Σύμπραξη θρησκευτικών-πολιτικών δυνάμεων το μήνυμα Ιερώνυμου

Οι καιροί επιτάσσουν την αγαστή συνεργασία και την σύμπλευση κράτους-Εκκλησίας.

Μια πρωτοβουλία με μια κίνηση υψηλού εθνικού συμβολισμού , που έλαβε ο Μακαριότατος Αρχ. Αθηνών Ιερώνυμος ο Β’ και αξίζει δημόσιο έπαινο και θερμότατα συγχαρτήρια, να προσκαλέσει δηλ. τον Αλ. Τσίπρα σε μια δημόσια κοινή εμφάνιση σαφώς ενωτικού χαρακτήρα, αλλά παράλληλα και με πολλά σαφή μηνύματα και πολλαπλούς αποδέκτες, εντός και εκτός συνόρων, δεν μπορεί και δεν πρέπει να περάσει ούτε απαρατήρητη. Ούτε ασχολιάστη. Πολύ περισσότερο, αυτή η χρήσιμη εθνικά ενέργεια του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, δεν μπορεί να μείνει χωρίς ερμηνεία, τουλάχιστον ως προς τα εμφανή κίνητρα του ενός και του άλλου, αντίστοιχα, αλλά και να μη σταθούμε στους βαθύτερους συμβολισμούς, που εξέπεμψαν, ο κάθε ένας εκ των ηγετών αυτών, σε μια ιδιαίτερα κρίσημη εθνικά περίοδο. Περίοδο ρευστή εσωτερικά αλλά και ακόμα πιο αμφίβολη. Γεμάτη αβεβαιότητα ως προς τα εθνικά ζητήματα της χώρας που ολοένα και περισσότερο πλέον πληθαίνουν. Μέχρι στιγμής είχαμε να αντιμετωπίσουμε τα γνωστά, χρόνια και δυσεπίλυτα λεγόμενα εθνικά θέματα δηλ Κυπριακό που βαλτώνει επικίνδυνα. Το Σκοπιανό που πλέον υπάρχει ντεφάκτο αναγνώριση από την πλεοψηφία των κρατών μελών του ΟΗΕ. Τις λεγόμενες γκρίζες ζώνες μετά την νύχτα τω Ιμίων τον Ιανουάριο του 1996. Την ανακήρυξη και επέκταση των 12 ναυτικών μιλίων που η Ελλάδα δικαιούται να ανακυρηξει. Την ανακήρυξη της ΑΟΖ στο Αιγαίο. Τις συνεχείς παραβιάσεις των Τούρκων από αέρος αλλά και από θαλάσσης. Την ανακήρυξη της ΑΟΖ μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ που επίσης έχει παγώσει πάλι εξ αιτίας της Τουρκίας και των εμποδίων που βάζει διαρκώς. Μια περίοδο, όπου σύνορα ανασυντάσονται και ο κόσμος πλέον είναι ολοφάνερο ότι ξανά μοιράζεται σε περιοχές με κρυφές και μυστικές συμφωνίες τύπου Γιάλτας. Μια περίοδο εθνικά ευαίσθητη όπου σύνορα και διεθνείς συνθήκες αμφισβητούνται καθημερινά πια από τον Τούρκο πρόεδρο , χωρίς να αντιδρά ούτε η Ε.Ε. –αν το παρατηρήσατε αυτό- ούτε το ΝΑΤΟ, ούτε άλλοι παράγοντες και παίκτες της διεθνούς σκακιέρας {βλ ΗΠΑ και Ρωσία}.

Μια περίοδο όπου εσωτερικά η χώρα πάλι μοιάζει να κλειδωνίζεται με τον κοινωνικό ιστό όχι απλά καταρακωμένο αλλά κυριολεκτικά διαλυμένο και έτοιμο να εκραγεί παρά τις γεμάτη ηχηρές αντιθέσεις και ανισότητες της χειμαζόμενης και σκληράς δοκιμαζόμενης σε παρακμή ηθική, πνευματική, πολιτιστική, πολιτισμική, αξιακή, οντολογική ααλλά και εθνικά υπαρξιαξής , ελληνικής κοινωνίας, έρχεται ο Αρχιεπίσκοπος, ο οποίος συχνά πυκνά επικρίνεται για τον «ήπιο λόγο του»- αναρωτώμενος συχνά τι άραγε θα μπορούσε να κάνει; να βγει με τα λάβαρα στους δρόμους και να βγάλει το λαό στα πεζοδρόμια όπως θα έκανε ο προκάτοχος του όντας δημαγωγός και εθνικά επικίνδυνος ; βάζοντας την χώρα σε άλλα πιο επικίνδυνα μονοπάτια και αχαρτογραφητα νερά – πέρα από εκκλησιαστικός ηγέτης και πρώτος της Ελλαδικής Εκκλησίας, ως πνευματικός άνθρωπος, έρχεται να εκπέμψει SOS!

