που και για την Ελλάδα θα είναι ένα ακόμα γεγονός ουσίας και ιστορικής ευκαιρίας και σε γεωπολιτικό πεδίο, χωρίς οι μεν να επισκιάζουν τους δε και ουδείς να αμφισβητεί το προνόμιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου (μεχρι στιγμής αφού δεν έχει ληφθεί σε διορθόδοξο και πανορθόδοξο επίπεδο τέτοια συνοδική απόφαση) να εκχωρεί Αυτοκέφαλο όταν υπάρχει σχετικό αίτημα με ιστορική βάση από Εκκλησία η οποία βεβαίως συγκατατήθεται και αναγνωρίζει τούτο το  αδιαμφησβήτητο ιστορικό κανονικό  προνόμιο της Εκκλησίας της Κων/Πολεως,) και όλες οι πλευρές προσέλθουν «καθαρά τη καρδιά» άνευ προκαταλήψεων και καχυποψιών, ενθεν κακείθεν η κάθε πλευρά, τόσε ίσως και να έχουμε λευκό καπνό.

Οφείλει δηλ ο Μακαριότατος να αδράξει την ιστορική ευακιρία που του δίδεται, με την ρωσική δήλωση της 17^ης Νοεμβρίου της Ρωσικής Εκκλησίας να διαδραματίσει η Ελλαδική Εκκλησία ρόλο καταλύτη υπέρ της Ενότητας της Ορθοδοξίας.  Ιστορικό ρόλο. Η Ελλαδική Εκκλησία είναι ισότιμος συνομιλιτής και των δυο Εκκλησιών. Μόσχας και Κων/Πολεως.  Ποιος προκαθήμενος δεν θα αποδέχονταν μια τέτοια πρόταση εκ μέρους της Ελλαδικής Εκκλησίας. Το να συνταχθεί δηλ ο Αρχ. Αθηνών Ιερώνυμος, με την ομόθυμη απόφαση και το ως στιγμής καθολικό αίτημα για σύκληση Πανορθόδοξης με μοναδικό ζήτημα στην αντζέντα το Ουκρανικό χωρίς άλλες κρυφές αντζέντες, είναι η ιστορική ευκαιρία που δίδεται και πρσωπικά στον Μακαριότατο Αρχ. Αθηνών αλλά και εν συνόλω στην Ελλαδική Αποζστολική Παύλειο Εκκλησία.

Ακριβώς γιατί η Ελλαδική Εκκλησία και ο Προκαθήμενος της Ιερώνυμος  Β’ είναι κοινής αποδοχής και από τις δυο Εκκλησίες- Ρωσική και Κων/Πολεως- να ζητήσει και εκείνος και να συνταχθεί με, με τους άλλους προκαθημένους για σύγκληση μιας Πανορθοδόξου Συνόδου στην Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα στην Αθήνα, προκειμένου να επιλυθεί οριστικώς το ζήτημα της Ουκρανίας.

Τούτη την λύση προκρίνουν και επιθυμούν οι πάντες και στην Ελλαδική Εκκλησία αλλά και στις άλλες Εκκλησίες. Τούτο είναι το αίτημα και των Μητροπολιτών στην Ελλαδική Εκκλησία που εναντιώνονται στην αναγνώριση του Επιφάνιου. Τούτη είναι η λύση που ζητούν και αιτούνται δια συνοδικών γραμμάτων και οι προκαθήμενοι όλων των Εκκλησιών.  Το ίδιο ζητούν και οι ιεράρχες της Ελλαδικής Εκκλησίας που αντιτίθεται και οι οποίοι με κοινή επιστολή τους σκέπτονται να απευθυνθούν στο Μακαριότατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών ζητώντας του αφενός να συγκαλέσει νέα έκτακτη Ιεραρχία ώστε εκεί να ακουστούν όλες οι απόψεις και με μυστική ή και φανερή ψηφορία να ληφθεί απόφαση. Πάντως αν η ψηφοφορία είναι μυστική η πλειοψηφία θα είναι σφόδρα αντίθετη με την αναγνώριση!

