Μαρία Παπουτσάκη. Η συνάδελφος. Η φίλη. Ο Άνθρωπος… Καλό ταξίδι στο κόσμο των Αγγέλων

Του Αλέξανδρου Στεφανόπουλου

Η Ακολουθία της εξοδίου της αείμνηστης Μαρίας Παπουτσάκη  ήταν  μάλλον η πρώτη «κοινή εμφάνιση» και  όλων των επίδοξων δελφίνων και διαδόχων για τον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο της Αθηναϊκής Εκκλησίας αφού συνχοροστάτουσαν μεταξύ άλλων – συμπεριλαμβανομένου και του Αρχ. Ιερωνύμου το σύνολο οκτώ-  Αρχιερέων, και  οι Σύρου Δωρόθεος ο οποίος χωρίς να το κρύβει-γιατί άλλωστε – έχει εκδηλώσει ανοιχτά το ενδιαφέρον του να διαδεχθεί τον Αρχ. Ιερώνυμο, ο Μεσσηνίας Χρυσόστομος επίσης εκ των διεκδικητών  και φυσικά  ο βενιαμίν του κύκλου και της ομάδος  αυτών  των ιεραρχών Νέας Ιωνίας Γαβριήλ.  Μόνο που μάλλον είναι πολύ νωρίς για να ανοίξει ο κύκλος και χορός της διαδοχής του από Θηβών κ Λειβαδιάς  Αρχιεπισκόπου Αθηνών και προέδρου της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος κ. Ιερωνύμου Β’. Πολύ νωρίς. Ο πολιός και σεβάσμιος Ιεράρχης ξέρει και πότε και ποιος θέλει –και έτσι θα γίνει – θα τον διαδεχθεί ζώντος του ιδίου. Αυτά για το ρεπορτάζ μιας και αυτά, μεταξύ πολλών άλλων που «έβλεπε» και κατέγραφε η απελθούσα συνάδελφος και φίλη  Μαρία Παπουτσάκη  θα «παρατηρούσε» από εκεί ψηλά    που βρισκόταν… γράφοντας το τελευταίο ρεπορτάζ της.

Με την Μαρία γνωριστήκαμε στις μεγάλες απεργίες των καθηγητών επί θητείας και προεδρίας στη ΟΛΜΕ  Δ. Μπαλωμένου. Θα ήταν αρχές 10ετιας του 1990.   Ξημεροβραδιαζόμενοι πότε στα γραφεία της ΟΛΜΕ για να πάρουμε ψηφίσματα και αποφάσεις και πότε στα σκαλιά και  έξω από το γραφείο του τότε ΥΠ. Παιδείας,στην Μητροπόλεως  Β. Κοντογιαννόπουλου, και  τους διαδρόμους του Υπ. Παιδείας.

Η Μαρία Παπουτσάκη λοιπόν, ένα βράδυ από τα 10αδες που περνούσαμε μαζί περιμένοντας αποφάσεις ψηφίσματα  της ΟΛΜΕ και άλλα γεγονότα. Έκανε το εξής: ως συνήθως καθόμουν μόνος με το μικρόφωνο του Tele City  στα χέρια -έτοιμος να καταγράψω δηλώσεις ή άλλα συμβάντα να τα πάω σφαίρα στο κανάλι να παίξουν- και περίμενα χωρίς να μιλώ σε κανέναν ή να έχω άλλη συναδελφική «σχέση» και επικοινωνία  με άλλους στους διαδρόμους κατά την διάρκεια του ρεπορτάζ,  παρ ότι και εκείνη νέα στο ρεπορτάζ  αντιλήφθηκε γρήγορα τι συνέβαινε  και ένα βράδυ κάνει το εξής για μένα πού σημαντικό.

Βλέπω  λοιπόν να με πλησιάζει  μια κοπέλα γλυκύτατη με ένα καφέ στο χέρι  κι ένα μικρό  μπουκάλι νερό να έρχεται προς το μέρος μου.

-Να κεράσω; Μου είπε. Κολακευμένος ανταποκρίθηκα και αρχίσαμε να συζητάμε τα του ρεπορτάζ. Ξεκίνησε να μου μιλάει  σα να γνωριζόμαστε από καιρό και κυρίως σα να ήμασταν φίλοι από χρόνια.  Διαχυτική. Ήρεμη. Γλυκιά. Χαμογελαστή. Με τον γλυκό λόγο. Ήπια μορφή. Με το δικό της ξεχωριστό τρόπο με κέρδισε… Και έτσι ξεκινήσαμε να μιλάμε.