Σήμα κινδυνου ίσως γιατί και εκείνος να «βλέπει» ή πολύ πιθανόν και να γνωρίζει, λόγω θέσεως και αξιώματος του, κρίσημες εθνικά πληροφορίες, και άλλα δραματικά που τεκταίνονται και διαδραματίζονται στο σκοτεινό παρασκήνιο εντός και εκτός συνόρων επαναλαμβάνω.

Δεδομένου ότι καθημερινά, καθόσον γνωρίζω το καθημερινό βεβαρυμένο πρόγραμμα του, από το πρωί μέχρι και αργά το βράδυ συναντάται με 100αδες υψηλόβαθμους και χαμηλόβαθμους, αξιωματουχους της χώρας ,αλλά και με πρόωπα εκτός χώρας, από Ευρώπη και άλλα μέρη του κόσμου που ζητούν να τον δουν, να διαβλέπει κινδύνους που οι πολιτικοί, συμπεριλαμβανομένου και του Έληνα πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπτα, δυστυχώς, τυφλωμένοι από τα πολιτικά και κομματικά πάθη και τα μίση, να μην μπορούν να δουν και να διαισθανθούν όπως συχνά έχει αποδείξει η ιστορία αυτού του έθνους, την εθνική καταστροφή που φαινεται να κοντοζυγώνει κυκλώνοντας επικίνδυνα την χώρα μας.

Μια περίοδο γεμάτη δυσκολίες. Αντιξοότητες κυρίσως στο εσωτερικό της χώρας. Δεν είναι τυχαίο να επισημάνουμε πως ανέλαβε την διαποίμανση και την διακυβέρνηση ως Πηδαλιούχος της Ορθόδοξης Ελλαδικής Εκκλησίας σε μια περιοδο δύσκολη. Δυσοίωνη. Από τον Φεβρουάριο του 2008 που ενθονίστηκε, ήδη τα νέφη πάνω από την χώρα είχαν αρχίσει να εμφανίζονται και η κρίση δεν άργησε να ξεσπάσει. Κρίση πολλαπλή. Ώσπου το καζάνι γέμισε επικύνδυνα και οι ατμοί αρχίζουν να πετάνε το καπάκι στον αέρα..

Σε αυτό σκηνικό ο αρχιεπίσκοπος σηκώνει το τηλέφωνο και καλεί τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα σε μια γεμάτη υψηλούς εθνικούς συμβολισμούς κίνηση, να σταθούν ο ένας δίπλα στον άλλο και να εκπέμψουν μήνυμα εθνικής ενότητας. Μήνυμα εθνικής συμφιλώσης και συνάμα μήνυμα αποφασιστικότητας για αποτροπή κάθε εθνικής επιβουλής. Μήνυμα ηχηρό και μάλιστα, μήνυμα δυνατό, μεσούσης μιας ενδοσκοπικής σωβούσας κρίσης στις σχέσεις Πολιτείας – Εκκλησίας. Μια κρίση που ουδείς γνωρίζει που θα μπορούσε να οδηγήσει αν δεν επικρατήσει και από τις δυο πλευρές, ένθεν κακείθεν, σύναιση, διάκριση, νηφαλιότητα και προ πάντων ψυχραιμία.

Τουλάχιστον στο δημόσιο διάλογο που αρθρώνουν και οι δυο πλευρές και πυροδοτεί εκρήξεις και εντάσεις και που σίγουρα δεν έχει ανάγκη η Ελληνική κοινωνία, ειδικά αυτή την ευαίσθητη εθνικά περίοδο.