Άνθρωποι να εργαστούν για μια κοινά αποδεκτά λύση υπάρχουν σε όλες τις πλευρές.  Και το Οικουμενικό Πατριαρχείο διαθέτει νηφάλιες φωνές και ψύχραιμες επιστημονικές απόψεις. Και η Ρωσική Εκκλησία διαθέτει πρόσωπα κοινής αποδοχής και με υψηλή ευθύνη και διάκριση. Αλλά και η Ελλαδική Εκκλησία που είναι η μήτρα που σπούδασε πνευματικά και επιστημονικά όλους, όσους μπορούν να επεξεργαστούν μια κοινά αποδεκτά λύση για αμφότερα τα μέρη χωρίς να διαταραχθεί κανένα προνομιο αλλά ούτε και να αλλάξει δραματικά κάτι από τα εως τώρα λεπτά ισορροπημένα θέματα και τετελεσμένα που έχουμε με τον Επιφάνιο Dumenko.

Γνωστό ότι οι πιέσεις, κυρίως οι υπερ ατλαντικές υπερέβησαν τα εσκαμμένα, αλλά η Εκκλησία οφείλει να υπερβεί τα ανθρώπινα ελατώματα και τις μικρότητες και αρθεί στο ιστορικό ύψος που ομολογουμένως ζητείται από κλήρο και λαό. Παντού. Στην Ελλάδα. Στην Κύπρο. Στην Σερβία. Στην Αλεξάνδρεια. Στα Ιεροσόλυμα. Στην Ρουμανία. Στην Βουλγαρία. Στην Αλβανία. Σε όλες τις νεότευκτες Ορθόδοξες και νεοπαγείς Εκκλησίες. Παντού το αίτημα για  σύγκληση μιας νέας έκτακτου χαρακτήρα Συνάεξως των Προκαθημένων είναι κοινό. Καθολικό.  Αίτημα για ενότητα και αποτροπή ενός βαθύτερου και σκληρότερου σχίσματος στην Παγκόσμια Ορθοδοξία. Σχίσμα που θα διαταράξει αιώνιες ισορροπίες στα Βαλκάνια αλλά και στην Χριστιανική Ευρώπη. Η αποτροπή ενός βαθύτερου σχίσματος στην Ορθοδοξία είναι – χωρίς καμία υπερβολή – στα χέρια του Προκαθημένου της Ελλαδικής Εκκλλησίας κ. Ιερωνύμου του Β.  Διαδικαστικά η διαδρομή είναι γνωστή. Έκτακτη σύγκληση της Ιεραρχίας της Ελλαδικής Εκκλησίας ώστε να ξεκαθαρίσει και στο εσωτερικό της Ελλαδικής Εκκλησίας η κατάσταση και αποφυγή νεότερων δεινων στο εσωτερικό της Ελλαδικής Εκκλησίας. Το τραύμα από τον διχασμό του 1924 είναι βαθύ και ακόμα ανεπούλωτο… Δεν έχουμε περιθώρεια για νεές περιπέτειες εθνικές. Οφείλει ο Μακαριότατος να αρθεί στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων και να αναλάβει μια ενωτική πρωτουβουλία. Μπορεί να είναι ο κοινός εγγυητής της ανότητας ως κοινά αποδεκτό πρόσωπο.

Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με μια ευθεία και ξεκάθαρη συνοδική απόφαση της ολομέλειας της ιεραρχίας, της Ελλαδικής Εκκλησίας την οποία οφείλει να συγκαλέσει όσο πιο σύντομα μπορεί και δύναται ώστε η φωτιά, του διχασμού και του σχίσματος  που έχει απλωθεί και σιγοκαίει την ορθοδοξία, να μην εισέλθει και στην Ελλαδική Εκκλησία.

Αν παρ ελπίδα συμβεί κάτι τέτοιο τότε τα αποτελέσματα θα είναι ολέθρια και για την Ελλάδα σε κάθε επίπεδο αλλά και για το Ελληνικό Έθνος. Οφείλει δηλ ο Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος Β’  να αναλάβει σχετική πρωτοβουλία συγκλήσεως μιας Πανορθοδόξου συνάξεως στην Αθήνα υπό την προεδρεία του Οικουμενικού Πατριάρχη αυτό δεν αλλάζει και ούτε θα αλλάξει ποτέ, και εκεί να επιλυθεί το όλο, ως μη όφειλε ανακύψαν  ζήτημα με το Ουκρανικό θέμα.

 Έδαφος υπάρχει για την ανάπτυξη μιας τέτοιας πρωτοβουλίας και φόρμα επίλυσης του όλου ζητήματος επίσης υπάρχει. Η Λύση είναι στα χέρια του Προκαθημένου της Ελλαδικής Εκκλησίας Ιερώνυμου Β’ .