Αυτό συνεχίστηκε για κάμποσο. Σε όλα τα ρεπορτάζ για τα επόμενα πολλά χρόνια μέχρι που έφυγα για Νέα Υόρκη..  Με  έπαιρνε πάντα  τηλ. Βρεθήκαμε μαζί σε όλα τα μεγάλα ρεπορτάζ που απασχολούσαν την ελληνική κοινωνία την 10ετια του 1990.  Είτε αυτά της παιδείας είτε αργότερα  όλα εκείνα της Εκκλησίας. Βρεθήκαμε άλλοτε συμπορευόμενοι και άλλοτε «απέναντι»… Αλλά πάντα μιλούσαμε. Είχαμε την καλή νοούμενος επικοινωνία και συναδελφικότητα. Η Μαρία Παπουτσάκη ρωτούσε πάντα. Για όλα και για όλους. Ανταλλάσαμε πληροφορίες και ρεπορτάζ. Ποτέ δεν αναπαυόταν. Πάντα ήθελε το κάτι παραπάνω. Την λεπτομέρεια που θα την ξεχώριζε και θα την διαχώριζε από όλους μας. Ήταν πάντα σεμνή και λιτή. Χωρίς φτιασιδώματα. Εμπιστευόταν την γυναικεία φύση της και ήξερε τι ήθελε. Η πένα της πάντα μετρημένη. Χωρίς υπερβολές. Χωρίς να ταυτίζεται ή πολύ περισσότερο να παθιάζεται. Απλό καλοσυνάτο κορίτσι. Με την σπανιότητα του αυτεξούσιου που χαρίζει απλόχερα ο Δημιουργός μας στον κάθε ένα από εμάς και σε κάθε δημιούργημα της Φύσης. Ορατής και αόρατης.  Η σιγουριά που ενέπνεε ως προσωπικότητα ολοκληρωμένη θαρρώ αντλούταν από τις βαθιές οικογενειακές παραδόσεις και τις ρίζες που είχε ως πεπαιδευμένο και βαθιά καλλιεργημένη συν Θεώ προσωπικότητα. Αν δεν έδειχνε θρησκευόμενη ή καλύτερα θρησκόληπτη  εν τούτοις απέπνεε από μέσα της μια βαθιά Πίστη που ενίοτε επισφράγιζε με την Ορθοπραξία και Ορθοδοξία όπως την είχε διδαχθεί από την οικογένεια της που αν δεν κάνω λάθος και δεν με γελά η μνήμη μου από όσα λέγαμε τότε που οι δεσμοί και η επικοινωνία ήταν καθημερινή,  πρέπει να είχε στενούς και εξ αίματος  δεσμούς με την Εκκλησία.

Η Μαρία έπαιρνε τηλέφωνο  για  να ρωτήσει «αυτό το  έχεις; Στο δώσανε; Το έπαιξες ; βάλε αυτή την ατάκα θα την παίξω κι εγώ …  εσύ έχεις τίποτα άλλο;  μίλησες με κανέναν;» Αυτό έγινε πια καθημερινότητα και τριβή σε όσα εν συνεχεία έδεσαν την συναδελφικότητα και την μεταξύ μας συνεργασία.

η Μαρία πάλι, θυμάμαι ήμασταν στο ξενοδοχείο Esperia,  γωνία  στην Σταδίου  αναμένοντας το αποτέλεσμα μια γενικής συνέλευσης των εκπαιδευτικών της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ. Πάλι μόνος και «απομονωμένος» και ξεκομμένος, πολλές φορές όμως  και με ιδία ευθύνη και  προσωπική επιλογή βεβαίως και για πολλούς  άλλους λόγους όμως…    ήρθε πάλι  με πήρε αγκαζέ  και φωναχτά μου είπε «έλα Αλεξάκο μου και εσύ από εδώ (δεν ξέρω τι ήταν αυτό το «εδώ» και αν είχε πολιτική χροιά και βαθύτερο υπονοούμενο, αν και ήταν επίσης γνωστό πως  δραστηριοποιούμουν και εγώ πολιτικά από την εφηβεία και τα μαθητικά μου χρόνια σε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο και μάλιστα αντίθετο από αυτό τον πολιτικό  χώρο που ανήκε η καλή φίλη και συνάδελφος ) να κάτσουμε όλοι μαζί.  Η δημοκρατία δεν ανέχεται αποκλεισμούς και σαχλαμάρες! Αυτά είναι ολοκληρωτικά τερτίπια!  Αυτά είναι φασιστικές χαζομάρες εδώ είμαστε μια οικογένεια! Εργαζόμενοι  και βγάζουμε το ψωμί μας» με πήρε από το χέρι αγκαζέ και με σύστησε και σε άλλους συναδέλφους έναν προς έναν.