Μια κίνηση του κ. Ιερώνυμου, θα ήθελα να πιστεύω, με προφανή ευρύτατη κοινή αποδοχή. Ιδιαίτερα μάλιστα σε μια περίοδο που ξεπροβάλουν, ως μη όφειλε, κάθε είδους διχαστικά περίεργα ύποπτα και σκοτεινά δειλήματα από αμφιλεγόμενα και ύποπτα σκοτεινά κέντρα ,- που μοιάζει να δρουν ανενόχλητα στο εσωτερικό και περιμετρικά της χώρας – τα οποία βοηθούσης και της βαθιάς οικονομικής ύφεσης και των δεινών που μαστίζουν τον ελληνικό λαό, ίσως και να πυροδοτήσουν το φυτίλι…

Το φιτίλι της βόμβας που μοιάζει κρατά στα χέρια του από την ημέρα της εκλογής του ο Αλέξης Τσίπρας τον Ιανουάριο του 2015… Το ήθελε βέβαια και εκείνος διακαώς και το επεδίωξε να αναλάβει τις τύχες διακυβέρνησης αυτής της χώρας. Ίσως την πιο κρίσημα εθνικά και ύποπτη πολιτικά περίοδο κάνοντας ότι μπορεί για να επιτύχει το σκοπό του, την διακυβέρνηση της Ελλάδος από την για πρώτη φορά εκλεγμένη αριστερή κυβέρνηση, χωρίς να μπορεί να φανταστεί τι τον περίμενε…

Μια πρόγευση βεβαίως πήρε τις κρίσημες ώρες της διαπραγματευσης τον Ιούλιο του 2015… Και όσων εν συνεχεία επακολούθησαν χωρίς βεβαίως να έχουν πέσει και οι τίτλοι τέλους σε αυτό το εφιαλτικό σενάριο που άρχισε να βιώνει ο ίδιος και οι στενοί συνεργάτες του από την νύχτα της 13ης Ιουλίου του 2015 και εξελίσσεται ως σήμερα… ‘Ένα μάλλον εφιαλτικό σενάριο που σίγουρα κάποιοι άλλοι έχουν γράψει και σκηνοθετήσει…

Αυτή ακριβώς την περίοδο όπου μαύρα σύνεφα πυκνώνουν πάνω από την χώρα, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος επιλέγει να δράσει με μια διόλου ευκαταφρόνητη και γεμάτη εθνικούς υψηλούς συμβολισμούς πρωτοβουλία. Μια κίνηση που θα έπρεπε να έχει και μιμητές με ανάλογες εθνικού ενωτικού χαρακτήρα κινήσεις και δράσεις που αξίζει να αναληφθούν εφεξής και από άλλους φορείς αλλά και πρόσωπα. Πολιτικά και μη. Κίνηση μείζονος λοιπόν εθνικής σημασίας η πρωτοβουλία του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου να βρεθούν δηλαδή από κοινού μαζί σε ένα ακριτικό νησί , τον Αη Στράτη, Προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας και Πρόεδρος τα κυβέρνησης, σε ένα εκ των δεκάδες, προκλητικά αμφισβητούμενων, νησιών εκ μέρους της Τουρκίας και που ευγενκά αποδέχτηκε ο Έλληνας Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.

Μια εθνική πρωτοβουλία που στα αλήθεια αξίζει και για τα δυο πρόσωπα επικρότηση! Και για τον Αλέξη Τσίπρα ειδικώς που αποδέχτηκε μια δράση που σε άλλες εποχές, οι γνωστοί θερμόαιμοι αριστεροί και προοδευτικοί θα χλεύαζαν, αν δεν καθύβριζαν ως «εθνικιστική έξαρση» και «παραλήρημα». Βεβαίως συναντήθηκαν στον Άη Στράτη από διαφορετικές αφετερίες, αλλά συναντήθηκαν. Αυτή η υψηλού εθνικού ρίσκου πρωτοβουλία που αξίζει και οφειλει να τύχει και άλλων αναλύσεων, είχε ένα κεντρικό μήνυμα: Ένα Βασικό αποδέκτη! Τον Τούρκο Πρόεδρο οπαδό του νεοθωμανισμού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Όπως ανάλογης εθνικής σημασίας υπήρξε και η παρέλαση στην Θεσσαλονίκη και όσα μυνήματα αυτή εξέπεμψε. Ας τα δουν όσοι επιβουλεύονται και μηχανεύονται ή σχεδιάζουν για εμάς χωρίς εμάς αλλαγές συνόρων. Ας έχουν υπόψη τους πως ο Έλληνας ξέρει να αναγενάται ακόμα και μέσα από τις στάχτες του. Αυτό έχει δείξει και αποδείξει μια ιστορία περίπου 4000 ετών.

Πηγή

*Μέρος του άρθρου δημοσιεύτηκε στη Huffington Post στις 31.10.2016