Οι εξελίξεις στην Ουκρανία(Κριμαία) είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με το επί θύραις, δυστυχώς επερχόμενο Σχίσμα στους κόλπους της Ορθοδοξίας!

Από τον Αλέξανδρο Στεφανόπουλο

Οι γεωπολιτικές και επομένως και οι στρατιωτικές  εξελίξεις αυτές, στην εύκλεκτη περιοχή της Κριμαίας, όσο και αν ξαφνιάζει, είναι άμεσα και άρρηκτα  συνδεδεμένες με τις καταιγιστικές σχεδόν θυελλώδεις ραγδαίες καταστάσεις στο εσωτερικό της Ορθοδοξίας! 

Εδώ και χρόνια, πριν ακόμα αποβιώσει ο Πατριάρχης Μόσχας Αλέξιος, υπέβοσκε μια μόνιμη κρίση μεταξύ Μόσχας και Φαναρίου. Πολλές φορές, με τελευταία εκείνη του 2008, η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Η Πανορθόδοξος που έσπευσε τότε να συγκαλέσει ο Οικουμενικός Πατριάρχης δεν κατάφερε να κλείσει ή έστω να επουλώσει τις πληγές που άνοιξε στους κόλπους της Ορθοδοξίας η πτώση του υπαρκτού σοσσιλισμού και η εκ των πραγμάτων ενδυνάμωση της πάλαιο ποτέ τσαρικής επεκταιτικής πολιτικής των προκατόχων των σημερινών εκκλησιαστικών ηγετώς της Μόσχας και της πάλαι ποτέ τσαρικής Ρωσίας.  Τσαρική Ρωσία, διάδοχη της οποίας είναι μια πανίσχυρη μετασοβιετική Ρωσία που αφενός ανασυντίθεται και ισχυροποιείται διεθνώς στην παγκόσμια σκακίερα και δεν χάνει ευκαιρία η  ηγέτης της όχι απλά να το κάνει εμφανές αλλά να το επιδεικνύει και σε πολλές περιπτώσεις να το επιβάλει(βλέπε γεγονότα Ν. Οσσετίας, Αρκτική κτλ)και αφεταίρου  σήμερα πνευματικά καθοδηγείται από έναν επιστήθιο παλαιό φίλο του Πούτιν, τον από Σμολέσκ πατριάρχη Μόσχας και Πασών των Ρωσιών Κύριλλο,  επίσης άνθρωπο της παλιάς KGB αλλά σήμερα  εκκλησιαστικό ηγέτη και πνευματικό αρχηγό περίπου 270.000.000 Ορθοδόξων στον πλανήτη. 

Δυο πολύ καλούς φίλους που τους συνδέει ένα κοινό όραμα. Η αναβίωση, της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Τσαρικής Ρωσικής παντοδυναμίας όχι μόνο στην Ευρασία αλλά και στην Ευρώπη. Του τι ακριβώς σήμαινε αυτή η Τσαρική Ρωσία εκείνα τα χρόνια του Τσάρου Πέτρου δεν χρειάζεται παρά μια απλή σε τίτλους ανάγνωση τις ιστορίας.  

 Οι σχέσεις, των δυο Πατριαρχείων Μόσχας και Κωνσταντινουπόλεως,  σήμερα είναι κάτι περισσότερο από τεταμένες. Κρέμονται κυριολεκτικά σε μια κλωστή. Είναι θέμα χρόνου η κλωστή αυτή να σπάσει από το βάρος των προηγούμενων γεγονότων που έχουν καταγραφεί μια 10ετια τώρα. Γεγονότα και συμβάντα που επέτειναν την σωβούσα κρίση  ειδικά την τελετταία   10ετια . Μια περίοδο γεμάτη γεγονότα και μάλιστα πολύ σοβαρά. Άλλα είδαν το φως της δημοσιότητας στρεβλωμένα μέσα από κάτοπτρα συμφερόντων και άλλα έμειναν θαμένα για να τα ανακαλύψει η σκαπάνη του ιστορικού στο μέλλον…  Γεγονότα που δεν μπορεί να λησμονήσει ούτε η μια πλευρά(του Οικουμενικού Πατριαρχείου) ούτε εκείνη της Μόσχας. 