Από τότε  κρατήσαμε μόνιμη  διαρκή επαφή και όχι απλώς μια γνωριμία. Στα μεγάλα εκκλησιαστικά γεγονότα δεθήκαμε και γνωριστήκαμε περισσότερο και τότε έμαθα περισσότερα για την βαθιά παραδοσιακή  σχέση που διατηρούσε με την Εκκλησία και την Ορθοδοξία. Βεβαίως πάντα σε πολλά εκκλησιαστικά θέματα   βρεθήκαμε σχεδόν ή μόνον  απέναντι.

Η Μαρία Παπουτσάκη, δεν θα ήταν ούτε υπερβολή αλλά ούτε και προσβολή να πούμε, ότι ήταν αυτό που θα μπορούσε κάποιος να πει, «θεσμική».  Άλλωστε εργάζονταν και για κρατικό ΜΜΕ. Το ΑΠΕ. Στην διαμάχη του ρεπορτάζ  με τους 13  Ιερωνυμικούς Αρχιερείς  και την δικαίωση τους από το ΣΤΕ επί Γιάννη Παλαιοκρασσά που έφερε τότε μεγάλη και σφοδρή αναταραχή στην Ελλαδική  Εκκλησία η Μαρία Παπουτσάκη ήταν σαφώς με τον Αρχιεπίσκοπο Κυρό Σεραφείμ… και την κρατούσα επίσημη θέση της Ελλαδικής Εκκλησίας παρουσιάζοντας όμως όλες τις πλευρές με βαρύνουσα όμως γνώμη αυτή του μακαριστού Αρχ. Αθηνών  Κυρού Σεραφείμ.

Η Μαρία  Ρώταγε. Για όλα τα μεγάλα θέματα που απασχόλησαν την ελληνική κοινωνία και επικαιρότητα η Μαρία ρώταγε. Ενημερώνονταν. Δεν έχανε επαφή με πηγές. Έπαιρνε τηλ. « πήραν  έτσι να δω τι κάνεις; πως είσαι; που είσαι;  Χάθηκε; δεν σε είδα σήμερα… μεγαλοπιάστηκες πια… έγινες ακριβοθώρητος… » έλεγε συχνά πυκνά στο τηλέφωνο.

 Δεν θα ξεχάσω, όντας πια στην Αμερική όταν ξέσπασε το σκάνδαλο στα Ιεροσόλυμα με την εμπλοκή και του αειμνήστου Χριστόδουλου  και την λαθραία και παράνομη εν τέλει εκδίωξη του Πατριάρχη Ειρηναίου, ένα πρωί με πήρε να ρωτήσει κάτι  πάλι. Βλέπεις τότε η αδερφή του Πατριάρχη Ειρηναίου ήρθε στην Νέα Υόρκη… αλλά όχι πια τόσο ή καθόλου ισχυρή όπως τότε…

