John Jerry – Alexis Tsipras – Nick Kotzias

Όσα δεν ειπώθηκαν για το παρασκήνιο όταν έκλεισαν τα φώτα και έσβησαν οι κάμερες…

Η πρόσφατη (ύστερα από την αναβολή του Νοεμβρίου που αρχικά επρόκειτο να πραγματοποιηθεί)  επίσκεψη στην Αθήνα του Υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ στην Αθήνα  κ. John Kerry σχεδόν απαρατήρητη  πέρασε από τα αμερικανικά ΜΜΕ ενώ στα Ελληνικά μόλις «πέρασε» ως είδηση σε έντυπα και ηλεκτρονικά (ΜΜΕ).  Μια πραγματικότητα που κάτι λέει και δεν μπορεί να μην αναφερθεί. Και φυσικά έχει τη δική της ανάγνωση και  ερμηνεία από μόνη αυτή η πραγματικότητα.  Από εκεί και πέρα κυβερνητικές πηγές διέρρεαν προς τον Τύπο πως η Ελλάδα μετά από πολλά χρόνια  άκουσε «τις πιο θετικές δηλώσεις Αμερικανού αξιωματούχου που επισκέφθηκε την Αθήνα τα τελευταία χρόνια. Οι συναντήσεις διεξήχθησαν σε απόλυτα θετικό κλίμα. Υπήρξε συναντίληψη σε πολλά ζητήματα και κατανόηση. Στήριξη σε άλλα ζητήματα όπως το μεταναστευτικό – προσφυγικό σε μια στιγμή που η Ελλάδα δέχονταν βολές από ηγέτες της Ε.Ε» όπως χαρακτηριστικά έλεγαν στα Ε  ανώτατες κυβερνητικές πηγές αμέσως μετά την ολοκλήρωση της επίσκεψης και τις εκατέρωθεν δηλώσεις με τον Έλληνα ομόλογο του Νίκο Κοτζιά.  Φυσικά η αλήθεια μόνο αυτή δεν είναι. Οι ΗΠΑ σταθερά ειδικά την περίοδο της μεγάλης κρίσης τουλάχιστον σε επίπεδο ρητορικής και δηλώσεων έχει υποστηριχθεί, και μάλιστα, στο ανώτατο δυνατό σημείο αρχής γενομένης από τον Αμερικανό Πρόεδρο Μπάρακ Ομπάμα ο οποίος προσωπικά αλλά και οι δυο  Αμερικανοί Υπουργοί οικονομικών που επίσης, πάντα σε επίπεδο δηλώσεων και πιέσεων στο παρασκήνιο, έχουν βοηθήσει ειδικά  για την εξομάλυνση των σχέσεων με το ΔΝΤ και την συζήτηση για την απομείωση του ελληνικού χρέους η οποία βεβαίως και δεν έχει αρχίσει ακόμα.  Αλλά ως εκεί.

 Αυτό μόνο! Τίποτε περισσότερο τίποτε λιγότερο. Αντιθέτως  η πρόσφατη  ρωσοτουρκική διένεξη έδειξε πολύ περισσότερα, ακόμα και από αυτά που δεν λέγονται αλλά γίνονται (στο παρασκήνιο),  ειδικά μετά την αόριστη θολή και σε πλήρη σύγχυση απάντηση του εκπροσώπου του statedeparmentστην ερώτηση (τολμώ να πω για όσα χρόνια τον γνωρίζω και τον παρακολουθώ πολύ σκληρή ερώτηση κάτι που ουδέποτε μας είχε συνηθίσει εν αντιθέσει με τον αείμνηστο φίλο Λάμπρο Παπαντωνίου που πάντα έβγαζε τα φίδι από την τρύπα με ανάλογες και ακόμα σκληρότερες ερωτήσεις από αυτή)  του συναδέλφου Μιχάλη Ιγνατίου για  τις Τουρκικές  παραβιάσεις του Ελληνικού εναέριου χώρου αλλά και του δικαιώματος της Ελλάδος να κάνει χρήση των  ίδιων δυνατοτήτων, που επικαλείται η Τουρκία, με βάση το διεθνές δίκαιο, να υπερασπίσει τα σύνορα της! Η αμερικανική  απάντηση γνωστή. Την είδαμε  όλοι στους δέκτες μας και την διαβάσαμε.  Ο εκπρόσωπος έχασε τα λόγια του. Άρχισε τα mikeμου και τα τοιαύτα αλλά η απάντηση του σοκάρει! Αυτό δυστυχώς είναι το επιστέγασμα και η πραγματική είδηση που μπορεί να εξάγει κάποιος για την πραγματική –σημερινή- διάσταση των ΕλληνοΑμερικανικών σχέσεων.  Είναι άραγε αυτή η μια υγιής διμερής σχέση και μάλιστα μεταξύ χωρών που παραδοσιακά διατηρούν στενές –στενότατες σε κάποιες περιόδους- σύμμαχες χώρες; Η απάντηση είναι ολόκληρο βιβλίο.   