Το γεγονός ότι ουδείς- από τα λεγόμενα "γνωστά" συστημικά έντυπα ηλεκτρονικά και άλλου τύπου ακόμα και τα εναλλακτικά  ελληνικά ΜΜΕ και ειδικά τα εκκλησιαστικά site που ελέχγονται με σχέσεις και μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις πλήρους αδιαφάνειας οικονομικής εξάρτησης  από Αθήνα και Φανάρι- δεν  αναφέρεται στο φυτίλι που είναι έτοιμο να ανάψει και να πυροδοτήσει την σπίθα του Σχίσματος εντός της Ορθοδοξίας, δεν σημαίνει ότι δεν είναι ένα υπαρκό γεγονός που όσοι παρακολουθούμε τις εξελίξεις στα Ορθόδοξα Εκκλησιαστικά δρώμενα δεν το βλέπουμε να έρχεται και μάλιστα με ταχείς ρυθμούς!  

Σχίσμα που μοιραία και αναπόφευκτα θα επηρεάσει αναγκαστικά  και τις γεωπολιτικές εξελέξεις σε Βαλκάνια και Ευρώπη. Και όποιος δεν μπορεί να το δει δεν εθελοτυφλεί απλώς…Ίδωμεν. Οι εξελίξεις μοιάζουν ανάλογως με τα γεγονότα που υπήρξαν η αφετερία για την διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας-και όχι μόνον- όταν έπεσε το τείχος του Βερολίνου στον απόηχο της περεστρόϊκας του Γκορμπατσώφ…

Σχίσμα  που αν δεν προσέξουν οι Εκκλησιαστικοί  ηγέτες {Βαρθολομαίος και Κύριλλος} δεν σημαίνει  ότι τα γεγονότα , οι  καθημερινές εντάσεις και εξάρσεις, με εκατέρωθεν ανακοινώσεις και βαρυγδουπες θεολογικές αναλύσεις περί Πρωτείου και άλλων τινών , από Μόσχα και Φανάρι ανακοινώσεις,   που συστηματικά αποκρύπτονται ή δεν αναδεικνύονται (πλήν ελαχίστων ή μοναδικών εξαιρέσεων), δεν σημαίνει ότι αυτά -τα γεγονότα δεν υπάρχουν και δεν επιβαρύνουν την ήδη τεταμένη βαριά εν όψει και της Πανορθόδοξης Συνόδου που έχει συγκαλέσει την Κυριακή  9 Μαρτίου 2014 στο Φανάρι . Κυριακή της Ορθοδοξίας.

Είναι βέβαιον πως αν σε αυτή την Πανορθόδοξη Σύνοδο, την Κυριακή της Ορθοδοξίας στις 9 Μαρτίου(14) δεν προσέλθει ο Πατριάρχης Μόσχας και Πασών των Ρωσιών Κύριλλος και μαζύ με εκείνον και οι άλλοι Σλαβόφωνοι εκκλησιαστικοί αρχηγοί, ηγέτες, αρχιεπίσκοποι  και προκαθήμενοι της Ορθοδοξίας και μάλιστα  πολύ σημαντικών για την ενότητα της (Ορθοδοξίας) τότε το Σχίσμα στους κόλπους της Ορθοδοξίας θα έχει επισφραγισθεί και οριστικοποιηθεί.

Αυτή η άκρως αρνητική εξέλιξη που όλοι -όσοι γνωρίζουν την σημασία και άρα την βαρύτητα της και τον βαθμό επιρροής της  την απεύχονται – είναι βέβαιον πως θα βαρύνει στις  αποφάσεις του Ρώσου Προέδρου Πούτιν… 

Δεν είναι τυχαίο ότι την επομένη της Πανορθοδόξου Συνόδου στο Φανάρι την Κυριακή της Ορθοδοξίας ο Έλληνας Προκαθήμενος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, σπεύδει στην Μόσχα -και για άλλες προγραμματισμένες υποθέσεις, αλλά προφανώς και  προς συνάντηση και με τον Πατριάρχη Μόσχας Κύριλλο για να σβύσει την σπίθα πριν αυτή επεκταθεί…