Η Μαρία  δεν το έπαιζε αυθεντία, και ας ήταν σε αρκετά πράγματα πράγματι αυθεντία λόγω γνώσης και βαθιάς εμπειρίας.   Δεν δίσταζε να ρωτήσει.  Αναγνώριζε την αξία του κάθε συναδέλφου της. Όποιος και αν ήταν. Όπου και αν ανήκε. Μιλούσε με όλους.  Τηλεφωνούσε. Παντού. Μιλούσε με  τον οποιοδήποτε αρκεί να ήταν  πολύ καλά διασταυρωμένο το ρεπορτάζ της. Ρώταγε.  Προ διετίας  βρεθήκαμε τυχαία στο δρόμο,  κάπου στην οδό  Ακαδημίας,  χαμένοι πια ο  ένας από τον άλλο,  για αρκετά χρόνια -μετά την από επιλογή μου αλλά και από τα πράγματα επιβεβλημένη «αυτοεξορία» μου στις ΗΠΑ και στην Νέα Υόρκη- μετά τις αγκαλιές και τα φιλιά μου είπε:  «Θυμάσαι τι σου έλεγα; Ποιος έχασε; Σε τι έβγαλαν όλα αυτά τα δικαστήρια και οι αντιπαραθέσεις; Που οδήγησαν;  Που είσαι εσύ τώρα και που είναι εκείνοι όλοι; Που τότε ήσουν απέναντι τους ή με εκείνους που ήσουν  μαζί τους ; πήγαινε μια βόλτα από την Φιλοθέης και θα δεις πολλά… Αλέξανδρε μου πικράθηκα και απογοητεύτηκα… Δεν είναι η Εκκλησία αυτό…  όχι αυτό που ξέρουμε και έχουμε διδαχθεί… ξέρεις εσύ..» αυτά μου είπε και συμφωνήσαμε να πάμε για καφέ…

Μόνο που τελικά αυτό τον καφέ τον ήπια  πάλι μόνος εκείνη την Τρίτη της 16^ης Φεβρουαρίου (του 2016)  στον τελευταίο αποχαιρετισμό μου στην Μαρία… Πάλι μόνος… Έτσι ένιωθα Μαρία μου, παρά τους 100αδες ανθρώπους που είχαν έρθει να σε αποχαιρετίσουν στην τελευταία σου κατοικία. Μόνος…  Και  Εσύ Μαρία μου  ξέρω τώρα με  καταλαβαίνεις πιότερο από ποτέ άλλοτε… Για ένα μόνο λυπάμαι. Που δεν θα είσαι για να καλύψεις αυτό το μεγάλο και ιστορικό γεγονός της Μεγάλης Πανορθοδόξου Συνόδου που Θεού θέλοντος θα γίνει στην Κρήτη, μετά από 1229 χρόνια από την 7^η Οικουμενική και 675 από την 9^η Περιφερειακή και μεγάλη τοπική Σύνοδο τον προσεχή Ιούνιο του. Ξέρω ότι θα το ήθελες πολύ. Θα ήμαστε όμως εκεί όλοι οι φίλοι και συνάδελφοι σου και θα σε έχουμε στο Νου την Καρδιά και την Ψυχή μας.

Καλό σου ταξίδι  λοιπόν Μαρία μου. Καλό σου ταξίδι…  Γρήγορα μάλλον θα βρεθούμε. Δεν ξέρω πότε ; και πως και υπό  ποιες συνθήκες αλλά  Εκεί που είσαι θα έρθω κι εγώ…. Και όσοι τώρα είναι ή νιώθουν ισχυροί και κραταιοί σε εξουσία και δύναμη…  Άλλωστε ο χρόνος τι είναι; Μια στιγμή μέσα στην  άπειρη και αέναη  αιωνιότητα.

Καλό σου Ταξίδι Μαρία μου. Καλό Ταξίδι. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει και μυριοφόρα και δροσερή  η Αθηναϊκή  γη που δέχτηκε  το  Σώμα σου. Καλή αντάμωση… κάποια στιγμή θα τα πούμε ενώπιον πια του ζώντος Θεού. Και τότε και οι κρίνοντες κρίνονται… Γιατί Υπάρχει και Θεός Μαρία μου  και Βλέπει… Υπάρχει και καθημερινά ανατέλλει τον Ήλιο και τις λαμπροφόρες ακτίνες του επί Δικαίων και αδίκων. Φτωχών και πλουσίων.   Μαρία μου και για  όσους μας πίκραναν για ένα πράγμα να είσαι σίγουρη. Γνωρίζει Εκείνος τι μέλλει να συμβεί στον κάθε ένα μας  και πότε; και πως; Και  θα κριθούν και θα κριθούμε ΟΛΟΙ  για κάθε πράξη τους και πράξη μας  και εκείνοι και εμείς. Είτε αδικήσαμε είτε μας αδίκησαν…  Καλό σου ταξίδι Μαρία. Καλό Ταξίδι… Μείνε ήρεμη και χαμογελαστή όπως ήσουν.

Ετικέτες: Δημοσιογράφοι