Υπάρχει βεβαίως και η Τουρκία με την οποία η Ουάσιγκτον –καλώς ή κακώς – διατηρεί στενότατες  σχέσεις ισχύος σε βαθμό που μέχρι πρότινος κάποιοι, και δεν είναι λίγοι αυτοί που πίστευαν και πιστεύουν  ( ακόμα πολλοί που φοβούνται το Ιράν) πως πρέπει  ο ρόλος της να αναβαθμισθεί ως περιφερειακή δύναμη, που αναμφισβήτητα είναι, αλλά πάντα εις βάρος της Ελλάδος! Και είναι η Τουρκία άραγε εκείνη η δύναμη που μπορεί να παίξει τον ρόλο, που θέλουν οι ΗΠΑ, να διαδραματίσει δηλαδή αφενός τον ρόλο κυματοθραύστη για τα μουσουλμανικά κύματα οργής που προκαλεί μια αδέξια και επιζήμια πολιτική στις χώρες της μέσης ανατολής και του αραβικού κόσμυ που ακολουθήθηκε εδώ και μια 20ετια τουλάχιστον, και αφετέρου να αναχαιτίσει την δυναμική του Ιράν;

Η απάντηση έχει δοθεί εδώ και χρόνια απλά κάποιοι στην Ουάσιγκτον αρνούνται να την δουν ίσως –η μάλλον κυρίως – πρωτίστως λόγω των πολλών και οδυνηρών μυστικών συμφωνιών μεταξύ Άγκυρας και Ουάσιγκτον και στο βάθος η επικράτηση  αμερικανικών πολυεθνικών που είναι σε εξέλιξη. Ωστόσο το ζήτημα δεν είναι τι κάνουν  η άγκυρα και οι ΗΠΑ. Και οι δυο χώρες κάνουν και πράττουν  αυτό που επιβάλει το εθνικό και γεωπολιτικό συμφέρον τους. Ειδικά η Τουρκία σταθερά από εποχής Κεμάλ σταθερά μέχρι σήμερα που αλλάζει και μετασχηματίζεται περνώντας στην εποχή του νεοοθωμανισμού και της «μεγάλης ιδέας» του διδύμου Ερντογάν – Νταβούτογλου το οποίο κυβερνά αυτή την στιγμή την νέα μετακεμαλική Τουρκία. Για  το εάν η  Αμερική,  πράττει η επιλέγει σωστά έστω και με βάση τα γεωπολιτικά συμφέροντα της εδώ η συζήτηση είναι πολύ μεγάλη και σίγουρα η απάντηση δεν είναι μονοδιάστατη. Υπάρχει όμως ζήτημα και μάλιστα  πολύ μεγάλο για το αν και κατά πόσον η Αθήνα και γενικά η Ελλάδα κάνει σωστά την δουλειά της  προς εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων; Εδώ η απάντηση είναι ορθή καθαρή και ξάστερη! ΟΧΙ! Ποτέ δεν την έκανε. Εδικά από εποχής της Ντόρας Μπακογιάννη που άλλαξαν πολλά και ιδίως η πολιτική μας στο ζήτημα των Σκοπίων η οποία  πόρρω απέχει από την απόφαση των πολιτικών αρχηγών υπό τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Καραμανλή μέχρι το ζήτημα της Κύπρου αλλά και την διαχείριση των ΕλληνοΤουρκικών σχέσεων.