Υπάρχει ορατός πλέον ο κίνδυνος η σπίθα αν δεν επικρατήσει σύνεση, ψυχραιμία, νηφαλιότης, και πνεύμα ενότητας των Ορθοδόξων, να γίνει φωτιά που θα κατακαύσει ολόκληρη την περιοχή αναζοπυρόνωντας μίση και πάθη αιώνων, μεταξύ των Ορθοδόξων. Μίση έχθρες και πάθη βαμμένα με ποταμούς αίματους. Πάθη που "ενταφιάστηκαν" μπροστά στον κίνδυνο και τα ολέθρια αποτελέσματα του Μπολσεβικισμού και του Κουμουνισμού αλλά τώρα, η ιστορία που πολλές φορές μοιάζει να επαναλαμβάνεται ως φάρσα, περίπου "ξερνάει" ως άλλα "ζόμπι" τα φαντάσματα του παρελθόντος  έτοιμα να κατασπαράξουν έθνη και λαούς στο βωμό της μισαλοδοξίας και της αναβίωσης ακραίων εθνικιστικών τάσεων.

Τάσεις που όλως τυχαίως επικρατούν σε όλη την Ευρώπη -Ανατολική και Δυτική- υψώνοντας ένα νέο τείχος.  Αναγκαίο ή όχι για την ισορροπία των δυνάμεων στον πλανήτη μένει να το δούμε.Τότε ήταν ο κίνδυνος του Κουμουνισμού, που έφερε τον 50ετη ψυχρό πόλεμο,  σήμερα είναι ο κίνδυνος της ραγδαίας σχεδόν ιλιγκιώδους  εξαπλωσης του Ισλάμ. 

Και έτσι όπως κανείς δεν έλεγε την προηγούμενη 3ετια ότι Βερολίνο και Ουάσιγκτον, ενώ δημοσίως στο προσκήνιο διαφωνούσαν και μάλιστα με τεχνητές  όχι εντάσεις εντούτοις  στο σκοτεινό παρασκήνιο φαίνεται πως  είχαν συνάψει περίπου μια άτυπη αλλά πανίσχυρη κυρφή συμμαχία για το μέλλον της Ευρώπης. Μυστική και άκρως απόρρητη συμφωνία που  φάνηκε περίτρανα, σχεδόν εξώφθαλμο πια έχει γίνει  στην καθημερινότητα μας , στην περίπτωση της Ελλάδας! Η "πίτα" μοιάζει εκ  του αποτελέσματος να  έχει μοιραστεί με την λογική "Εσείς(σ.σ. οι Γερμανία) έχετε τον έλεγχο και την εσωτερική διακυβέρνηση,  Εμείς(σ.σ. Αμερική) εξακολουθούμε να έχουμε τον πλήρη έλεγχο και την διακυβέρνηση των γεωπολιτικών συμφερόντων στα ενεργειακά κοιτάσματα".

Επομένως το ερώτημα που ευθέως εγείρεται, από τα γεγονότα και τις εξελίξεις,  είναι ποιος θα πρέπει να είναι ο ρόλος της Ελλάδος σε αυτή την κρίσιμη ιστορική καμπή για την ανθρωπότητα όπου ο χάρτης των γεωπολιτικών συμεφερόντων στον πλανήτη μας αλλάζει άρδην , η Ελλάδα ποια γραμμή θα επιλέξει; Το τοπίο που ανασυντίθεται και χάρτης με σφαίρες επιροής που επανασχεδιάζεται εξ αρχής και  πίτα(συμφερόντων) που ξανά μοιράζεται σε μια κρίσιμη για την ανθρωπότητα συγκυρία, η Ελλάδα, ωσάν ο Θεός της, να της δίνει μια ακόμα ευκαιρία, ένα ακόμα δώρο, παρά τα χαμένα χρόνια της κρίσης και  της πλήρους ανυπαρξίας της, στα Βαλκάνια και την Ευρώπη που είναι η κατ εξοχήν  περιοχή δράσης και ενδιαφέροντος της εκ της θέσεως και εκ της ιστορίας της, οφείλει και πρέπει να αναλάβει κυριάρχο δράση.