Σε ότι αφορά τώρα, τις διμερείς σχέσεις μεταξύ Ελλάδος –Αμερικής, οι οποίες δημοσίως και επισήμως χαρακτηρίζονταν αμφότερα και από τις δυο πλευρές του ατλαντικού ως θετικές, άλλοτε ως θερμές ενίοτε και ολίγον ψυχρές, στην πραγματικότητα όμως  αυτές δυστυχώς, και για την σημερινή, πολλά υποσχόμενη,  ηγεσία του ΥΠΕΞ αλλά και τον σημερινό  ένοικο του Μεγάρου Μαξίμου,   αυτές πάντοτε, πλην της περιόδου του μικρού Κωνσταντίνου Καραμανλή που τόλμησε να «αμφισβητήσει» την βούληση και την θέληση των  ΗΠΑ στα μείζονα  εθνικά ζητήματα (Κύπρο, Σκοπιανό, Ρωσία , αμυντικές συμφωνίες ), ήταν δυστυχώς πάντα,  ενδοτικές!

Η Ελλάδα έδινε πάντα  ότι είχε και δεν είχε χωρίς ποτέ να ζητά αυτά που οφείλει ως αντισταθμιστικά οφέλη όπως αυτονόητα πράττει κάθε χώρα! Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα. Δυστυχώς. Η Αθήνα μόνο έδινε. Απλόχερα χωρίς να ζητά αυτά που δικαιούται ως χώρα με βάση αυτά που προσφέρει η γεωπολιτική της θέση.

Η εξωτερική μας πολιτική ειδικά ως προς τις ΗΠΑ χαρακτηρίζονταν πάντα από ενδοτικότητα. Υποχωρητικότητα. Παραχωρήσεις. Ατολμία. Έλλειψη αποφασιστικότητας. Έλλειψη στρατηγικής. Ανύπαρκτο σχεδιασμό και απίστευτη υποχωρητικότητα! Κοντολογίς:  Η Ελλάδα ούτε αυτή την φορά ζήτησε τίποτα ενώ μπορούσε! Ενώ της ζητήθηκαν πολλά που για ευνόητους λόγους δεν γίνεται και δεν πρέπει να αποκαλυφθούν.

Και πολύ φοβάμαι, εύχομαι να διαψευστώ, αλλά οι πληροφορίες και το ρεπορτάζ μου λέει ότι ίσως ο Αλέξης Τσίπρας και η ολιγομελής  ομάδα που συγκυβερνά, αποδειχθούν όχι απλώς πολύ κατώτεροι των εθνικών περιστάσεων –και το γράφω αυτό, εγώ  που αποκάλυψα με στοιχεία και όχι θεωρίες  από αυτό το περιοδικό,  στο σύνολο του το μυστικό σχέδιο περί αριστερής παρένθεσης, το οποίο πολύ συχνά ακούω να επικαλούνται  πλέον υπουργοί και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, σχέδιο που έχει περάσει στην δεύτερη φάση του την οποία θα δούμε  πολύ σύντομα με στοιχεία ντοκουμέντα και αποδείξεις – αλλά ενδεχομένως να αποδειχθεί αυτή η συγκεκριμένη κυβέρνηση και αυτή η ομάδα  και εθνικά επικίνδυνοι! Τι εννοώ; Λέγεται-και λέγονταν εδώ και χρόνια από τότε ακόμα που ετοιμάζονταν το πρώτο ταξίδι Τσίπρα τον Οκτώβριο του 2012 στις ΗΠΑ – σε αρκετούς κύκλους στην Ουάσιγκτον και κάποτε ακούγονταν μετ επιτάσεως πως ο Αλέξης Τσίπρας, θα είναι ο Πρωθυπουργός εκείνος της Ελλάδος που επί ημερών του «θα κλείσουν όλα τα ανοιχτά ζητήματα και οι εκκρεμότητες της περιοχής» όπως χαρακτηριστικά μας είχε αποκαλύψει αμερικανική πηγή προ τριετίας…