Δράση πολιτική που επιβάλεται εκ του θεσμικού της ρόλου, ως χώρας προεδρεύουσας στην ταραγμένη και συγκλονισμένη, από την οικονομική κρίση ανέτοιμη Ευρώπη. Δράση και πρωτοβουλίες προς κάθε κατεύθυνηση.  

Δράση  πολιτική διπλωματική και γιατό όχι και στρατιωτική -αν χρειαστεί και αν αυτό επιβάλουν οι ιστορικές συνθήκες- με ξεκάθαρη πολιτική προστασίας των εθνικών και κυριαρχικών συμφερόντων για το άμμεσο μέλλον και όχι "δράση"  επιφανειακή για το θεαθήναι και την ψηφοθηρία εν όψει και εθνικών εκλογών. Ούτε φυσικά δράση και πολιτική των ίσων αποστάσεων και των ισορροπιών. Αυτή η πολιτική, μετά το στραπάτσο της Μικρασιατικής καταστροφήες, επί 90 και πλέον χρόνια οδήγησε την συρίκνωση του Ελληνισμού και την απεμπόλιση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Οδήγησε σε εθνικές ήττες. Σε προδοσίες. Σε εθνικές υπαναχωρήσεις.

Αυτές τις ώρες θα έπρεπε να έχει συγκληθεί το συμβούλιο  των πολιτικών αρχηγών προκειμένου να λάβει αποφάσεις για τις επόμενες κινήσεις που θα πρέπει να γίνουν. Το επιβάλει και η θέση μας στην περιοχή. Δεν περιμένεις να φτάσει η φωτιά στην πόρτα σου σπεύδεις να βοηθήσεις και να αναλάβεις δράσεις πριν καείς και ο ίδιος από την φωτιά που έχει ανάψει. Το επιτάσσει ο θεσμικός ρόλος της χώρας ως προεδρεύουσας στην Ευρώπη.

 Θα έπρεπε, εδώ και εβδομάδες που μαίνεται η φωτιά στην Ουκρανία, αν υπήρχε κράτος συντεταγμένο οργανωμένο με συνέχεια και συνέπεια  να έχει ξεκινήσει ένας διπλωματικός φανερός και μυστικός  μαραθώνειος επιστρατεύοντας τους Άξιους της Ελληνικής διπλωματίας, ενεργούς, επί τιμή, και συνταξιούχους,  αλλά και τους καλύτερους των επιστημόνων μας.

Θα έπρεπε καταξιωμένοι απόστρατοι όλων των σωμάτων να έχουν συγκροτήσει ένα κοινό συντονιστικό άτυπο έστω συμβουλευτικό όργανο δίπλα στον αρχηγό των ενόπλων δυνάμεων-κατά το σύνταγμα είναι ο πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας-  δίπλα στον αμρόδιο υπουργό εθνικής άμυνας και φυσικά  δίπλα στην φυσική ηγεσία των ελληνικών ένοπλων δυνάμεων .

Θα έπρεπε να έχει σημάνει εθνικός συνεγιαρμός, για τις εξελίξεις, ώστε να μην χαθεί η ευκαιρία που χάθηκε το 1992 επί υπουργείας Αντώνη Σαμαρά και πρωθυπουργίας Κ. Μητσοτάκη όταν τα Βαλκάνια φλέγονταν και πάλι η Ελλάδα είχε επιλέξει την  αποτυχημένη και εθνικά όπως αποδείχτηκε μειοδοτική και ρεις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων  πολιτική των ίσων αποστάσεων και την χαμένη από χέρι πολιτική των ισορροπιών μένοντας έξω από το "παιχνίδι" .

Η Ελλάδα τότε έχασε μια ακόμα μεγάλη ευκαιρία να πρωταγωνιστίσει και να  είναι σήμερα ένα εθνικά κυρίαρχο, έστω μια μεγάλη εθνική συνομοσπονδία με τμήματα της εναπομείνασας Γιουγκοσλαβίας όπως είχε προταθεί στον τότε πρωθυπουργό Κώστα Μητσοτάκη από τον τότε τελευταίο ηγέτη της Γιουγκλοσλαβίας Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς.  

Διαβάστε επίσης και αυτό

και Πούτιν προς Ομπάμα: "αν εμπλέξεις την Τουρκία θα φτάσω μέχρι το Αιγαίο"