Δυστυχώς τα «σημεία των καιρών» και τα  πολιτικά δεδομένα συμπεριλαμβανομένης και της τελευταίας επίσκεψης στην Αθήνα του JohnKerry, σε συνδυασμό με τις μυστικές διαπραγματεύσεις που είναι σε πλήρη εξέλιξη υπό τον Μάθιου Νίμιτς για τη ζήτημα των Σκοπίων αλλά και όσα ειπώθηκαν και συμφωνήθηκαν μυστικά στο πρόσφατο ταξίδι του Έλληνα Πρωθυπουργού στην Άγκυρα συντείνουν και συγκλίνουν στο ότι, τα σενάρια αυτά που ακούγονταν άλλοτε ως φήμες και άλλοτε ως κακόβουλοι ψίθυροι, μάλλον έχουν βάση… Ποιο συγκεκριμένα πηγές επιμένουν πως  υπό το βάρος  α) της διαχείρισης του χρέους της χώρας, β) της επερχόμενης κοινωνικής έκρηξης που φαίνεται να έρχεται με γοργούς ρυθμούς απόρροια και απότοκο όχι μόνο λόγω των νέων δυσβάσταχτων εισπρακτικών  μέτρων που λαμβάνει ο Αλέξης Τσίπρας κόντρα στις υποσχέσεις και την ελπίδα που έδωσε στον Ελληνικό Λαό αλλά και λόγω των πιστικών δεδομένων που δημιουργεί η είσοδος 1000αδων δύσμοιρων  από εμπόλεμες ζώνες όπως η Συρία το Αφγανιστάν η Λιβύη, κτλ  γ) της πολιτικής αστάθειας που βρίσκεται επί θυρών δ) υπό την νέα  απειλή εξόδου της χώρας από το ευρώ και  όχι μόνο  και  ε) άλλων συναφών δυσμενών συνθηκών που θα δημιουργηθούν στην μείζονα περιοχή της Μεσογείου, με εξελίξεις που θα επηρεάσουν άμεσα και τα εσωτερικά ζητήματα της χώρας,  θα πιεστεί ο Έλληνας Πρωθυπουργός  και έτσι με τα δεδομένα αυτά  -κατά άλλους  κύκλους  ίσως και να –  ετοιμάζεται ή και να έχει αποδεχτεί για  να συγκατανεύσει (ή  και να του υφαρπαγεί)  

1.        η «θετική» απάντηση του στο ζήτημα των Σκοπίων.

2.       Να ενδώσει επίσης στο ζήτημα της Κύπρου στο κατάπτυστο σχέδιο που προωθείται και το ακόμα χειρότερο;

3.       Να αποδεχθεί – υπό το βάρος των εξελίξεων πάντα- κοινές περιπολίες με την Τουρκία, κάτι για το οποίο πιέζει το Βερολίνο,  και γιατί όχι ως επόμενο βήμα, αφού θα έχει στρωθεί το έδαφος, για μια επόμενη κυβέρνηση, να ανοίξουν οι διαδικασίες  και ο δρόμος για

4.       Συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων ενέργειας  με την Τουρκία  στο Αιγαίο!       

Μακάρι όλα αυτά τα αποτελούν κινδυνολογίες και ως τέτοιες να καταδικαστούν. Μακάρι. Αλλά δυστυχώς εμένα οι πηγές μου –και είναι πολλές και από διαφορετικές κατευθύνσεις – δυστυχώς συγκλίνουν στο ίδιο αποτέλεσμα. Εύχομαι και ελπίζω να διαψευστώ. Μακάρι. Το αμέσως προσεχές διάστημα και ειδικά η περίοδος μετά τον Μάρτιο θα δείξει πολλά… Αν στο μεταξύ δεν υπάρξει κάποιο γεγονός που θα οφείλεται στον λεγόμενο αστάθμητο παράγοντα…  Ίσως βέβαια οι  διεθνείς εξελίξεις, που επηρεάζουν άμεσα την περιοχή και τα σύνορα μας  να μας προλάβουν και να μη φτάσουμε τόσο σύντομα σε τέτοιες και τόσο δυσμενείς, για την χώρα, εξελίξεις. Μακάρι. Οι φόβοι αυτοί, και τα  σενάρια αυτά,  να μην συναντηθούν ποτέ  και να μην γίνουν γεγονότα και μάλιστα de facto! 

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Μ ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